บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 61
เมื่อเห็นการเลือกของเสิ่นเทียนแล้ว จางอวิ๋นซีขมวดคิ้วเล็กน้อย ถึงนางจะไม่ได้ศึกษาการค้นวิญญาณประเมินแร่พิเศษ แต่ก็เติบใหญ่ในแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ตั้งแต่เยาว์วัย เคยพบปรมาจารย์ชีพจรวิญญาณมาไม่น้อย
ปกติหินแร่วิญญาณที่มีรอยแตกทุกส่วนแบบนี้จะถูกเรียกว่า ‘แร่ลายแมงมุม’
แร่ชนิดนี้คือแร่ขยะที่เป็นที่ยอมรับ เพราะชั้นป้องกันแร่วิญญาณเสียหายแล้ว
แม้ข้างในจะมีสมบัติอะไรจริงๆ ก็สูญเสียพลังแก่นรากไปได้ง่ายมาก
นานวันเข้า ต่อให้เป็นสมบัติล้ำค่าสูงสุดก็ยังเสียพลังแก่นรากไปจนหมดสิ้น
…….
“สหายเสิ่น เจ้าคิดว่าในนี้มีของอยู่จริงๆ รึ”
จางอวิ๋นซีพูดด้วยความจนปัญญา “ดูมันไว้ใจไม่ค่อยได้เลยนะ!”
พอเห็นว่าจางอวิ๋นซีกล้าสงสัยการเลือกของเสิ่นเทียน เถ้าแก่ซ่งก็โมโหแล้ว
เขาแค่นเสียงขึ้นจมูกทีหนึ่ง “ในเมื่อแม่นางให้ท่านเซียนช่วย ไฉนถึงไม่เชื่อท่านเซียนล่ะ ทักษะวิชาวิญญาณของท่านเซียนส่องประกายวาววับมาแต่โบราณกาล คิดหรือว่าจะสู้แม่นางน้อยไม่ได้”
จางอวิ๋นซีมองเถ้าแก่ซ่งด้วยสายตาเย็นชา “เจ้าคิดจะหลอกกันรึ”
แร่ลายแมงมุมเป็นแร่ขยะที่เป็นที่ยอมรับในวงการแร่วิญญาณ แทบจะไม่มีทางเปิดได้สมบัติล้ำค่าเลย
เว้นแต่ในนั้นจะผนึกทองคำเซียน ดินดำ หรือวารีแท้ที่ไม่ย่อยสลายไปตามกาลเวลา แต่สมบัติอัศจรรย์ฟ้าดินเช่นนี้หายากยิ่ง มองไปทั้งแดนบูรพายังมีจำนวนนับนิ้วได้
ปรมาจารย์ชีพจรวิญญาณหลายคนมุมานะบากบั่นเที่ยวสืบหาหลายร้อยปีปานหนึ่งวัน ก็ยังหาเจอยาก
แม้แร่นี้จะใหญ่มาก ทั้งยังขุดมาจากสนามรบบรรพกาลจริงๆ แต่มองจากรอยแตกทั่วทั้งหินแล้ว มันไม่มีทางมีค่าถึงหนึ่งแสนศิลาวิญญาณ อัตราที่จะเปิดได้สมบัติล้ำค่าสูงสุดต่ำเกินไปจริงๆ!
……
คำพูดของจางอวิ๋นซีทำให้เถ้าแก่ซ่งหน้าแดง
“คนสว่างไม่พูดจาลับๆ ล่อๆ ข้ายอมรับว่ามีส่วนที่ข้าขึ้นราคาด้วย ข้าซื้อแร่ลายแมงมุมนี่มาในราคาห้าหมื่นศิลาวิญญาณ และที่แขวนราคาไว้หนึ่งแสนศิลาวิญญาณ ก็เป็นกฎการตั้งราคาปกติในการค้าอยู่แล้ว แต่ในเมื่อท่านเซียนเลือกแร่นี้ ข้ากล้ารับรองเลยว่าจ่ายหนึ่งแสนศิลาวิญญาณนี่ได้กำไรมหาศาลแน่นอน!”
เถ้าแก่ซ่งยืดคอพูดอย่างถูกต้องชอบธรรม
“ถ้าแม่นางซื้อหินแร่นี้ไม่ไหวก็จะไม่ซื้อก็ได้ แต่ข้าห้ามเจ้าสงสัยท่านเซียน ถ้าเจ้าไม่ซื้อแร่นี้ ข้าจะผ่าแร่นี้เอง แล้วเอาสมบัติในนั้นออกมาทันที จะได้ให้เด็กน้อยอย่างเจ้าได้ประจักษ์ความสามารถของท่านเซียนชัดๆ!”
พูดจบ เถ้าแก่ซ่งก็มองเสิ่นเทียนด้วยความเฝ้ารอคอย
“ถ้าท่านเซียนจะซื้อ จ่ายห้าหมื่นศิลาวิญญาณก็เอาไปเลย ข้าจะผ่าแร่ให้ท่านโดยไม่คิดค่าใช้จ่ายด้วย!
ไม่อย่างนั้นท่านเก็บไว้เองเถอะ! แม่นางหนูนี่จะต้องเสียใจภายหลัง!”
เจินจื้อเจี่ยกับสยงเหมิ่งที่อยู่ข้างๆ มองจนอึ้งไปแล้ว
หลิวไท่อี่ตีอกชกหัว ทำหน้าเสียดาย
โอกาสดีเยี่ยมที่จะได้ประจบท่านเซียนอีกครั้งเฉียดผ่านตัวเขาไป!
เพราะเหตุใด เหตุใดเถ้าแก่ซ่งถึงแทรกเข้าไปได้อย่างเลิศล้ำสุดยอดเช่นนี้
ส่วนข้าเองก็รู้อยู่ว่าควรทำอย่างไร แต่กลับช้ากว่าเถ้าแก่ซ่งไปหนึ่งก้าวหรือ
สวรรค์ ในเมื่อให้กำเนิดอี่แล้วไฉนต้องให้กำเนิดซ่งด้วย!
อีกด้าน จางอวิ๋นซีมองเสิ่นเทียนกับเถ้าแก่ซ่ง
การเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ในสายตานางเหมือนหน้าม้าแร่ในสวนแร่วิญญาณอย่างยิ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะเสิ่นเทียนดูไม่เหมือนคนเลว ตอนนี้จางอวิ๋นซีคงโมโหไปแล้ว!
เฮ้อ ตกลงควรจะเชื่อเขาดีหรือไม่!
……..
คิ้วภายใต้หน้ากากขนหงส์ของจางอวิ๋นซีขมวดขึ้นเล็กน้อย
สารภาพตามตรง นางรู้ว่าปรมาจารย์ชีพจรวิญญาณบางคนมีฝีมือไม่ธรรมดาจริงๆ พวกเขาเปิดได้สมบัติอัศจรรย์สะเทือนโลกได้จากในแร่ขยะที่มีสภาพแย่
แต่เสิ่นเทียนดูหนุ่มไปจริงๆ และที่สำคัญกว่านั้นคือ ตอนที่เสิ่นเทียนเลือกแร่ จางอวิ๋นซียังสังเกตปฏิกิริยาเป็นพิเศษ
นักชีพจรวิญญาณแทบทุกคนเวลาใช้วิชาลับค้นวิญญาณจะใช้จิตสัมผัสของตน ด้วยเหตุนี้ถ้าเป็นผู้มีขอบเขตพลังสูงสัมผัสอย่างละเอียด จะจับระลอกคลื่นจิตสัมผัสได้
แต่จากที่จางอวิ๋นซีสังเกต ตอนที่เสิ่นเทียนตรวจดูแร่วิญญาณพวกนั้นเขาไม่ได้ใช้วิชาลับกระแสจิตเลย
เขาเพียงแค่มองรูปลักษณ์แร่วิญญาณพวกนี้ตามอำเภอใจง่ายๆ แล้วก็เลือกเป้าหมาย
ต่อให้เป็นปรมาจารย์ชีพจรวิญญาณพวกนั้นก็ไม่มีทางมีความสามารถเช่นนี้
แร่ลายแมงมุม ไม่ต้องใช้วิชาลับกระแสจิตจะมองออกได้อย่างไร
เรื่องนี้ล้มล้างความรู้ความเข้าใจของจางอวิ๋นซีไปหมด!
……
จางอวิ๋นซีมองแร่ลายแมงมุมตรงหน้า รู้สึกสับสนในใจเล็กน้อย
……….
เถ้าแก่ซ่งถืออุปกรณ์มีดแบบพิเศษที่ใช้ผ่าแร่เดินมาตรงหน้าแร่ลายแมงมุม
สารภาพตามตรง หลายสิบปีมานี้เขาไม่เคยผ่าแร่เองเลย
เถ้าแก่ซ่งสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะกวัดแกว่งมีด
ทักษะการใช้มีดผ่าแร่ของเขาลึกล้ำอย่างยิ่ง เมื่อเขากวัดแกว่งมีดอย่างต่อเนื่อง เปลือกหินก็ถูกออกมาทีละชั้น
หินแร่วิญญาณยักษ์สูงเท่าคนในตอนแรกลดขนาดลงอย่างรวดเร็ว
จางอวิ๋นซีมองหินแร่วิญญาณนั้นอย่างเย็นชา ไม่เกิดคลื่นอารมณ์ใดๆ ในใจ
นางมั่นใจในศักยภาพและสายตาของตนอย่างยิ่ง ต่อให้เป็นปรมาจารย์ชีพจรวิญญาณระดับดวงจิตดรุณก็ไม่มีทางหลบสัมผัสของนางได้
ในเมื่อนางสัมผัสไม่ได้ว่าเสิ่นเทียนใช้จิตสัมผัสตรวจสอบ เช่นนั้นเสิ่นเทียนก็ไม่ได้ตรวจสอบเลย
ในสถานการณ์แบบนี้ นางคิดไม่ออกเลยว่าเสิ่นเทียนมองออกได้อย่างไรว่าในแร่มีสมบัติ!
สหายเสิ่น เจ้ามีใบหน้าสง่าผ่าเผยทั้งยังจิตใจดีบริสุทธิ์ ข้าจะไม่ยอมให้เถ้าแก่ชั่วช้าคนนี้ดึงให้เจ้าหลงผิดเด็ดขาด!
ใช่ ตอนนี้ในสายตาจางอวิ๋นซี เสิ่นเทียนคือหน้าม้าที่เถ้าแก่ซ่งหามา นางจะช่วยให้เสิ่นเทียนกลับเนื้อกลับตัวใหม่
จะไม่ให้ทำผิดร่วมกับเถ้าแก่ซ่งต่อไปเด็ดขาด!
……
เมื่อหินแร่เล็กลงเรื่อยๆ ทุกคนก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความผิดปกตินิดๆ
เสิ่นเทียนเดินช้าๆ มาตรงหน้าต่างร้านวิญญาณสวรรค์ ก่อนเงยหน้ามองฟ้ามืดมิด
ก่อนจะเห็นว่าตอนนี้มีเมฆดำหนาทึบมารวมกันบนฟ้าเหนือสวนหมื่นวิญญาณ
เสียงฟ้าผ่าดังกึกก้องกลางชั้นเมฆหนานั้น
ธงตั้งตรงของสวนหมื่นวิญญาณส่งเสียงดังพึ่บพั่บ!
เหมือนกำลังจะเกิดเรื่องราวใหญ่โตขึ้น!
……………………….
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน