บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 152 จะไม่วู่วามอีก
เวินหนิงเหลือบมองไป๋ซินอวี๋ ดูท่าเขายืนหยัดที่จะสู้กับตนเอง เพียงแต่อยู่ต่อหน้าคนแบบนี้ เธออดกลั้นความโกรธไว้ ไม่อยากให้พลาดแม้แต่น้อย
“เรื่องพวกนี้นายควรจะไปถามเขา ไม่ใช่มาถามฉัน”
เวินหนิงพูดจบก็ชี้นิ้วไปทางประตูอย่างเย็นชา “ขอประทานโทษด้วย นี่มันห้องพักคนไข้ของฉัน ไม่ได้รับการอนุญาตจากฉัน การกระทำของพวกเธอแบบนี้ถือว่าเป็นการบุกรุกพื้นที่ส่วนตัว เชิญพวกนายออกไปจากที่นี่ ”
“ถือว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเธออะไรกัน เธอมีปัญญาอยู่ห้องแบบนี้เหรอ? ถ้าไม่ใช่ว่าพึ่งพาจิ้นยวน!”
มู่เยียนหรานโต้กลับทันที
เดิมทีไป๋ซินอวี๋อยากจะพูดยั่วโมโหเวินหนิงอีกสักหน่อย แต่ดูเหมือนว่ามู่เยียนหรานจะถูกยั่วยุอีกแล้ว อารมณ์ไม่ค่อยคงที่ เขาทำได้เพียงแค่ระงับความไม่พอใจไว้ในใจ “ตกลง ในเมื่อเธอไม่ยอมฟังฉันดี ๆ ไม่ยอมจากไปอย่างเชื่อฟัง งั้นคอยดูไว้แล้วกัน ฉันก็อยากจะเห็นว่าเธอจะลำพองใจได้สักแค่ไหน รอให้จิ้นยวนเห็นธาตุแท้ของเธอ ฉันอยากจะรู้ว่าเธอจะมีสภาพแบบไหน”
พูดจบไป๋ซินอวี๋ก็อุ้มมู่เยียนหรานออกไปจากที่นี่
เวินหนิงมองดูแผ่นหลังของพวกเขาออกไปจากห้อง เธอโมโหจนปาหมอนไปที่กำแพง
ทำไมถึงได้มีคนที่กลับกลอกไม่มีเหตุผลแบบนี้ บุกมายั่วยุ แถมยังท่าทางโอหังแบบนั้น
เพียงแต่คำพูดของไป๋ซินอวี๋ เมื่อครู่เวินหนิงแสดงท่าทีไม่สนใจออกมา ถ้าหากไม่ใช่แค่ตระกูลลู่ แม้กระทั่งเพื่อนพวกนั้นของเขาก็ยังคัดค้านต่อการมีอยู่ของเธอ...
สุดท้ายแล้วลู่จิ้นยวนจะทำยังไง? เวินหนิงดวงตาเคร่งขรึม
...
ไป๋ซินอวี๋พามู่เยียนหรานมาที่รถ เห็นท่าทางซีดเซียวของเธอ แม้แต่ดวงตาที่โดยปกตินั้นสวยงามสดใสก็มีเส้นเลือดสีแดงปกคลุมอยู่ เขารู้สึกเจ็บจี๊ดหัวใจ
“เยียนหราน ทำไมเธอถึงได้...”
มู่เยียนหรานเป็นคนที่ชอบรักษาศักดิ์ศรีมาก สำหรับเธอแล้วการรักษาความสง่างามเหมือนกับเจ้าหญิงได้รวมอยู่ในสายเลือดแล้ว คาดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเธอจะหาห้องพักคนไข้ของเวินหนิงได้ แถมยังตบตีกับเธออีก
“ผู้หญิงคนนั้นยั่วยุเธอใช่ไหม?”
ดังนั้นจิตใต้สำนึกของไป๋ซินอวี๋จึงโยนความผิดไปที่เวินหนิงทั้งหมด ต้องเป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นที่พูดอะไรบางอย่างที่เสียดสีมู่เยียนหราน เธอถึงได้ควบคุมอารมณ์ไม่ได้แบบนี้
มู่เยียนหรานตื่นจากภวังค์ เห็นความเป็นห่วงในดวงตาของไป๋ซินอวี๋ เธอเหมือนราวกับจับฟางช่วยชีวิตไว้ได้เส้นหนึ่ง ตอนนี้คนที่สามารถพอช่วยเธอได้ก็มีแต่เขาแล้ว เธอพึ่งพาได้แค่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ
“เป็นเธอ เธอโอ้อวดกับฉัน ฉันเสียใจมาก”
มู่เยียนหรานท่าทางน่าสงสารบีบน้ำตาออกมา น้ำเสียงสั่นคลอ ราวกับถูกรังแกอย่างแรง
เธอดูออกถึงความรู้สึกที่ไป๋ซินอวี๋มีต่อเธอ แต่ว่าเธอไม่สามารถรับมันได้ ขณะเดียวกันก็ไม่อยากจะเสียผู้ชายที่ยอมเธอทุกอย่าง ที่ลุยน้ำลุยไฟเพื่อเธอได้
เมื่อครู่เธอโมโหจนเสียการควบคุมไปจริง ๆ เพื่อไม่ให้เสียภาพพจน์ผู้หญิงที่เพอร์เฟคในสายตาของไป๋ซินอวี๋ไป ดังนั้นมู่เยียนหรานจึงโยนปัญหาทั้งหมดไปที่เวินหนิง
“ผู้หญิงคนนี้ ไม่ได้ง่ายเหมือนที่ฉันคิดไว้ ผู้ร้ายก่อความหายนะที่ทำร้ายผู้อื่นคนนึง คาดไม่ถึงว่าจะทำให้ลู่จิ้นยวนไม่คิดถึงความแค้นเก่า แถมยังใกล้ชิดกับเธอ
“ผู้ร้ายก่อความหายนะ?”
