บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 19

"ลู่จิ้นยวนฟื้นแล้วนายยังกล้ามาอีก นายไม่กลัวว่าฉันจะตะโกนเรียกคนอื่นไง!"

"เธอเรียกสิ ถ้าเธอกล้าเรียกผมก็กล้าจัดการเธอต่อหน้าพวกเขา ดูว่าถึงเวลาลู่จิ้นยวนยังจะยอมทนสวมเขาอยู่อีกหรือเปล่า!"

"สารเลว!"

"เวินหนิง หนึ่งเดือนที่เราสัญญากันก็ใกล้จะถึงแล้ว เธอคิดดีหรือยัง? ตกลงหรือว่าไม่ตกลง?"

เวินหนิงรู้สึกอึ้ง เขายังจำเรื่องนี้ได้!

"เรื่องใหญ่ขนาดนี้ผมจะลืมได้ยังไงผู้ชาย?" คนนั้นเหมือนอ่านใจเธอออก "ผมอยากรู้คำตอบของเธอมาก"

ร่างกายของเวินหนิงสั่นกลัว ทางเดินข้างนอกก็มีเสียงฝีเท้า เวินหนิงกำลังจะตะโกนเรียกก็โดนผู้ชายคนนั้นปิดปากไว้ "เด็กดีไม่ต้องกลัว วันนี้ผมจะยังไม่กินเธอหรอก เช็คที่ผมเคยให้ไปตอนนี้ผมเปลี่ยนเป็นการ์ดแล้ว เธอเอาการ์ดนี้ไปซื้อชุดที่สวยๆแล้วก็เซ็กซี่ ถ้าถึงเวลาหนึ่งเดือนเมื่อไหร่ผมจะมาหาเอง ถึงเวลา ก็ใส่ชุดพวกนี้ต้อนรับผมแล้วกัน"

บัตรเครดิตใบหนึ่งยัดเข้ามาในมือเธอ ผู้ชายอย่างยิ้มมีเลศนัยแล้วลุกขึ้นพร้อมก้มมองไปที่เธอ "ถ้าเธอกล้าไม่ฟังคำพูดของผม ผมก็จะให้ลู่จิ้นยวนตายไปข้างกายเธออย่างเงียบๆ ดูว่าถึงเวลาตระกูลลู่จะฆ่าเธอหรือเปล่า"

เวินหนิงกำบัตรเครดิตในมือไว้แน่น จนมุมบัตรเครดิตทะลุเข้าไปในเนื้อแล้วรู้สึกเจ็บ พร้อมแฝงด้วยความดิ้นรนแล้วความหมดหวังในใจด้วย

สุดท้ายเธอก็จำใจหลับตาลงแล้วพยักหน้า "ฉันรู้แล้ว"

ผู้ชายคนนั้นก็จากไปอย่างพอใจ ผ่านไปไม่นานลู่จิ้นยวนก็กลับมา เวินหนิงมองเขาถอดเสื้อแล้วนอนลงบนเตียงแล้วเอ่ยถามเสียงเบา "ลู่จิ้นยวน ตอนที่คุณสลบอยู่รู้สึกตัวหรือเปล่า? การได้ยินเสียงอะไรพวกนี้ปกติไหม?"

ลู่จิ้นยวนมองไปที่เธออย่างเยือกเย็น "ทำไม กลัวว่าผมจะได้ยินคุณทำอะไรกับผู้ชายคนนั้นหรอ?"

"เปล่า……ฉัน……"

เธอกลัวว่าเขาจะได้ยินคำพูดที่เธอระบายในค่ำคืนอันหมดหวังนั่น

ตอนที่เธอยังเป็นคุณหนูในตระกูลเวิน คุณแม่ก็จะพาเธอมาเดินที่นี่บ่อยๆ แต่ว่าตอนนี้……ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว

เวินหนิงสะบัดความคิดในหัวออกแล้วเดินเข้าไปพร้อมเดินตามหาร้านที่แต่ก่อนชอบซื้อ ไม่มาตั้งหลายปี ร้านก็ยังเหมือนเดิม แต่ว่าคนเธอไม่รู้จักเลยสักคน

เดินดูในร้านไปเรื่อยๆ เวินหนิงก็ได้รับสายตาที่ไม่เป็นมิตร พอหันกลับไปก็เห็นสีหน้าของพนักงานแปลกๆ ในสายตาก็ยังแฝงด้วยความไม่แยแส

เวินหนิงมองไปที่เสื้อผ้าที่ตัวเอง ใส่กางเกงยีนส์ที่ซักจนซีดแล้วเสื้อยืดสีขาวที่ดูเรียบง่ายพร้อมกระเป๋าผ้าสะพายสีขาวนั่นอีก มองยังไงก็ไม่เหมือนกับคนที่จะมาใช้จ่ายที่นี่

ดูเหมือนไป๋อี้อันพูดถูก ตอนนี้คนก็มองแต่ผลประโยชน์ เมื่อเห็นว่าเธอแต่งตัวไม่ดูดีก็คิดว่าเธอเป็นคนชั้นล่าง เพราะฉะนั้น เธอก็ต้องแต่งตัวให้ดูดีกว่านี้

พอคิดไปคิดมา เวินหนิงก็ถูกใจชุดเดรสที่โชว์อยู่กลางร้าน กำลังจะยื่นมือไปหยิบลงมาก็มีคนโผล่มาตรงหน้าแล้วแย่งไปจากมือของเธอ

เวินหนิงขมวดคิ้ว ทีแรกจำใจยอมรับตัวเองซวยจะไปดูอย่างอื่น แต่ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น "ดูซิเนี่ยว่าใคร? เวินหนิง?"