บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 151

เวินหนิงหน้าแดงราวกับมะเขือเทศที่สุกงอมในทันที เมื่อเห็นเธอเขินอาย นางพยาบาลก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เมื่อเก็บของเสร็จแล้วจึงเดินออกไป

เวินหนิงถึงได้ก้มหน้าเปิดเสื้อดู

มิน่าคุณน้าพยาบาลคนเมื่อกี้ถึงได้พูดแบบนั้น!

ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เวินหนิงนึกว่านางพยาบาลกลับมาอีกครั้ง จึงรีบดึงผ้าห่มปกคลุมร่างกายตัวเองไว้ “เข้ามาได้”

เพียงแต่ว่าคนที่เข้ามากลับไม่ใช่นางพยาบาลตามที่เธอคิดไว้ แต่เป็น...มู่เยียนหราน

มู่เยียนหรานฝืนปั้นหน้าเย่อหยิ่งเดินเข้ามา เมื่อคืนเธอตามลู่จิ้นยวนไปถึงโรงแรมแห่งนั้น แต่เป็นเพราะกลัวโดนจับได้ จึงทำได้แค่นั่งอยู่ในรถเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของทางนี้

จากนั้นเธอรออยู่ทั้งคืนก็ไม่เห็นลู่จิ้นยวนออกมา เมื่อคืนอากาศหนาวมาก แต่ถึงจะหนาวขนาดไหนก็เทียบไม่ได้กับความหนาวเหน็บแบบนั้นในหัวใจของเธอ!

ผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ในโรงแรมด้วยกันสองต่อสองจะทำอะไรได้ เธอไม่ต้องคิดเยอะก็สามารถเข้าใจได้

เพียงแต่เธอปล่อยวางไม่ได้ มู่เยียนหรานเฝ้าอยู่ข้างนอกทั้งคืน เธอจินตนาการภาพต่าง ๆ เพื่อปลอบใจตัวเอง ว่าไม่แน่ลู่จิ้นยวนอาจจะแค่นอนหลับไป ไม่แน่เวินหนิงอาจจะไม่สบาย หรืออาจจะเป็นเพราะเหตุผลอื่น

แต่ข้ออ้างทั้งหมดกลับถูกทำลายจนย่อยยับในตอนที่มู่เยียนหรานเห็นลู่จิ้นยวนอุ้มเวินหนิงออกมาด้วยตาของตัวเอง

เธอเห็นลู่จิ้นยวนอุ้มผู้หญิงคนนั้นไว้ในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน ราวกับกำลังอุ้มของรักของสำคัญไว้อยู่ เขาอุ้มเธอขึ้นรถอย่างระมัดระวัง

เธอเห็นแม้กระทั่งหน้าอกที่ถูกเผยออกของลู่จิ้นยวน บนนั้นมีรอยขีดขวดที่คลุมเคลืออยู่สองสามรอย

เกิดอะไรขึ้น ไม่ต้องพูดก็เป็นที่เข้าใจกัน

ในตอนนั้นมู่เยียนหรานแทบอยากจะพุ่งออกไปถามทุกอย่างให้ชัดเจน แต่เธอลดทิฐิลงไม่ได้ดังนั้นฉันจึงทำได้เพียงรอจนกระทั่งลู่จิ้นยวนจากไปด้วยความโกรธทั้งตัว รอโอกาสที่จะสามารถพบเจอกับเวินหนิงตามลำพัง

“เธอ...มาได้ยังไง?”

เวินหนิงเมื่อเห็นมู่เยียนหราน ก็ถอยหลังสองก้าวด้วยจิตใต้สำนึก สำหรับผู้หญิงคนนี้เธอมีความรู้สึกต่อต้านโดยสัญชาตญาณ

คนแบบนี้ไม่ได้มาเพราะสนใจความเป็นอยู่คนแปลกหน้าแบบเธอแน่นอน

มู่เยียนหรานไม่ได้พูดอะไร ดวงตาแดงเข้มจากการที่ไม่ได้นอนหลับทั้งคืนคู่นั้นของมู่เยียนหรานจ้องเขม่นไปที่ร่างกายที่ถูกปลกคลุมอยู่ของเวินหนิง สายตาแบบนั้นเหมือนราวกับงู ทำให้เวินหนิงขนลุกไปทั้งตัว

“เมื่อคืนเธอกับจิ้นยวนมีอะไรกันแล้วเหรอ?”

มู่เยียนหรานจ้องเขม่นเวินหนิง สายตาที่แหลมคมดูเหมือนจะแทงร่างของเธอให้เป็นรูโหว่

เมื่อถูกถามตรง ๆ แบบนี้ เวินหนิงรู้สึกขายหน้านิดหน่อย “ฉันไม่จำเป็นต้องตอบคำถามแบบนี้กับเธอไหม?”

มู่เยียนหรานกลับถูกท่าทางแบบนี้ของเวินหนิงยั่วโมโห โดยเฉพาะเมื่อเห็นหน้าของเธอแดงระเรื่อราวกับกำลังโออ้วดความรักเมื่อคืนที่ลู่จิ้นยวนมีต่อเธอ

อารมณ์ชั่ววูบมากเกินกว่าสติ มู่เยียนหรานเดินเข้ามา ตอนนี้เธอไม่สนใจความเป็นลูกสาวผู้ดีผู้มีความสำรวมได้อีกต่อไป เธอดึงผ้าห่มที่ปกคลุมร่างกายของเวินหนิงอย่างแน่นหนาออกราวกับนางร้าย

ชุดคนไข้ที่ใหญ่หลวมไม่สามารถปกปิดลำคอและไหปลาร้าของเวินหนิงไว้ได้ ร่องรอยพวกนั้นปรากฏอยู่ในดวงตาของมู่เยียนหรานโดยที่ไม่มีอะไรปกปิด ทำให้สติปัญญาของเธอพังทลายลงอย่างสิ้นเชิง

“แกทำไม...ทำไมถึงได้หน้าด้านขนาดนี้ ฉันเคยพูดไว้แล้วว่าเขาเป็นของฉัน เขาเป็นของฉัน!”