มู่เยียนหรานชะงักงัน ไป๋ซินอวี๋มองดูสายตาที่งงงวยนั้นของเธอ ก็รู้ได้ว่าตัวเองพลาดปากไป
ตอนแรกที่ตรวจสอบเรื่องนี้ได้ เป็นเพราะกังวลถึงอารมณ์ของมู่เยียนหราน จึงตั้งใจปิดบังไว้
“ตกลงมันเรื่องอะไรกัน? นายพูดมาสิ!”
มู่เยียนหรานสัมผัสได้ว่าเรื่องนี้ต้องเป็นเรื่องสำคัญมากแน่ ๆ เธอจับมือไป๋ซินอวี๋ “ขอร้องหละ บอกฉันหน่อย อย่าให้ฉันเหมือนกับคนโง่ที่ไม่รู้อะไรเลยแบบนี้!”
ไป๋ซินอวี๋เดิมทีชอบเธออยู่แล้ว เมื่อเห็นว่าเธอจะร้องไห้อีกก็เจ็บปวดใจจนจะตาย จะปฏิเสธเธอได้ยังไง จึงบอกเรื่องทั้งหมดกับเธออย่างละเอียด
มู่เยียนหรานฟังจบ ดวงตาถึงได้เหม่อมองไปข้างหน้า
ที่แท้เวินหนิงคือฆาตกรที่ขับรถชนลู่จิ้นยวนแล้วหนีไป ที่แท้เป็นเธอที่ทำให้ลู่จิ้นยวนไปหาเธอที่สนามบินไม่ทัน ที่แท้เรื่องทั้งหมด ถูกกำหนดจากเบื้องล่างไว้แล้ว?
มู่เยียนหรานกำมือแน่น เมื่อรู้เรื่องนี้ความรู้สึกที่เธอโมโหหึงหวงที่มีต่อเวินหนิง กลับกลายเป็นความเกลียดชังอย่างสุดซึ้ง
คนแบบนี้ทำลายความรักระหว่างเธอกับลู่จิ้นยวน?
มีสิทธิ์อะไร?
“เยียนหราน เธออย่าวู่วาม เรื่องแบบนี้ต้องวางแผนระยะยาว”
ไป๋ซินอวี๋ดูความคิดของเธอออก จึงรีบปลอบใจอย่างรวดเร็ว “ถ้าหากเธอผลีผลาม มีแต่จะทำให้จิ้นยวนรู้สึกว่าหล่อนเป็นผู้ถูกกระทำ ถ้าเกิดเขาเห็นอกเห็นใจเวินหนิง งั้นเธอ...”
มู่เยียนหรานพยักหน้า “ฉันเข้าใจแล้ว”
หลังจากเรื่องวันนี้มู่เยียนหรานรู้จุดสำคัญแล้วว่าผู้ชายชอบผู้หญิงที่อ่อนแอบอบบางน่าสงสาร ดูเวินหนิงผู้หญิงที่เคยเข้าคุก ก็เพียงแค่ทำเป็นน่าสงสารน่าเวทนาถึงได้รับการยอมรับจากลู่จิ้นยวน
เธอจะไม่วู่วามอีกแล้ว
“ซินอวี๋ นายวางใจได้ ฉันจะไม่...จะไม่วู่วามอีก แต่ว่านายต้องช่วยฉัน ฉันไม่อยากแพ้ให้ผู้หญิงแบบนั้น”
ไป๋ซินอวี๋ลังเลอยู่พักหนึ่ง อันที่จริงเขาก็อยากจะพูดว่าเขาก็สามารถดูแลเธอได้ อาจจะดูแลได้ดีกว่าลูจิ้นยวนด้วยซ้ำ
ตั้งแต่ต้นจนจบ เขารักเพียงแค่เธอคนเดียว ไม่เคยเปลี่ยนใจ
เพียงแต่เห็นสายตาที่คาดหวังของมู่เยียนหราน ท้ายที่สุดไป๋ซินอวี๋ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แล้วพยักหน้า
“นายดีกับฉันที่สุดแล้ว”
มู่เยียนหรานถึงได้ยิ้มออก แต่ในหัวใจกลับเย็นชา
อ่าน บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 152 จะไม่วู่วามอีก
นิยาย บ่วงแค้นแสนรัก นี้เต็ม อ่าน บทที่ 152 จะไม่วู่วามอีก และบทอื่น ๆ ได้ที่นี่
นิยาย บ่วงแค้นแสนรัก โดย ชิวเซิง กำลังมาถึงสถานการณ์ที่น่าทึ่งโดยมี บทที่ 152 จะไม่วู่วามอีก ที่ซึ่งความรักของนักแสดงนำชายและนางเอกจะดำเนินไป ติดตามนิยายเรื่องนี้ได้ที่ novelones.com
คำค้นหาที่เกี่ยวข้อง: