บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 483

บทที่ 483 เกาะเทพลอยฟ้า ตราเทพเกราะมังกร!

เมื่อเห็นสองตระกูลทะเลาะกันไม่หยุด จูเก่อซือหม่าก็ทำหน้าปวดไข่ แต่ก็ยังตรงเข้าไปโน้มน้าว

“อย่าทะเลาะกัน ทุกคนอย่าทะเลาะกัน

น้ารอง อารอง เป็นครอบครัวเดียวกัน อย่าด่าแม่กันเลย!

แล้วก็ท่านบรรพบุรุษทั้งสอง ทุกคนรักษาภาพลักษณ์หน่อย”

จูเก่อซือหม่าเริ่มไกล่เกลี่ยอย่างยากลำบาก อยากจะให้บรรยากาศเบาลง

ทว่าก็ไม่เป็นผลมากนัก

จูเก่อหยวนกับซือหม่าเฉิงสองคนทำเหมือนไม่ได้ยิน ยังคงทะเลาะกันอย่างหนัก

เสียงด่าทอพวกเขาเหมือนฟ้าร้อง ดังสนั่นไปทั้งเรือเหาะ

สองคนนี้ต่างพูดว่าพลังเขตแดนของตระกูลตนร้ายกาจที่สุด อยากจะตัดสินแพ้ชนะกันด้วยฝีปาก

เมื่อเห็นภาพนี้ จูเก่อซือหม่ามุมปากกระตุกเล็กน้อย พึมพำในใจ

ท่านบรรพบุรุษเด็กจริงๆ คนอายุหมื่นปีไม่มีความเป็นผู้ใหญ่เลยสักนิด

หากคนนอกเห็นเข้าจะไม่กลายเป็นเรื่องตลกตายรึ

…….

ในด้านการวิวาทนี้ ซือหม่าเฉิงดูจะสู้จูเก่อหยวนไม่ได้เล็กน้อย เขาโมโหจนหน้าแดงก่ำ เคราขาวกระดกขึ้น

ซือหม้าเฉิงถูกดดันจนร้อนใจ เป่าเคราถลึงตาโต “จูเก่อหยวนเจ้าสุดยอด ทั้งตระกูลเจ้าเก่งกันหมด เก่งจริงก็อย่ามาให้พวกข้าช่วยสิ เจ้าเปิดเขตแดนเกาะดาราเบิกฟ้าเองแล้วกัน!”

ซือหม่าเฉิงดวงตาแดงก่ำ โกรธขึ้นสมองแล้ว

เพราะที่นี่มียอดค่ายกลเบิกฟ้าอยู่ คนธรรมดาไม่อาจทำลายได้เลย มิหนำซ้ำที่นี่ยังมีไอเบิกฟ้าที่ทุกคนหวาดกลัว ด้วยกำลังของตระกูลจูเก่อ การจะเข้าไปในทะเลดาราเบิกฟ้าคนเดียวเป็นไปไม่ได้เลย

ดังนั้นพวกเขาถึงต้องร่วมมือกับตระกูลซือหม่าเพื่อสำรวจ แต่ใครจะไปคิดว่าพวกเขาต้องหลงทางอยู่รอบนอกเดือนหนึ่ง

สองตระกูลจ่ายไปอย่างมหาศาล เสียทรัพยากรไปจำนวนมากถึงเข้ามายังส่วนลึกได้

เทียบกับแผนการที่พวกเขาคาดการณ์ไว้แล้ว เสียหายกว่าที่คาดไว้เยอะมาก ดังนั้นสองตระกูลจึงเริ่มโยนความผิดกันไปมา

แต่วัดกันที่ความสามารถในการโบ้ยแล้ว จูเก่อหยวนเป็นยอดฝีมือ

เขาด่าซือหม่าเฉิงจนโต้ตอบไม่ได้ อยู่เหนือกว่า

ซือหม่าเฉิงเองก็เป็นคนมีเกียรติ ยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้จึงคิดจะเลิกภารกิจ

ทว่าจูเก่อหยวนไม่ติดกับเขา ทำเสียงขึ้นจมูก “ไปเองก็ไปเองสิ ใครเขากลัวเจ้ากัน”

เขาไม่กลัวซือหม่าเฉิงเลิกภารกิจ ทุกคนล้วนเป็นตั๊กแตนบนเชือกเส้นเดียวกัน บอกว่าจะไม่ทำก็ไม่ทำได้รึ

…..

ภาพนี้ทำให้จูเก่อซือหม่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

สองตระกูลร่วมแรงร่วมใจกันยังเหนื่อยขนาดนี้ เกือบจะหลงทาง

ตอนนี้เกิดขัดแย้งกันอีก แยกทางตัวใครตัวมัน เดาว่าทุกคนคงต้องตายกันหมด

จูเก่อซือหม่าจึงพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ท่านบรรพบุรุษทั้งสอง พวกเรารีบหาเกาะเทพลอยฟ้ากันเถอะ! ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ดีแน่ ด้วยพลังงานสำรองของเราตอนนี้อยู่ได้อีกไม่นานแล้ว”

ตอนนี้พวกเขาเข้ามายังส่วนลึกทะเลดาราเบิกฟ้า มีอันตรายมากกว่าเมื่อก่อน

เรือเหาะถูกคลื่นพลังถาโถมใส่ คลื่นทะเลจู่โจม พลังอำนาจมาไม่ขาดสาย

ไอเบิกฟ้าน่ากลัวถึงที่สุด เหมือนคลื่นลูกใหญ่โจมตีเข้ามา

ทุกครั้งจะกระแทกเรือเหาะสั่นสะเทือนอย่างแรง แสงเทพระเบิดกระจาย

ยอดค่ายกลเขตแดนที่สร้างขึ้นจากยอดอาวุธสองชิ้นยืนหยัดได้อีกไม่นานแล้ว มีเพียงเติมพลังงานถึงจะพอคงค่ายกลไว้ได้

หากทุกคนไม่รีบทำเวลา เมื่อพลังงานหมด เช่นนั้นจะต้องตายแน่

เมื่อได้ฟังคำพูดของจูเก่อซือหม่า จูเก่อหยวนกับซือหม่าเฉิงทำหน้าอึ้งไป ก่อนจะตั้งสติกลับมาได้

พวกเขามาที่นี่ไม่ได้มาทะเลาะกัน แต่มีอีกเป้าหมาย

สองตระกูลขุนนางลำบากเตรียมการมาหลายพันปีเพื่อการเดินทางทะเลดาราเบิกฟ้าครั้งนี้ หากเสียแผนเพราะความขัดแย้งเล็กน้อย จะไม่ขาดทุนเลือดสาดรึ

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ซือหม่าเฉิงก็ใจเย็นลงก่อน “ข้าไม่ทะเลาะกับเจ้าแล้ว ต้องหาเกาะเทพลอยฟ้าก่อน”

จูเก่อหยวนแบะปาก “เจ้าคิดว่าข้าอยากทะเลาะกับเจ้ารึ เปลืองน้ำลายเปล่าๆ”

พวกเขาเองก็รู้ว่าเรื่องใดหนักเบา จึงละวางความขัดแย้งลงก่อน

“เอาละๆ พวกเจ้าก็อย่าทะเลาะกันเลย คุมเรือเหาะให้ดี ตามหาเกาะเทพลอยฟ้า!”

สองบรรพบุรุษใจเย็นลง ต่างก้าวออกมาไกล่เกลี่ยสถานการณ์

เมื่อเห็นบรรพบุรุษไม่ปะทะฝีปากกันแล้ว รุ่นเยาว์ของสองตระกูลขุนนางย่อมไม่ทะเลาะกันต่อ

ทุกคนกลับไปประจำตำแหน่งงานของตน ใครคุมค่ายกลก็คุมไป ใครคุมเรือก็คุมไป

พอเห็นดังนั้น ในที่สุดจูเก่อซือหม่าก็ถอนหายใจโล่งอก

….

สองตระกูลขุนนางคุมเรือเหาะเดินหน้าต่อไป

แต่ทันใดนั้นเองมีคนร้องตกใจ “นั่น…นั่นอะไร”

ทุกคนเพ่งสายตามองไปก็เห็นว่าเขตทะเลตรงหน้าเกิดการเปลี่ยนแปลงน่าตกใจ

คลื่นทะเลจู่โจมเข้ามา ทะเลเมฆไหลเชี่ยว เหมือนกวนฟ้าดินพลิกกลับ

ศิษย์สองตระกูลขุนนางใหญ่ตกใจตับแทบแตก ร้องด้วยความเศร้า “ไม่นะ เจอหายนะอะไรกัน!”

