บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 15

ตั้งแต่ที่เคยกลับไปที่ตระกูลเวิน เถ้าแก่ก็ไม่ได้กักบริเวณเวินหนิงอีกเลย

เวินหนิงก็เข้าใจไม่ว่าเธอจะไปถึงที่ไหน ตระกูลลู่ก็สามารถตามตัวเธอกลับมาได้ แล้วตอนนี้เธอก็รู้แล้วด้วย นอกจากตระกูลลู่ ไม่มีที่ไหนที่เธออยู่ได้อีกแล้ว

นี่สินะเป็นอำนาจของหัวหน้าครอบครัว ทั้งๆที่ไม่ได้กักบริเวณแต่ก็รู้สึกถึงโซ่ล่ามตัวเองอยู่ตลอดเวลา หนีไม่พ้นเลยด้วยซ้ำ

แต่ไม่ว่ายังไง ที่เวินหนิงสามารถไปมาได้อย่างอิสระก็เป็นเรื่องดีสำหรับเธอ เวินหนิงที่ได้รับอิสระก็ซื้อโทรศัพท์ให้ตัวเองแล้วลงทะเบียนซิมด้วย ลังเลไปครู่หนึ่งก่อนจะพิมพ์ข้อความแล้วส่งไปที่หมายเลขที่จำได้ขึ้นใจ

ไม่ถึงนาทีก็มีโทรศัพท์โทรมา "เวินหนิงอะไรของเธอเนี่ย ฉันต้องโทรไปที่เรือนจำค่อยรู้ว่าเธอออกมาล่วงหน้า หนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอไปไหนค่อยนึกถึงติดต่อฉัน รู้หรือเปล่าว่าฉันหาเธอจนแทบจะบ้าแล้ว!"

เสียงของไป๋อี้อันลอยออกมาจากโทรศัพท์ ในใจเวินหนิงก็รู้สึกอบอุ่น

ตอนนั้นที่เธอยอมรับผิดแทนเวินหลานไม่มีใครเชื่อเธอเลย มีแค่ไป๋อี้อันยืนอยู่ข้างเธอ จากนั้นเวินหนิงเกือบจะโดนกระทืบตายในเรือนจำก็เป็นเพราะเขา เขาทำการแลกเปลี่ยนไปเรียนต่างประเทศเพื่อที่จะมารับช่วงต่อบริษัทกับตระกูลก็เพื่อรักษาชีวิตเธอไว้

ถ้าไม่มีเขา ก็คงไม่มีเวินหนิงในตอนนี้

เวินหนิงยิ้มอ่อน "เรื่องนี้ก็โทษฉันไม่ได้ ที่ฉันออกมาได้ก็แค่ความบังเอิญ ฉันเคยโทรหาเบอร์ในประเทศของนายแล้วแต่ว่าไม่มีใครรับแล้วเบอร์ต่างประเทศของนายฉันก็หาไม่เจอด้วย"

"ออกมาเถอะ พอฉันได้ข่าวก็หาข้ออ้างรีบกลับประเทศทันที ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ"

พอถึงที่นัดหมาย เวินหนิงก็เห็นไป๋อี้อันนั่งรออยู่แล้ว เมื่อเห็นเธอ เขาก็เดินมาแล้วกอดตัวเธอไว้แน่น "เธอลำบากแย่เลย"

เวินหนิงส่ายหน้า "ผ่านไปแล้ว"

ไป๋อี้อันมองไปที่เวินหนิงด้วยสายตาเป็นห่วง เธอดูโทรมไปมากคงจะลำบากในนั้นมาไม่น้อย

"อย่าพูดถึงเลย กินข้าวเถอะ" เวินหนิงไม่อยากให้การพบเจอกันครั้งนี้ดูเครียดเกินไปก็เลยเอ่ยขึ้น

ทั้งสองนั่งลง กินไปด้วยแล้วพูดคุยเกี่ยวกับช่วงที่ผ่านมา

"เธอแต่งงาน……กับ?" ไป๋อี้อันอยากจะกินจานเข้าไปด้วย ลู่จิ้นยวน ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้จัก แต่แค่ผู้ชายคนนั้นลึกลับเกินไปแล้วอันตรายมากด้วย