บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 154 สงสารอย่างเป็นที่สุด

มู่เยียนหราน?

ชื่อนี้เกินความคาดเดาของลู่จิ้นยวนไปเยอะมาก

มู่เยียนหรานที่เขารู้จัก สง่างามสงบเสงี่ยมมาโดยตลอด สำหรับเธอแล้วการรักษามารยาทคือสัญชาตญาณอย่างนึง เขาคิดยังไงก็คิดไม่ออกถึงภาพที่เธอตบตีกับเวินหนิง

เวินหนิงพูดจบ เห็นท่าทางนิ่งเงียบของลู่จิ้นยวน ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรในทันที แต่กลับครุ่นคิดอยู่แบบนั้น

หรือว่าเขาไม่ได้เชื่อใจเธอขนาดนั้น ในเมื่อมู่เยียนหรานเป็นถึงเพื่อนที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็ก แล้วก็เป็นถึงคนที่เขาเคยรัก

เวินหนิงรู้สึกเหมือนโดนน้ำเย็นสาดตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อกี้มีอยู่แวบหนึ่งที่คิดว่าลู่จิ้นยวนจะช่วยเธอระบายความโมโห

แต่คิดไม่ถึง ว่าจะคาดเดาตำแหน่งตัวเองในใจของเขาอย่างผิดไป

ลู่จิ้นยวนเงียบอยู่พักนึง ดูท่าเขามีความจำเป็นที่จะต้องไปหามู่เยียนหรานอีกครั้ง เพื่อไม่ให้เธอทำเรื่องที่ไร้ประโยชน์แบบนี้อีก

คิดได้ดังนั้น ลู่จิ้นยวนเงยหน้าขึ้น “ฉันทายาให้เธอ"

เวินหนิงได้ยินเขาพูดแบบนั้น รู้สึกแค่ว่าเขากำลังเปลี่ยนเรื่องอยู่ ในใจไม่สบอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก ทำให้เธอผลักหน้าอกของชายหนุ่มออก “ ไม่ต้อง ฉันทาเองได้ ”

เป็นไปอย่างที่คิด เทียบกับเธอแล้วลู่จิ้นยวนเชื่อมู่เยียนหรานมากกว่า แต่ก็ถูกแหละ ผู้หญิงที่ดูสูงส่งราวกับเจ้าหญิงแบบนั้น จะมาต่อโต้กับหญ้าแพรกแบบเธอได้ยังไง?

ลู่จิ้นยวนกับเธอ ไม่ใช่คนชั้นเดียวกันตั้งแต่ไหนแต่ไร มู่เยียนหรานถึงจะเป็นผู้หญิงที่คุณสมบัติยืนเคียงข้างเขา

“อย่าดื้อ ฉันช่วยเธอทายา” ลู่จิ้นยวนเห็นท่าทางไม่สบอารมณ์แบบนั้นของเวินหนิง เขาออกแรงหยิบยาทาจากมือของเธอ

เวินหนิงตอบรับ ลู่จิ้นยวนจึงปล่อยมือออกด้วยความพึงพอใจ แล้วจูบลงบนริมฝีปากที่ชุ่มชื้นของเธอ “เชื่อฟังจริง ๆ”

เวินหนิงรู้สึกสับสนกับท่าทีที่นุ่มนวลของเขา แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร

ลู่จินหยวนจิกเบา ๆ แล้วก็ทำงานที่ยังไม่เสร็จต่อ

“เปิดเสื้อออกทายา”

ลู่จิ้นยวนยังนึกถึงเรื่องนี้ ผิวที่สะอาดขาวผ่องแบบนั้น ถ้าหากทิ้งแผลเป็นที่ไม่สวยไว้ จะน่าเสียดายขนาดไหน?

“ไม่ต้องแล้ว...” เวินหนิงไม่สบอารมณ์ขึ้นมาอีก สายตาของลู่จิ้นยวนทำให้เธออยากจะเอาผ้าห่มห่อตัวไว้จริง ๆ

“ร่างกายของเธอ มีส่วนไหนที่ฉันยังไม่เคยเห็นอีกเหรอ?” ลู่จิ้นยวนเห็นท่าทางของเธอที่เหมือนนกกระจอกเทศที่อยากจะหลบหลีก เขาขมวดคิ้ว น้ำเสียงติดตลกเล็กน้อย

ระหว่างพวกเขาเคยทำอะไรมาหมดแล้ว ยังจะมีอะไรที่เปิดเผยไม่ได้อีก?

“นาย!” เวินหนิงถูกเขาพูดแบบนี้ ทั้งอายทั้งโมโห แต่ก็ไม่รู้ว่าจะตอบโต้ยังไง

ลู่จิ้นยวนไม่ได้หยอกล้อเธอต่อ เขาค่อย ๆ แกะกระดุมสองเม็ดออก บีบยาลงบนนิ้ว แล้วทายาอย่างระมัดระวัง

“เจ็บไหม?”

ท่าทางของลู่จิ้นยวนอ่อนโยนเป็นอย่างมาก แต่ก็ยังกลัวว่าจะทำให้เวินหนิงรู้สึกเจ็บ