หากเป็นเขตปกติ พวกเขาคงไม่กังวลเลย

แต่ที่นี่คือทะเลดาราเบิกฟ้า รอบกายปกคลุมด้วยไอเบิกฟ้า หากเกิดหายนะขึ้นในตอนนี้ อานุภาพจะน่ากลัวสุดขีด ยากจะต่อต้านได้

“ไม่ใช่ ตรงนั้นมีคน!”

มีคนตาดีเห็นว่ากลางไอเบิกฟ้าไร้ที่สิ้นสุดมีเงาคนร่างหนึ่งกำลังทะยาน

ร่างเงานี้ดูองอาจห้าวหาญ พลังโหมซัดสาด

เขาเหมือนกับเซียนที่สุดแห่งยุค เมินเฉยต่อไอเบิกฟ้าที่ทุกคนหวาดกลัว!

แค่โบกมือก็สลายไอเบิกฟ้าไปมากมาย ทำให้ฟ้าดินแยกออกเป็นเส้นทางใหญ่

ศิษย์สองตระกูลขุนนางตัวสั่นอย่างรุนแรง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความตกใจและหวาดกลัว

นี่น่ากลัวเกินไปแล้ว!

ไม่อยากเชื่อว่าโลกนี้มีการคงอยู่น่ากลัวเช่นนี้อยู่

คนนี้เป็นใครกันแน่

จูเก่อหยวนกับซือหม่าเฉิงมีใบหน้าตื่นกลัวเช่นกัน รู้สึกเย็นๆ ที่แผ่นหลัง

พวกเขาเป็นยอดฝีมืออาวุโสที่อยู่มาหมื่นปี มีความรู้กว้างขวาง

แต่ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีใครกล้าเดินทางในส่วนลึกทะเลดาราเบิกฟ้า ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งระดับเตรียมเซียนก็ไม่มีทางไม่เกรงกลัวเช่นนี้ได้!

จูเก่อหยวนพูดเสียงสั่น “หรือว่าเราจะเจอกับสิ่งมีชีวิตอัปมงคลใดเข้า”

เขตทะเลเบิกฟ้าลึกลับอย่างยิ่ง ไม่มีใครเข้าใจว่าในนี้มีอะไรกันแน่ เมื่อก่อนก็มีคนเข้ามาในส่วนลึก สุดท้ายถูกลบจิตสำนึก กลายเป็นสิ่งมีชีวิตเล็กในทะเลดาราเบิกฟ้า

แต่มีสิ่งมีชีวิตเล็กใดกันที่ระเบิดพลังอำนาจน่ากลัวเช่นนี้ได้

ซือหม่าเฉิงพูดด้วยแววตาตกใจ “หรือว่าจะเป็นผู้แข็งแกร่งสูงสุดในอดีตถูกกัดกิน และยังเหลือพลังตอนมีชีวิตอยู่”

มีแต่แบบนี้เท่านั้นถึงจะอธิบายได้ว่าเหตุใดร่างเงานี้ถึงไม่กลัวไอเบิกฟ้า

ยิ่งคิดยิ่งน่ากลัว ยิ่งคิดยิ่งน่าตกใจจริงๆ

ทุกคนพลันรู้สึกขนหัวลุก จิตใจหนาวสั่น

ความเป็นไปได้ด้านบนนี้ ไม่ว่าจะแบบใดก็จะเบาใจไม่ได้เลย

ด้วยพลังของพวกเขาตอนนี้ เกรงว่าคงไม่มีทางต้านสิ่งมีชีวิตน่ากลัวนี้ได้แน่

“รีบเปิดค่ายกลป้องกัน”

ซือหม่าเฉิงรีบตะโกน สั่งให้ศิษย์เปิดค่ายกล

ไม่นานนัก เรือเหาะปรากฏม่านแสงหลากสีขึ้น แผ่พลังมหาศาลยากจะคาดเดา

อักขระเขตแดนแปลกต่างๆ ลอยขึ้น วนเวียนตัดสลับกัน ทำให้ยอดค่ายกลเปล่งแสงเทพไม่มีสิ้นสุด

ยอดค่ายกลเขตแดนมีกลิ่นอายน่าเกรงขาม แสงเรืองรองส่องสว่าง แผ่อำนาจคุกคามแก่กล้า

นี่คือยอดค่ายกลเขตแดนที่สองตระกูลขุนนางร่วมมือกันวาง แข็งแกร่งยิ่ง ต้านการโจมตีของเตรียมเซียนได้

ทว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าอำนาจคุกคามที่แผ่มาจากร่างเงานี้กลับเทียบไม่ได้เลย

ทุกคนสีหน้าจริงจัง เหมือนเจอศัตรูตัวฉกาจ

…….

