บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 17

ริมฝีปากของเวินหนิงถูกเขาใช้ปากปิดไว้แน่น เธอเอ่ยพูดอะไรออกมาไม่ได้ ความรู้สึกสิ้นหวังโอบล้อมเธอไว้ ใครก็ได้มาช่วยเธอด้วย เธอควรจะทำยังไงดี!

ประตูที่ทั้งเย็นแล้วแข็ง เธอดิ้นรนไม่หลุด แต่ขณะที่เขาจะลงมือก็ได้ยินเสียงของลู่จิ้นยวนเอ่ยมาจากบนเตียง

"น้ำ……ฉันจะกินน้ำ……"

เวินหนิงตาสว่างแล้วรีบตะโกน "ใครก็ได้ ลู่จิ้นยวนฟื้นแล้ว!"

ท่าทางของผู้ชายคนนั้นหยุดชะงักแล้วมองกลับไปที่ลู่จิ้นยวนด้วยสายตาดุเดือด จากนั้นก็มองมาที่เวินหนิง สายตาที่เยือกเย็นจนอยากจะฆ่าเวินหนิง

ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ทางเดิน สุดท้ายผู้ชายคนนั้นก็กัดลงไปที่ไหล่ของเธอ จากนั้นก็หันหลังกระโดดออกไปจากหน้าต่างแล้วหายไปกับแสงจันทร์

เวินหนิงรู้สึกว่าที่ไหล่ถูกกัดจนเป็นแผล เธอไม่ทันทำแผลพร้อมรีบเก็บเสื้อผ้าบนพื้นมาสวมใส่แล้วเก็บกวาดของที่ทิ้งอยู่ที่พื้น คนตระกูลลู่ก็มาถึงหน้าประตูแล้วเคาะประตูเสียงดังปังปังปัง

เมื่อเวินหนิงเปิดประตูก็มีคนแห่เข้ามาแล้วล้อมอยู่ที่หัวเตียง ไฟก็ถูกเปิดให้สว่าง เมื่อทุกคนเห็นลู่จิ้นยวนที่นอนอยู่บนเตียงลืมตาขึ้น ทุกคนก็ดีใจจนจะร้องไห้

"คุณชายฟื้นแล้ว ฟื้นสักที!"

เย่หวานจิ้งเช็ดน้ำตา "จิ้นยวน แกฟื้นมาสักที กี่ปีนี้แม่กังวลจนจะแย่อยู่แล้ว"

เถ้าแก่พาคุณหมอมาแล้วตรวจอาการเบื้องต้นของลู่จิ้นยวน เมื่อแน่ใจแล้วว่าทุกอย่างปกติ แต่พรุ่งนี้ก็ยังต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกครั้ง วันนี้ต้องพักผ่อนก่อน ทุกคนก็เลยค่อยวางใจ

เถ้าแก่เดินไปที่ข้างตัวเวินหนิงแล้วพยักหน้า "ที่จิ้นยวนฟื้นมาได้เธอก็มีส่วน"

เวินหนิงรีบก้มหน้าลงไปกลัวว่าจะมีร่องรอยอะไรบนสีหน้าแล้วเฒ่าแก่มองออก "ไม่หรอกค่ะ ที่ลู่จิ้นยวนฟื้นมาได้ก็เป็นเพราะว่าตระกูลลู่ดูแลดี"

เถ้าแก่ละสายตาจากเธอแล้วเอ่ยเสียงนิ่ง "จิ้นยวนเพิ่งฟื้น ออกไปกันก่อนเถอะ ให้เขาพักผ่อนที่เหลือค่อยว่ากันพรุ่งนี้"

เมื่อมีเสียงเอ่ยสั่ง คนในตระกูลลู่ก็ถอยออกไปแล้วเถ้าแก่ก็พูดว่า "จิ้นยวน นี่เป็นภรรยาของแก หนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอเป็นคนดูแลแกตลอด คืนนี้ก็ให้เธอยอยู่ที่นี่แหละ" พูดจบท่านก็ออกไป

ในห้องก็เหลือแค่เวินหนิงกับลู่จิ้นยวนที่เพิ่งฟื้น

ลู่จิ้นยวนเพิ่งฟื้น ตาทั้งสองข้างยังมัวอยู่ จ้องไปที่เวินหนิงสักพัก เวินหนิงค่อยนึกขึ้นได้ว่าเขาจะดื่มน้ำแล้วรีบเอาน้ำมาให้ดื่ม

ลู่ยวนจิ้นเย็นชาจนเวินหนิงไม่กล้าเอ่ยพูดอะไร พอดื่มนั้นเสร็จ น้ำเสียงของผู้ชายค่อยได้ยินชัดเจนขึ้น "ออกไป"

"อะไรนะ?"