บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 154

มู่เยียนหราน?

ชื่อนี้เกินความคาดเดาของลู่จิ้นยวนไปเยอะมาก

มู่เยียนหรานที่เขารู้จัก สง่างามสงบเสงี่ยมมาโดยตลอด สำหรับเธอแล้วการรักษามารยาทคือสัญชาตญาณอย่างนึง เขาคิดยังไงก็คิดไม่ออกถึงภาพที่เธอตบตีกับเวินหนิง

เวินหนิงพูดจบ เห็นท่าทางนิ่งเงียบของลู่จิ้นยวน ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรในทันที แต่กลับครุ่นคิดอยู่แบบนั้น

หรือว่าเขาไม่ได้เชื่อใจเธอขนาดนั้น ในเมื่อมู่เยียนหรานเป็นถึงเพื่อนที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็ก แล้วก็เป็นถึงคนที่เขาเคยรัก

เวินหนิงรู้สึกเหมือนโดนน้ำเย็นสาดตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อกี้มีอยู่แวบหนึ่งที่คิดว่าลู่จิ้นยวนจะช่วยเธอระบายความโมโห

แต่คิดไม่ถึง ว่าจะคาดเดาตำแหน่งตัวเองในใจของเขาอย่างผิดไป

ลู่จิ้นยวนเงียบอยู่พักนึง ดูท่าเขามีความจำเป็นที่จะต้องไปหามู่เยียนหรานอีกครั้ง เพื่อไม่ให้เธอทำเรื่องที่ไร้ประโยชน์แบบนี้อีก

คิดได้ดังนั้น ลู่จิ้นยวนเงยหน้าขึ้น “ฉันทายาให้เธอ"

เวินหนิงได้ยินเขาพูดแบบนั้น รู้สึกแค่ว่าเขากำลังเปลี่ยนเรื่องอยู่ ในใจไม่สบอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก ทำให้เธอผลักหน้าอกของชายหนุ่มออก “ ไม่ต้อง ฉันทาเองได้ ”

เป็นไปอย่างที่คิด เทียบกับเธอแล้วลู่จิ้นยวนเชื่อมู่เยียนหรานมากกว่า แต่ก็ถูกแหละ ผู้หญิงที่ดูสูงส่งราวกับเจ้าหญิงแบบนั้น จะมาต่อโต้กับหญ้าแพรกแบบเธอได้ยังไง?

ลู่จิ้นยวนกับเธอ ไม่ใช่คนชั้นเดียวกันตั้งแต่ไหนแต่ไร มู่เยียนหรานถึงจะเป็นผู้หญิงที่คุณสมบัติยืนเคียงข้างเขา

“อย่าดื้อ ฉันช่วยเธอทายา” ลู่จิ้นยวนเห็นท่าทางไม่สบอารมณ์แบบนั้นของเวินหนิง เขาออกแรงหยิบยาทาจากมือของเธอ

กำลังจะดึงเสื้อของเวินหนิงออกเพื่อทายา แต่จู่ ๆ เธอกลับถลึงตาใส่เขา “นายทำแบบนี้ไม่ดี ฉันก็ต้องการความเป็นส่วนตัวเหมือนกัน อีกอย่างถ้าหากถูกเธอรู้เข้า ไม่แน่อาจจะมาก่อเรื่องอีก”

เวินหนิงพูดจบ ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบา ๆ “เธอหึงเหรอ?”

เขาเข้าใจในทันทีว่าเมื่อกี้เวินหนิงน้อยใจจอะไร ผู้หญิงคนนี้คิดเยอะจริง ๆ

“หึหึ เธอคิดมากไปแล้ว ฉันเพียงแค่...ไม่อยากหาเรื่องให้ตัวเองแค่นั้นแหละ”

เวินหนิงพูดออกไปแล้ว จะเสียใจทีหลังก็สายไปแล้ว เธอรู้สึกอึดอัด แต่ไม่อยากแสดงออกมาต่อหน้าลู่จิ้นยวน

เธอไม่อยากให้คนอื่นคิดว่าเธอคิดเองเออเอง

“เรื่องนี้ฉันจัดการแน่ อีกไม่นานหล่อนก็น่าจะไปต่างประเทศแล้ว ไม่มาหาเรื่องเธออีกแน่นอน”

เวินหนิงได้ยินคำพูดของลู่จิ้นยวน ความผิดหวังในใจไม่ได้ลดลง แต่กลับเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก

ที่แท้จะรอให้มู่เยียนหรานจากไปก่อนถึงจะให้เธอใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุข ลู่จิ้นยวนให้ความสำคัญพิเศษกับผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ ?

“ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน ฉันแค่หวังว่าคุณหนูคนนั้นไม่มาต่อกลอนกับคนแบบฉันให้เสียคุณค่า”

ได้ยินคำพูดที่ยอมแพ้ของเธอ รอยยิ้มในดวงตาของลู่จิ้นยวนเย็นชา จู่ ๆ ก็จับหน้าของเธอที่หลบอยู่ให้หันมามองตนเอง

“เธอคิดแบบนี้จริง ๆ เหรอ?”

“ไม่จริงงั้นจะปลอมเหรอ?”

เวินหนิงพูดอย่างโมโห

“จากนี้ไปอย่าใช้ผู้หญิงแบบนั้นพูดถึงตัวเองอีก”

ลู่จิ้นยวนเม้มปากแน่น ดวงตาเคร่งขรึมแวบผ่านไป

ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อได้ยินเวินหนิงพูดแบบนี้ ในใจของเขาถึงได้รู้สึกเจ็บปวด

ลู่จิ้นยวนไม่ได้หยอกล้อเธอต่อ เขาค่อย ๆ แกะกระดุมสองเม็ดออก บีบยาลงบนนิ้ว แล้วทายาอย่างระมัดระวัง

“เจ็บไหม?”

ท่าทางของลู่จิ้นยวนอ่อนโยนเป็นอย่างมาก แต่ก็ยังกลัวว่าจะทำให้เวินหนิงรู้สึกเจ็บ

“ไม่เป็นไร” เวินหนิงไม่ได้รู้เจ็บแม้แต่น้อย เพียงแต่บริเวณที่ชายหนุ่มสัมผัสราวกับถูกขนนกกวาดไปมาจนรู้สึกจักจี้ไปจนถึงหัวใจของเธอ

ลู่จิ้นยวนถึงได้ขยับเขยื้อนอย่างวางใจ ในไม่ช้าเขาก็ทายาเสร็จ มองดูผลงานของตนเองด้วยความพึงพอใจ

เวินหนิงรีบดึงเสื้อขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่งั้นถูกชายหนุ่มมองอยู่แบบนี้ก็รู้สึกแปลก ๆ

“ตรงขาทายาแล้วยัง?”

ลู่จิ้นยวนยังจำได้ว่านอกจากบริเวณนี้ เวินหนิงยังมีบาดแผลตรงอื่นอีก นั่นคือรอยขีดข่วนที่เธอทิ้งไว้เพื่อที่จะครองสติไว้ ดูท่าจะน่าตกใจมากกว่าตรงนี้

เวินหนิงลืมไปแล้วด้วยซ้ำ “ไม่ต้องแล้ว บนขาน่าจะหายดีแล้ว”

เธอไม่ได้สนใจมากนักแล้วจะลงจากตักของลู่จิ้นยวน แต่กลับถูกชายหนุ่มจับไหล่ไวว้อย่างรวดเร็ว “เธอยังเป็นผู้หญิงอยู่อีกไหม? ได้รับบาดเจ็บแล้วไม่สนใจตัวเองขนาดนี้?”

“ชินแล้ว” เวินหนิงพูดเบา ๆ

เธอชินแล้วจริง ๆ ตอนอยู่ในคุก คนพวกนั้นแทบจะทรมานเธอจนตาย แผลขีดข่วนแค่นี้แถมไม่มีเลือดออกจะนับประสาอะไร?

เวินหนิงลูบท้ายทอยอย่างไม่รู้ตัว ต่ำแหน่งที่ถูกผมยาวหนาปกคลุมไว้ มีแผลยาวอยู่แผลหนึ่ง หลังจากที่เธอทำน้ำร้อนหกใส่ผู้หญิงชั่วคนนึงโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็ถูกหล่อนจับหัวกระแทกเข้ากับกำแพงแล้วเหลือรอยแผลทิ้งไว้

ลู่จิ้นยวนเห็นท่าทีของเธอ เห็นดวงตาที่มืดลงของเธอ จู่ ๆ ก็รู้สึกสงสารอย่างเป็นที่สุด