บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 20

ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนที่รู้จัก

เวินหนิงชักสีหน้าไม่อยากสนใจ คนที่มาไม่ใช่คนอื่นก็เป็นจ้าวหย่าหลินแล้วก็หลานสาวหลิวลี่ลี่ของเธอนั่นเอง

ตอนนั้นจ้าวหย่าหลินจากมือที่สามขึ้นมาเป็นเมียหลวงได้แล้วพาคนตระกูลจางขึ้นมาด้วย ตอนที่เธอลำบากหลิวลี่ลี่ก็เหยียบย่ำเธอมาไม่น้อยแล้วไปดีกับจ้าวหย่าหลิน

บังเอิญจัง เจอกันที่นี่ได้

"เวินหนิง?" จ้าวหย่าหลินมองไปที่เธอรู้สึกประหลาดใจ

เวินหนิงอยู่ที่ตระกูลลู่ควรจะลำบากไม่ใช่หรอ ทำไมดูไม่โทรมเลยแล้วสีหน้ายังดูมีชีวิตชีวา สีหน้าดูดีกว่าวันที่ไปไม่น้อย ไม่เหมือนท่าทางที่โดนทารุณเลย?

หลังจากที่เวินหนิงกลับไปที่ตระกูลลู่ จ้าวหย่าหลินก็สาปแช่งเธอทุกวันว่าให้ตายอยู่ที่นั่นก็คงดี แบบนี้เธอกับลูกสาวค่อยจะหมดกังวลไป

ตอนนี้เห็นเวินหนิงมีชีวิตดีแบบนี้ ในใจเธอก็รู้สึกหงุดหงิดแล้วทรมานใจมาก

"ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?" หลินลี่ลี่คิดว่าเวินหนิงยังอยู่ในคุกพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง

"เธออยู่ที่นี่ได้ทำไมฉันจะอยู่ไม่ได้?" เวินหนิงตอบกลับไปอย่างไม่เกรงใจ

คนอย่างหลินลี่ลี่ก็มาได้ ทำไมเธอจะมาไม่ได้?

"แกยังคิดว่าแกยังเป็นคุณหนูตระกูลเวินอยู่หรอ?" หลินลี่ลี่หงุดหงิด เธอไม่ชอบท่าทางที่ดูกร่างงของเวินหนิง ก็แค่นักโทษ มีสิทธิ์อะไรมาพูดกับเธอแบบนี้

"จะใช่หรือไม่ใช่แล้วยังไง ฉันมาซื้อของมีปัญญาซื้อก็พอยังจะดูฐานะอีกเหรอ?"

เวินหนิงหันไปมองพนักงาน "ขอโทษนะคะ กระโปรงตัวนี้ฉันเป็นคนเห็นก่อน รบกวนคุณให้พวกเขาคืนให้ฉันด้วยค่ะ"

ทีแรกเวินหนิงไม่อยากจะแย่งกับคนอื่น ก็แค่กระโปรงตัวเดียว แต่พอเห็นท่าทางหลินลี่ลี่ที่เอาแต่ใจ ก็ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยอมเด็ดขาด

"มีปัญญาซื้อหรอ?" หลิวลี่ลี่เอ่ยเสียดสี จ้าวหย่าหลินก็อดไม่ได้แล้วยิ้มอ่อนแกล้งทำตัวเป็นผู้ดี "พูดอะไรน่ะ หนิงหนิงเธอเพิ่งออกจากคุกจะมีเงินมาซื้อเสื้อผ้าที่แพงขนาดนี้ได้ยังไง?"