ทว่าตอนนี้เอง ในที่สุดร่างเงานั้นก็เข้ามาใกล้

คนนี้มีรูปร่างยิ่งใหญ่ เหมือนต้นส้นเขียวสูงตรง ตั้งตระหง่านกลางฟ้าดิน

ทั่วร่างมีหมอกหนาวนเวียน แสงเรืองรองส่องสว่าง ถูกไอเบิกฟ้าไร้พรมแดนปกคลุม

เขายืนในอากาศเหมือนหลอมรวมกับฟ้าดินเป็นหนึ่ง กลิ่นอายพลังลึกล้ำไม่อาจคาดเดา

คนจากสองตระกูลใหญ่ตัวสั่นอย่างรุนแรง จิตใจหนาวสั่นอย่างยิ่ง

กลิ่นอายพลังนี้น่ากลัวไปแล้ว เหมือนจะทำให้ทุกสรรพสัตว์ในฟ้าดินยอมศิโรราบ

แม้แต่บรรพบุรุษตระกูลขุนนางทั้งสองตอนนี้ยังมีใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ หวาดกลัว

ซือหม่าเฉิงเดินหนึ่งก้าว พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ไม่รู้ว่าสหายท่านนี้ เหตุใดถึงขวางทางพวกข้ากัน”

แม้ทุกคนจะคาดเดาว่าร่างเงานี้เป็นสิ่งมีชีวิตอัปมงคล ไม่มีสติปัญญากล่าวได้ แต่พวกเขาก็ยังกอดความหวังไว้ หยั่งเชิงถามสถานการณ์

ไม่สู้ได้ก็จะพยายามไม่สู้

คนนี้น่ากลัวเกินไป พวกเขาไม่มีโอกาสจะชนะเลย

ทว่ากลับมีเสียงกังวานดังมาจากในไอเบิกฟ้าขมุกขมัว “พวกเจ้า คือคนจากตระกูลจูเก่อกับซือหม่ารึ”

เมื่อได้ยินการตอบรับดังมาจากไอเบิกฟ้า คนจากสองตระกูลขุนนางพลันโล่งอก

ในเมื่อคนนี้ตอบ ก็ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตอัปมงคลสูญเสียสติ

กล่าวได้ว่าแก้วิกฤติไปได้ชั่วคราวแล้ว

แต่จากนั้นทุกคนก็เกิดคลื่นลูกใหญ่ขึ้นในใจ ตื่นตะลึงอย่างยิ่ง

ในเมื่อไม่ใช่สิ่งมีชีวิตอัปมงคล เช่นนั้นเป็นใครกัน

เหตุใดถึงเมินต่อไอเบิกฟ้า พุ่งทะยานในทะเลดาราเบิกฟ้าได้ตามใจ หรือว่านี่จะเป็นผู้แข็งแกร่งสุดยอดลึกลับ

แต่ว่าไม่เคยได้ยินว่ามีสำนักเต๋าใดปรากฏการณ์คงอยู่เช่นนี้มาก่อน

พลังบำเพ็ญของผู้อาวุโสท่านนี้ยังประเมินไม่ได้อีก!

…….

จูเก่อหยวนกับซือหม่าเฉิงมองหน้ากัน ก่อนจะป้องมือคารวะเสิ่นเทียน “คนแก่อย่างข้านามจูเก่อหยวน มาจากตระกูลจูเก่อดินแดนกลาง ขอคารวะเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เสิ่นเทียน”

“คนแก่อย่างข้านามซือหม่าเฉิง มาจากตระกูลซือหม่าดินแดนกลาง ขอคารวะเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เสิ่นเทียน”

พวกเขาสองคนอายุมากกว่าเสิ่นเทียนมาก แต่ก็ยังเคารพมาก

โลกนี้ผู้แข็งแกร่งเป็นใหญ่ เมื่อเผชิญหน้ากับ ‘คนโหดน่ากลัว’ อย่างเสิ่นเทียน พวกเขาย่อมไม่กล้าอวดอาวุโส

เสิ่นเทียนป้องมือเคารพกลับ “ขอคารวะสหายทั้งสองท่าน”

จูเก่อหยวนเอ่ยถาม “ไม่รู้ว่าเหตุใดเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์ถึงมาอยู่ที่นี่กัน”

ที่นี่พูดได้อันตรายอย่างมาก คนปกติคงจะมาทะเลดาราเบิกฟ้าเฉยๆ กระมัง

เสิ่นเทียนยิ้ม “แซ่เสิ่นมาที่นี่เพื่อตามหาโชคลิขิต”

จูเก่อซือหม่าได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้าจริงจัง “ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสเสิ่นเทียน สนใจจะร่วมเดินทางกับพวกเราหรือไม่”

จูจื่อหยวนกับซือหม่าเฉิงตัวแข็งทื่อไปนิดๆ ไม่เข้าใจเหตุผล

พวกเขาไม่นึกเลยว่าจูเก่อซือหม่าจะเชิญเสิ่นเทียนมาร่วมเดินทางด้วย

พวกเขาเดินทางครั้งนี้พัวพันไปถึงมรดกสูงสุดในตระกูล มีมูลค่าประเมินไม่ได้ จะไปแบ่งให้คนนอกได้อย่างไร

แต่ถึงอย่างไรจูเก่อซือหม่าก็เป็นความภูมิใจของสองตระกูลใหญ่ ในเมื่อเขาเอ่ยชวนเสิ่นเทียน ก็ต้องมีเป้าหมายของเขาแน่

ดังนั้นถึงจูเก่อหยวนกับซือหม่าเฉิงจะแปลกใจนิดๆ แต่ก็ไม่ห้ามปราม

ไม่รู้เลยว่าจูเก่อซือหม่ากำลังดีใจอยู่ข้างใน

เขาได้ฟังตำนานของเสิ่นเทียนมาตั้งแต่เยาว์วัย เข้าใจในตัวเขาแน่นอน

เสิ่นเทียนไม่ได้มีแค่กำลังรบเป็นหนึ่ง แต่ยังเป็นบุตรแห่งโชคที่ห้าดินแดนยอมรับ

โลกภายนอกเล่าลือกันมานานแล้วว่าคนที่ร่วมผจญภัยกับเสิ่นเทียนจะได้มหาโชคลิขิต

ตอนนี้พวกเขาติดอยู่ในทะเลดาราเบิกฟ้า การจะหาเกาะเทพลอยฟ้าจึงไม่ง่ายขนาดนั้น

หากเชิญเสิ่นเทียนมาได้ บางทีอาจจะเกิดปาฏิหาริย์ขึ้น

…..

เสิ่นเทียนครุ่นคิดเล็กน้อย ไม่ได้รีบตอบกลับ

จูเก่อซือหม่าพูดอธิบาย “ผู้อาวุโส พวกเราเข้ามาในทะเลดาราเบิกฟ้าก็เพื่อตามหาเกาะเทพลอยฟ้า”

เสิ่นเทียนเลิกคิ้วขึ้น “เกาะเทพลอยฟ้ารึ”

จูเก่อซือหม่าพยักหน้า “เมื่อหลายหมื่นปีก่อน บรรพบุรุษรุ่นแรกของตระกูลจูเก่อกับซือหม่าเคยเข้าไปฝึกฝนในทะเลดาราเบิกฟ้า พบกับเกาะเทพลอยฟ้า

พวกเขาได้วิชามรดกเขตแดนจากผนังหยกแห่งหนึ่งบนเกาะ นั่นคือตราเทพเกราะมังกร เพียงแต่ว่าตอนนั้นรีบร้อนเกินไป ผนวกกับตราเทพเกราะมังกรลึกลับเข้าใจยากเกินไป บรรพบุรุษรุ่นแรกทั้งสองจึงตระหนักแก่นสำคัญมาได้หนึ่งถึงสองส่วน แต่แก่นสำคัญหนึ่งสองส่วนนี้กลับสร้างชื่อเสียงในห้าดินแดนให้กับตระกูลจูเก่อกับซือหม่า”

เมื่อได้ฟังคำพูดของจูเก่อซือหม่า เสิ่นเทียนตาเป็นประกายนิดๆ เกิดความสนใจขึ้นเล็กน้อย

