บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 16

สรุปบท บทที่ 16 ขอร้องนายปล่อยฉันไปเถอะ: บ่วงแค้นแสนรัก

ตอน บทที่ 16 ขอร้องนายปล่อยฉันไปเถอะ จาก บ่วงแค้นแสนรัก – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

บทที่ 16 ขอร้องนายปล่อยฉันไปเถอะ คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายInternet บ่วงแค้นแสนรัก ที่เขียนโดย ชิวเซิง เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

โทรศัพท์ถูกตัดสายไป เวินหนิงก็รู้สึกเหงื่อตกจนทำให้เสื้อตัวเองเปียก เหมือนเพิ่งออกมาจากน้ำที่เยือกเย็น อากาศก็อึดอัดจนทำให้หายใจลำบาก

ไป๋อี้อันก็ลุกขึ้นแล้วพยุงตัวเวินหนิงอ่อนแรงไว้ "เวินหนิงเธอเป็นอะไร?"

"ไม่ ฉันไม่เป็นอะไร……" เวินหนิงหนีออกจากมือของไป๋อี้อันแล้วถอยหลังไป เธอกลัวว่าจะทำให้ไป๋อี้อันลำบาก เธอกำโทรศัพท์ไว้แน่นแล้วเอ่ยลากับเขา "ฉันมีธุระไปก่อนนะ ไว้เราค่อยติดต่อกันวันอื่น"

"เดี๋ยวก่อน" ไป๋อี้อันรู้ถึงความลำบากของเวินหนิง คนที่ถูกใส่ร้ายแล้วเข้าคุกแล้วยังตกอยู่ในมือของตระกูลลู่ หลายๆเรื่องก็ทำอะไรไม่ได้ ถึงเขาจะอยากช่วยแต่ช่วยได้เท่าที่จะไม่ทำร้ายเวินหนิง "บัตรเครดิตฉัน เธอเอาไปสิ ถ้าอยู่ที่ตระกูลลู่ไม่พอใจอะไรเธอก็ออกไปซื้อเอง ใช่ ฉันยังเอาเสื้อผ้ามาให้เธอด้วย เป็นสไตล์ที่เธอชอบแต่ก่อน ถ้าไม่สะดวกออกไปซื้อก็ยังมีเสื้อผ้าเปลี่ยน"

เวินหนิงก้มลงมองตัวเอง นี่เป็นเสื้อผ้าที่เอาออกมาจากเรือนจำ กางเกงยีนส์กับเสื้อขาวแขนสั้นเมื่อสามปีก่อน ดูตลกมาก "ไม่เป็นไร ฉันมีเสื้อผ้า……"

"อย่าเกรงใจกันเลย พอแล้ว กลับไปเถอะ ถ้ากลับดึกคนตระกูลลู่จะหาเรื่องเธออีก"

ไป๋อี้อันยัดเสื้อผ้าไปในมือเวินหนิง จากนั้นก็หันหลังเดินไป เวินหนิงก็เลยต้องรับเสื้อผ้าไว้แล้วนั่งรถของตระกูลลู่กลับไป

จากที่ไกล ไป๋อี้อันนั่งอยู่ในรถแล้วมองเห็นร่างกายที่ผอมบางของเวินหนิงเข้าไปในรถ ในใจก็รู้สึกเกร็งแล้วมือก็จับพวงมาลัยรถไว้แน่น

เวินหนิง รอผมอีกหน่อย สักวันผมจะทำให้เธอได้รับอิสระ

ระหว่างทางกลับไปเวินหนิงก็รู้สึกไม่สบายใจ ภาวนาขอให้ค่ำคืนมาอย่างช้าๆ เธอกลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะทำอะไรกับเธอแต่ก็ไม่กล้าบอกกับคนอื่น

คนขับรถก็เป็นลูกน้องของผู้ชายคนนั้น เธอยิ่งไม่กล้าแสดงสีหน้าอะไรที่ผิดปกติเลย

มีชั่ววินาทีหนึ่ง เธออยากจะกระโดดลงรถแล้ววิ่งหนี แต่เธอรู้ว่าตัวเองหนีไม่พ้นกำมือของตระกูลลู่แน่นอน!

เวินหนิงรู้สึกเหมือนถูกบีบคอจนหายใจไม่ออก

เวินหนิงนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกนั่งอยู่อย่างนั้นจนดึกก็ไม่กล้ากลับห้อง คนรับใช้ที่เดินผ่านไปผ่านมาก็ใช้สายตาที่แปลกใจมองเธอ สุดท้ายเย่หวานจิ้งกลับมาก็เห็นว่าเวินหนิงยังนั่งอยู่บนโซฟาก็เลยด่าเธออย่างหงุดหงิด "ดึกขนาดนี้แล้วเธอไม่ไปอยู่กับจิ้นยวน ยังนั่งบื้ออยู่ที่นี่ทำไม!"

"หนู หนูนอนไม่หลับเลยมาสูดอากาศที่ห้องรับแขก……"

"กลับห้องไปเดี๋ยวนี้ นอนไม่หลับก็นวดให้จิ้นยวน นวดจนหลับไปเลย อย่าให้ฉันเห็นเธอกลางดึกอีก รู้สึกสะอิดสะเอียน!"

ใบหน้าของเวินหนิงถูกผู้ชายคนนั้นจับไว้ เธอเอ่ยพูดอย่างลำบาก "ก็แค่เสื้อไม่กี่ตัว……"

"แค่เสื้องั้นหรอ? ถ้าครั้งหน้าก็คงจะเข้าถวายร่างกายให้มันแล้วล่ะสิ!"

"พอแล้ว! นายคิดจะทำอะไร เสื้อผ้าพวกนี้ก็ไม่ใช่เงินของนาย จะเอาหรือไม่เอาก็เป็นอิสระของฉัน นายมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉันทุกเรื่อง!"

"อิสระ? เหอะ เวินหนิง เธอคงโดนตาแก่ลู่ตามใจแล้วลืมว่าตัวเองอยู่ที่ไหนแล้วเป็นใครแล้วเหรอ!"

"ฉันจะมีอิสระหรือเปล่าเกี่ยวอะไรกับนาย นายก็แค่ไอ้บ้าปีศาจ ไม่งั้นเราก็ตายไปด้วยกันเลย!"

"งั้นฉันก็จะทำให้เธอตายก่อน!"

"นาย! ปล่อยนะ! อื้อ……"

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงแค้นแสนรัก