บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 150

ตอนที่เวินหนิงได้สติตื่นขึ้นมา เธอลืมตาขึ้นมาอย่างเต็มตา ความทรงจำที่หายไปก่อนหน้านั้นค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาในสมองทีละฉากๆ

เธอจะไปหายวี๋เฟยหมิง แต่กลับถูกรู้ทันจนแผนแตก เกือบที่จะโดนเขาเอาคืนไปแล้ว!

อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของยานั้นยังไม่หายไปทั้งหมดดี เพียงแค่เธอนึกย้อนคิดได้ถึงตรงนั้น สมองของเวินหนิงก็ส่งเสียงกรีดร้องออกมาราวกับจะระเบิด ใบหน้าอันเรียวเล็กของเธอก็พลันซีดเซียวลงอย่างน่ากลัว

เวินหนิงหันมองไปรอบๆ ภาพทั้งหมดดูเป็นภาพมัวๆ ที่พร่าเลือน ที่มือของเธอยังมีสายให้น้ำเกลือปักเสียบคาเอาไว้อยู่ แต่ทว่าเวินหนิงไม่มีอารมณ์ที่จะมานอนต่อไปแบบนี้ รีบยันกายลุกขึ้นนั่งจากเตียงทันที แต่ก็กลับส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างอดกลั้นไม่อยู่ “โอ๊ย เจ็บ”

ลู่จิ้นยวนที่อยู่ข้างนอกกำลังคุยอยู่กับคุณป้าที่คอยพยาบาลเธอให้ก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวในห้อง จึงรีบเดินเขามาหา

เวินหนิงเห็นลู่จิ้นยวน ความรู้สึกที่หวาดกลัวไม่สงบใจเมื่อสักครู่ก็คลายลงไปเล็กน้อย ทว่าแก้มทั้งสองข้างก็แดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

เธอไม่ใช่เด็กสาวใสซื่อที่ยังไม่เคยผ่านเรื่องราวต่างๆ อีกต่อไป เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานนั้น เธอจำได้อย่างชัดเจน

ดังนั้น ลู่จิ้นยวนเป็นคนช่วยเธอเอาไว้ ภาพที่ดูงดงามแต่กลับกระจัดกระจายอยู่ในห้วงความทรงจำนั้นไม่ใช่ความฝันที่เธอนึกคิดเอาตอนที่สติยังเลือนราง แต่มันเป็นความจริงต่างหาก!

ลู่จิ้นยวนเห็นสีหน้าของเธอที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “ทำไม ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”

เวินหนิงส่ายหัวอย่างงุนงง สภาพเธอที่ดูสับสนงุนงันอยู่แบบนี้นั้นทำให้นัยน์ตาของลู่จิ้นยวนที่จ้องดูเธออยู่มืดขรึมขึ้นเล็กน้อย

เวินหนิงสัมผัสได้ว่าสายตาของลู่จิ้นยวนนั้นจ้องมองมาอย่างเขม็ง คราวนี้ไม่เพียงแต่ใบหน้าเท่านั้นที่แดงก่ำ แม้แต่ใบหูของเธอก็พลันขึ้นสีตามด้วยเช่นกัน

ทันใดนั้นเวินหนิงก็นึกอะไรขึ้นมาออก มือลูบไปที่บริเวณท้องน้อย ถามออกมาอย่างร้อนรน “ลูกของฉัน.......”

“ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ได้เป็นอะไร”

“งั้นก็ดี งั้นก็ดีแล้ว.......” เวินหนิงลูบท้องตัวเองไปมาอย่างเบาๆ ตอนนี้เด็กในท้องก็โตขึ้นมากแล้ว แม้ว่า ลู่จิ้นยวนจะไม่รู้ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเขา แต่เขาก็ไม่ได้ทำร้ายเด็กเลย ทำให้เวินหนิงสบายใจลงไปมาก

หรือว่า จะมีวันที่ลู่จิ้นยวนจะยอมรับเด็กคนนี้กันนะ

ลู่จิ้นยวนมองดูการกระทำของเวินหนิง เดินเข้ามากดเธอนอนลงไปกับเตียง “ในเมื่อร่างกายยังไม่ฟื้นตัวดีนัก ก็ต้องเข้ารับการรักษาให้ดี นี่ถึงจะเป็นวิธีการรับผิดชอบต่อเด็กที่อยู่ในท้องของเธอ”

แม้ว่าเวินหนิงจะได้สติฟื้นคืนมาแล้ว แต่น้ำเสียงของลู่จิ้นยวนนั้นกลับเข้มงวดมาก

เขาจำเป็นต้องให้ผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวคนนี้รู้ว่าการทำอะไรโดยไม่รู้จักไตร่ตรองคิดให้ดีเสียก่อนนั้นอันตรายมากแค่ไหน

“เธอเคยคิดบ้างไหมว่า ถ้าไม่ใช่ว่าฉันหาห้องนั้นเจอ เปิดประตูเข้ามา เธอจะเป็นยังไง”

ลู่จิ้นยวนบีบคางของเวินหนิง ใช้แรงขืนบังคับให้เธอจ้องเข้ามาในดวงตาเขา ไม่ให้โอกาสในการหลบหนีแก่ฝ่ายหญิงเลย

ไม่ยอมให้เธอได้รับบทเรียนเพียงแค่ครั้งเดียว เพราะเธอคงจะไม่รู้ตัวเป็นแน่ว่าตัวเองได้ทำเรื่องที่อันตรายขนาดไหนลงไป

“ฉัน........” ริมฝีปากของเวินหนิงขยับขึ้นลง เธอบุ่มบ่ามเกินไปแล้วจริงๆ ไม่ได้พิจารณาถึงความอันตรายในข้อนั้นให้ดี นึกถึงตอนที่ยวี๋เฟยหมิงพูดว่าจะทำให้ลูกของเธอแท้งออกมานั้น นัยน์ตาของเธอก็ปรากฏความขมขื่นออกมา

“แล้วเขาล่ะ หลักฐานที่ฉันต้องการ.......”