เขารู้ว่าตระกูลจูเก่อกับซือหม่าเป็นตระกูลขุนนางด้านค่ายกลที่แกร่งที่สุดในห้าดินแดน

บรรพบุรุษรุ่นแรกสองตระกูลอาศัยค่ายกลเขตแดนสร้างชื่อเสียงเมื่อหลายหมื่นปีก่อน มีชื่อเสียงดังมาเป็นพันๆ ปี

จนถึงตอนนี้ห้าดินแดนยังเล่าลือตำนานของสองตระกูลใหญ่

ไม่นึกเลยว่าทุกอย่างจะมาจากตรงนี้ อีกทั้งนี่ยังเรียนแก่นสำคัญไปหนึ่งถึงสองส่วนเท่านั้น

หากควบคุมตราเทพเกราะมังกรได้ทั้งหมด จะระเบิดอานุภาพได้เพียงใดกัน

…..

ตอนนี้เอง ซือหม่าเฉิงอธิบาย “ตอนแรก บรรพบุรุษพวกข้าได้รับการยอมรับจากเกาะเทพลอยฟ้า ได้แบ่งยอดอาวุธสายค่ายกลสองชิ้นอย่างกุญแจแห่งฟ้าและกุญแจแห่งดิน เมื่อกุญแจแห่งฟ้าและกุญแจแห่งดินเกิดการกู่ร้องพร้อมกัน จะเป็นช่วงเวลาที่เกาะเทพลอยฟ้าเปิด”

จูเก่อหยวนก้าวออกมาเช่นกัน “ก่อนหน้านี้พวกข้าได้ดูปรากฏการณ์ดารา พบว่ากุญแจแห่งฟ้าดินเกิดการกู่ร้องพร้อมกันแล้ว

จึงรู้ว่าเกาะเทพลอยฟ้าปรากฏขึ้นอีกครั้งแล้ว ต้องการหาผู้สืบทอดในโอรสสวรรค์ค่ายกลอายุในห้าร้อยปี ดังนั้นพวกข้าจึงพารุ่นเยาว์ในตระกูลอายุต่ำกว่าห้าร้อยปีมาทันที หากสหายสนใจก็ร่วมเดินทางกับพวกเราได้”

จูเก่อซือหม่าส่งกระแสจิตหาจูเก่อหยวนกับซือหม่าเฉิงแล้ว จึงรู้ความคิดของเขา

ดังนั้นสองคนจึงแหกกฎเชิญเสิ่นเทียนมาร่วมด้วย

พวกเขาต่างรู้ว่าเสิ่นเทียนอายุยังไม่เกินห้าร้อยปี

นี่พัวพันไปถึงมรดกค่ายกลเขตแดนสูงสุด เสิ่นเทียนน่าจะสนใจแน่ อีกทั้งพวกเขายังไม่กลัวว่ามรดกจะตกไปอยู่ในมือเสิ่นเทียนด้วย

เพราะเกาะเทพลอยฟ้าเปิดครั้งนี้เพื่อคัดเลือกผู้สืบทอดโอรสสวรรค์เขตแดนค่ายกล

พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าเสิ่นเทียนฝึกวิชาพวกค่ายกลเขตแดน

หรือศิษย์ตระกูลขุนนางค่ายกลอย่างพวกเขาจะแพ้เสิ่นเทียนในด้านค่ายกลกันล่ะ

มรดกตราเทพเกราะมังกรจะต้องเป็นของตระกูลพวกเขาแน่ นี่ไม่ต้องสงสัยเลย

การพาเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ไปนั้น พวกเขาอาจจะได้เกาะดวงชะตาของเสิ่นเทียน ได้มหาโชคลิขิตด้วยซ้ำ

……

เสิ่นเทียนยกมุมปากเล็กน้อย “ในเมื่อสหายทั้งสองเชิญด้วยไมตรีจิตเช่นนี้ แซ่เสิ่นก็ไม่เกรงใจแล้ว”

ตอนแรกข้ายังคิดอยู่เลยว่าจะเก็บเกี่ยวกุยช่าย เกาะโชคลิขิตอย่างไร

แต่ไม่นึกเลยว่าพวกเขาจะมาหาถึงที่เอง!

ยามหากลับหาไม่เจอ ยามไม่หากลับมาเจอจริงๆ ไม่เสียเวลาเลยสักนิด

……………………..