บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 444
บทที่ 444 พี่ใหญ่พึ่งพาได้กว่าท่านบรรพบุรุษอีก!
จักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์ไม่นึกเลยว่าเสิ่นเทียนตาเฉียบคมเช่นนี้ มองเป้าหมายเล็กๆ ในใจเขาออก
เขาเกาศีรษะอย่างเขินอาย ถึงอย่างไรนี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่มีเกียรติอะไร!
ผู้แข็งแกร่งมหาจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ กลับคิดจะหลอกรุ่นเยาว์หรือ
พูดออกไปได้ขายหน้าลิงหมดแน่!
จักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์ยิ้มแหยๆ “ข้าล้อเจ้าเล่นน่ะ! ของพวกนี้ย่อมเทียบกับท้อเซียนอมตะไม่ได้! ข้าจะเพิ่มอาวุธเตรียมจักรพรรดิให้อีกสองชิ้น กระบองเทพนภากับเกราะเทพสัประยุทธ์ ทีนี้คงพอแล้วกระมัง!”
เขารู้ว่าหลอกเสิ่นเทียนไม่ได้ เลยได้แต่นำสมบัติมาแลก
ท้อเซียนอมตะมีระดับเหนือกว่ากล้วยหอมอมตะ
อีกทั้งในยุคของจักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์ ท้อเซียนอมตะไม่ปรากฏมาในห้าดินแดน
ดังนั้นจักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์ตามหามาหมื่นปีก็ยังไม่เคยพบท้อสักลูก
ส่วนกล้วยหอมอมตะ จักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์เคยกินไปแล้วหลายครั้ง
แต่ท้อเซียนอมตะ ยังไม่เคยลิ้มลองแม้แต่ขนท้อ
สิ่งที่ไม่ได้มาจะกวนใจตลอดไป!
จู่ๆ ท้อเซียนที่ตามหามาหลายหมื่นปีปรากฏขึ้น เขาจะไม่สนใจได้หรือ
แม้ไม่รู้ว่าเสิ่นเทียนได้ท้อเซียนอมตะมาได้อย่างไร!
แต่จักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์ก็อดความคิดว่าต้องได้มาไว้ไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องแลกมาให้ได้!
……
ฉีจ้านเห็นจักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์จะใช้ของมากมายแลกกับท้อเซียนอมตะ!
เขาก็รู้สึกอิจฉาในใจอย่างยิ่ง จึงพูดด้วยใบหน้าขมขื่น “ท่านบรรพบุรุษ ของพวกนี้ให้ข้าไม่ใช่รึ เหตุใดถึงเอาไปแลกล่ะ ท่านเหลือไว้ให้ข้าหน่อยเถอะ!”
ฉีจ้านคับอกคับใจไปหมดแล้ว!
เมื่อครู่ท่านบรรพบุรุษยังพูดหนักแน่นว่าจะให้กล้วยกับข้า!
ปรากฏว่าพริบตาเดียวจะเอาไปแลกลูกท้อ และยังมีอาวุธเตรียมจักรพรรดิอีกสองชิ้น นี่ควรเป็นอาวุธของวานรอริยะสัประยุทธ์ไม่ใช่รึ
ท่านโยนออกไปข้างนอกตาไม่กะพริบเลย นี่จะดีจริงๆ หรือ
ช่วยเอ็นดูชนรุ่นหลังหน่อยไม่ได้รึ
….
จักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์หน้าแดงเล็กน้อย “แค่กๆ เจ้าหนู ถึงข้าจะไม่ให้อาวุธจักรพรรดิกับสมุนไพรจักรพรรดิเจ้าเลย แต่ก็เหลือทั้งโลกไว้ให้ ให้เจ้าไปฟันฝ่า
ฟ้าดินกว้างใหญ่ไร้พรมแดน ขอแค่เจ้าตั้งใจฝึกบำเพ็ญ ทำให้ตัวเองแกร่งขึ้น ก็จะได้สมบัติทุกอย่างมาไม่ใช่หรือ ทั้งห้าดินแดนนี้คือของขวัญที่ดีที่สุดที่ข้าให้เจ้า! ของอื่นเป็นของนอกกาย เป็นเมฆลอยสายลมเท่านั้น~”
ฉีจ้านงุนงง แต่พูดแขวะในใจอย่างบ้าคลั่ง
ท่านพูดได้ดีจริงๆ!
ข้าขอบคุณท่านจากใจจริง!
……
เสิ่นเทียนยกมุมปากเล็กน้อย แอบหัวเราะในใจ
ดูท่าลิงแก่นี่คงยึดมั่นในลูกท้อมาก แต่เขานำสมบัติออกมาได้มากขนาดนี้ คงมีฐานะร่ำรวยมากเลย!
เหอะๆ เมื่อครู่ตาแก่นี่ยังคิดจะหลอกข้าอยู่เลย!
วันนี้จะไม่ยอมขาดทุน ทั้งยังจะแลกเอาท้อเซียนอมตะไปอีก
แม้จักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์จะเพิ่มให้อีกสองเงื่อนไข เสิ่นเทียนก็ยังส่ายหน้าปฏิเสธ “ผู้อาวุโสจักรพรรดิอริยะ ข้ารู้ว่าท่านอยากแลกท้อเซียนอมตะจากใจจริง ตามหลัก แซ่เสิ่นควรจะช่วยลิงให้สมความปรารถนา!
แต่ลูกท้อนี้มีผู้อาวุโสท่านหนึ่งให้มา ฝากฝังให้หลอมเป็นโอสถ! ขออภัยที่ผู้เยาว์แลกเปลี่ยนไม่ได้!”
เสิ่นเทียนถอนหายใจหนักๆ สื่อว่าไม่มีกำลังช่วยได้!
เมื่อเอ่ยจบ เขาก็เก็บท้อเซียนอมตะกลับไป!
“อะไรนะ นี่ยังไม่แลกอีกรึ”
จักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์กระทืบเท้าด้วยความร้อนใจ
เจ้าให้ความหวังลิง แล้วก็ทำให้ลิงสิ้นหวังรึ
เขาไม่อยากพลาดอท้อดีลูกนี้ไปแล้ว!
จักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์รีบพูด “ก็แค่วัตถุดิบหลอมโอสถไม่ใช่รึ ข้า ข้าจะให้เจ้า! ใช้อะไรหลอมก็เหมือนกัน กล้วยหอมอมตะสามลูกเป็นอย่างไร”
จักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์ไม่เสียดายอะไรแล้ว ขยายเงื่อนไขการแลกเปลี่ยนอีก
กล้วยหอมอมตะเป็นสมุนไพรจักรพรรดิเช่นกัน แม้จะเทียบกับท้อเซียนอมตะไม่ได้ แต่ก็ล้ำค่าอย่างยิ่ง
หากไม่ใช่เพราะจักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์เป็นมหาจักรพรรดิสุดยอดเมื่อแสนแปดหมื่นปีก่อน และยังมีสมบัติเก็บไว้บ้าง เขาก็คงทำใจนำออกมาไม่ได้
แต่เสิ่นเทียนก็ยังถอนหายใจ “แต่ผู้อาวุโสท่านนั้นเน้นย้ำว่าต้องท้อเซียนอมตะ…”
“หกลูก!”
“ผู้อาวุโส ท่านทำเช่นนี้ข้าลำบากใจจริงๆ!”
“เก้าลูก!”
“ผู้อาวุโส มันจะได้อย่างไรกัน!”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ขาดตัวกล้วยหอมอมตะสิบผล แลกหรือไม่แลก เยอะกว่านี้ก็ไม่มีแล้ว!”
จักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์ร้องด้วยความร้อนใจ เขาไม่เชื่อว่าแบบนี้เสิ่นเทียนจะยังไม่สนใจอีก
แต่จากนั้นเขาเหมือนนึกอะไรได้ ใบหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย
เจ้าเด็กนี่ เหมือนจะโดนเจ้าเด็กนี่หลอกแล้ว!
เอาสมุนไพรจักรพรรดิออกมาแลกท้อผลเดียวมากขนาดนี้ ดีจริงๆ หรือ
จนถึงตอนนี้ จักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์ถึงพบว่าครั้งนี้ขาดทุนเลือดสาดเลย!
แต่เขายังไม่ทันเปลี่ยนคำ เสิ่นเทียนก็เผยรอยยิ้ม “ตกลง!”
เสิ่นเทียนจะไม่รู้จักการเห็นของดีให้เก็บได้อย่างไร
กล้วยอมตะสิบผล นี่คือขีดจำกัดที่จักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์รับได้แล้ว ขืนเล่นต่อไปเกรงว่าคงไม่ได้อะไรเลย!
ตอนนี้เองจักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์ถึงตั้งสติกลับมาได้ เขาส่ายหน้าพลางยิ้มแห้งๆ “เจ้าเด็กนี่ มีของอยู่จริงๆ! ข้าให้ของพวกนี้กับเจ้าได้ แต่มีเงื่อนไข!”
เสิ่นเทียนยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย พูดด้วยรอยยิ้ม “ผู้อาวุโสมีเงื่อนไขใด”
เขาไม่กลัวว่าจักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์จะกลับคำ
ถึงอย่างไรก็เป็นผู้แข็งแกร่งมหาจักรพรรดิ ทั้งยังรักเกียรติมาก!
“ท้อเซียนอมตะนี่เอาไว้กับเจ้าก่อน! รอเจ้าลอยขึ้นโลกเซียนเมื่อไรค่อยมาที่นครเทียมฟ้า จวนกุหลาบม่วง เอาท้อเซียนให้ข้า”
จักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์พูดด้วยความจนปัญญา เขาย่อมอยากกินท้อเซียนอยู่แล้ว
แต่ก็ทำไม่ได้!
กายแห่งดวงจิตกินได้ แต่ก็ไม่รู้สึกอะไรมาก อาหารเลิศรสเช่นนี้ ย่อมต้องสัมผัสด้วยตนเอง!
ถึงอย่างไรก็รอมาเป็นหมื่นปีแล้ว รออีกหน่อยจะเป็นอะไรไป
เสิ่นเทียนอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็ตบหน้าอกรับปาก “ผู้อาวุโสวางใจเถอะ ผู้เยาว์จะส่งท้อเซียนอมตะไปถึงนครเทียมฟ้าอย่างปลอดภัยแน่นอน!”
ท้อเซียนอมตะแลกได้สมบัติมากมายขนาดนี้ เรียกได้ว่ากำไรเลือดสาด
อีกทั้งคำขอของจักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์ก็ง่ายมาก ไม่มีความยากอะไรเลย
เสิ่นเทียนย่อมตอบตกลงอย่างไม่ลังเล
จักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์พยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นควักกล้วยหอมอมตะสิบลูกออกมาอย่างปวดใจ!
เมื่อของพวกนี้ปรากฏ ฟ้าดินพลันเกิดพลังวิญญาณมหาศาล แสงทองปกคลุม พลังชีวิตเข้มข้นถึงที่สุด
แค่กล้วยหอมอมตะพวกนี้ มูลค่าจริงเหนือกว่าท้อเซียนอมตะไปไกลมาก เพียงแต่ของหายากจึงล้ำค่า โดยเฉพาะจักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์มีความยึดมั่นอยู่!
อยากจะได้ท้อเซียนอมตะที่เฝ้าใฝ่ฝันย่อมต้องจ่ายมาก
“เจ้าหนู เอาไปเถอะ!”
ต่อให้เป็นจักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์ การนำของมากขนาดนี้ออกมาในทีเดียวก็ยังปวดใจจนมุมปากกระตุก
แต่จากนั้นเขาก็พูดปลอบใจตนเอง ไม่เป็นไรๆ!
ของเก่าไม่ไป ของใหม่ไม่มา!
ขอแค่มีลูกท้อก็พอ!
“ขอบคุณผู้อาวุโสจักรพรรดิอริยะมาก!”
เสิ่นเทียนย่อมเก็บของพวกนี้ไปอย่างไม่เกรงใจเลย
แม้กล้วยหอมอมตะจะเทียบกับท้อเซียนอมตะกับบัวครามระดับสิบสองไม่ได้
แต่ก็เป็นสมุนไพรจักรพรรดิเช่นกัน สรรพคุณยาเหนือกว่าสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์
อีกทั้งยังมีจำนวนมาก มากพอจะเติมเต็มข้อด้อยในด้านคุณภาพ
กล้วยหอมอมตะสิบผลเหนือกว่ามูลค่าของท้อเซียนอมตะไปไกลมาก
ครั้งนี้กำไรเลือดสาด!
