บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 21 เธอคือโจร

หลิวลี่ลี่ไม่เชื่อว่าเวินหนิงจะมีชีวิตที่ดีกว่าเธอแล้วก็คิดว่าเวินหนิงจะต้องใช้วิธีอะไรสักอย่างเพื่อได้การ์ดใบนี้มา

จ้าวหย่าหลินฟังจนจบก็รู้สึกหึงหวง “เรื่องไร้สาระ ชายที่ไหน เป็นเรื่องโกหกทั้งเพ หนิงหนิงเขาคบกันกับผู้ชายที่อายุเยอะหน่อยแค่นั้นเอง”

เวินหนิงที่ได้ยินอย่างนั้นก็หันกลับมา “เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ พูดอีกทีซิ?”

สายตาของเวินหนิงเต็มไปด้วยความโกรธอย่างไม่ปิดบัง หลิวลี่ลี่ที่เห็นก็รู้สึกกลัว “แหะแหะ ฉันผิดไปแล้ว”

เวินหนิงมองหลิวลี่ลี่ด้วยหางตา “ไม่ได้โกหกนะคะ น่าจะขโมยค่ะ พวกผู้ชายแก่ๆคงไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้น ยังไงก็เคยเข้าคุก ลักเล็กขโมยน้อยเป็นไม่น่าใช่เรื่องแปลก”

คำพูดนั้น หลิวลี่ลี่คิดว่ามันเข้าท่า เธอคว้าการ์ดขึ้นมาดูอย่าละเอียดถี่ถ้วน “คุณป้าคะ เธอไม่น่าจะมีบัตรที่มีค่าแบบนี้ เธอต้องขโมยบัตรใบนี้มาแน่นอน!”

จ้าวหย่าหลินเข้ามาดู ก็พูดขึ้น “หนิงหนิง เธอจะทำอะไรฉันไม่สนหรอกนะ แต่เรื่องขโมยของฉันก็คงทนดูเฉยๆไม่ได้ แม้ว่าเราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน ก็ต้องตัดสินอย่างชอบธรรมใช่หรือไม่?”

เธอพูดโกหกไม่ได้ในเมื่อเธอขโมยมันมา คุณไม่รู้หรอก สามปีก่อนก็ฆ่าคนโดยเจตนาเลยติดคุก บ้านเรา…บ้านเราเลยตัดความสัมพันธ์กับเธอ

“ฉันไม่ได้ขโมยนะ!” เวินหนิงพูดน้ำอีกครั้ง

ไม่งั้นบัตรนี้ผู้ชายที่ไหนให้เธอมา! เธอพูดไปสิเธอไปนอนกับใครเขาไปกี่ครั้ง เขาถึงให้เงินเธอมากมายขนาดนี้! คุณตำรวจ เธอไม่ได้เรียกว่าขโมย เรียกว่า ขาย ขาย…เงินไง!

“จ้าวหย่าหลิน! ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ คุณจะคิดว่าทุกคนเขาจะยึดติดกับคนรวยเหมือนคุณไม่ได้!”

“แก! แกพูดแบบนี้ได้ยังไง แกหมิ่นประมาทต่อหน้าเจ้าหน้าที่ตำรวจ ฉันจะฟ้องแก!”

“พอ! เงียบได้แล้ว!”