เมื่อเห็นบรรพบุรุษนำสมบัติออกมามากขนาดนี้ ฉีจ้านถึงกับตาค้าง
ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น เหมือนกับกินมะนาวหมื่นปี
พอเห็นดังนั้น จักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์เหมือนจะทนดูไม่ได้ เขาถอนหายใจก่อนจะโยนกล้วยอมตะให้ฉีจ้านลูกหนึ่ง
“เจ้าเด็กนี่ กินประหยัดๆ หน่อย ข้าก็ไม่มีเหลือแล้วเหมือนกัน”
ถึงอย่างไรก็เป็นชนรุ่นหลังของตน อีกทั้งสายเลือดวานรอริยะยังเหลือเพียงพวกเขาสองลิง
จักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์ย่อมต้องเอ็นดูฉีจ้านสักหน่อย
ฉีจ้านทำหน้าดีใจใหญ่ รีบขอบคุณ “ขอบคุณท่านบรรพบุรุษมาก!”
ท่านบรรพบุรุษยังเอ็นดูตนอยู่จริงๆ!
แม้จะเทียบไม่ได้กับที่เขาเอาออกมาแลกท้อเซียนกินก็เถอะ แต่ก็ยังดีกว่าไม่มี เพราะอย่างไรก็เป็นสมุนไพรจักรพรรดิเหมือนกัน!
……
จากนั้นจักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์ควักของอีกสองชิ้นมาโยนให้เสิ่นเทียน!
ทันทีที่ของสองชิ้นปรากฏ พลันเกิดแสงสว่างจ้าส่องสะท้อนฟ้าดิน มาพร้อมกับพลังมหาศาล!
ของสองชิ้นนี้ก็คืออาวุธเตรียมจักรพรรดิกระบองเทพนภากับเกราะเทพสัประยุทธ์!
กระบองเทพนภาเป็นกระบองยาวสีแดงอมทอง สีสันหลากสี เปล่งแสงเทพสว่างพร่างพราว!
บนตัวกระบองแกะสลักลายเทพกฎเกณฑ์ ภายในแฝงไว้ด้วยอำนาจเทพสูงสุด เป็นอาวุธโจมตีสูงสุด!
กระบองเทพนภาปรากฏมา กฎเกณฑ์มากมายถาโถมตกลงมา ทันใดนั้นห้วงอากาศสั่นไหว มิติบิดเบี้ยว เหมือนจะกระแทกท้องนภาแตกได้!
เกราะเทพสัประยุทธ์อีกชิ้นก็ไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง
บนเกราะเทพเต็มไปด้วยลายเทพสีทองและแดง แสงสว่างตัดสลับกัน วนเวียนหนาทึบ แผ่พลังยิ่งใหญ่
จิตต่อสู้เฉียบคมปะทุมาจากเกราะเทพสัประยุทธ์ สามารถเพิ่มจิตต่อสู้ของผู้ใช้ได้ เป็นอาวุธป้องกันสูงสุด!
เสิ่นเทียนถืออาวุธเตรียมจักรพรรดิสองชิ้นพลางดีใจอยู่ข้างใน
สมกับเป็นสมบัติของจักรพรรดิอริยะสัประยุทธ์ นี่คงอยู่สุดยอดในระดับอาวุธเตรียมจักรพรรดิแล้ว
โดยเฉพาะกระบองเทพนภา อานุภาพเป็นรองเพียงอาวุธจักรพรรดิเตาหลอมเทพสุริยะ!
พวกนี้ คือของดีทั้งหมด!
แม้ก่อนหน้านี้เสิ่นเทียนจะบอกว่าไม่เอา แต่ร่างกายกลับซื่อตรงมาก
แต่เสิ่นเทียนเหมือนนึกอะไรได้ จึงนำกล้วยหอมอมตะห้าลูกกับกระบองเทพนภาและเกราะเทพสัประยุทธ์ออกมาให้ฉีจ้าน
“สหายฉี ของพวกนี้ให้เจ้า! กระบองเทพนภากับเกราะเทพสัประยุทธ์เหมาะกับวานรอริยะสัประยุทธ์มาก ยกระดับกำลังรบได้!”
ฉีจ้านได้ยินดังนั้นก็อึ้งไปเลย!
เขาไม่นึกเลยว่าเสิ่นเทียนจะใจกว้างขนาดนี้ แม้แต่อาวุธเตรียมจักรพรรดิยังให้ได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน