บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 22

แต่ในเวลาต่อมาตำรวจที่เดินจากไปก็กลับมาพร้อมปลดกุญแจมือให้กับเวินหนิง “คุณไปได้แล้ว” พูดเสร็จก็หันไปอีกสองคน “พวกคุณสองคนอยู่ก่อน!”

พวกเธอทั้งสองตกใจมากที่ตำรวจใส่กุญแจมือกับพวกเธอแทน “เดี๋ยวนะคุณตำรวจ คุณเข้าใจผิดรึเปล่า เธอเป็นคนขโมยนะคะ พวกเราต่างหากที่เป็นคนรายงานเรื่องเธอ!”

“มีคนพิสูจน์แล้วว่าบัตรของเวินหนิงไม่ได้ถูกขโมย หลิวลี่ลี่เป็นคนใส่ร้ายและต้องถูกควบคุมตัว”

มีคนมาพิสูจน์งั้นเหรอ มาพิสูจน์ว่าเวินหนิงไม่ใช่ขโมยเป็นไปได้ไหมว่าจะเป็นผู้ชายคนนั้น?

เวินหนิงรีบวิ่งออกไปโดยทิ้งจ้าวหย่าหลินกับหลิวลี่ลี่ไปข้างใน

ในสถานีตำรวจเต็มไปด้วยผู้คน เวินหนิงเห็นร่างสูงเดินมาหน้าประตู เขาสวมสูท แผ่นหลังกว้างเหมือนกับคนที่เธอเคยเจอในคืนนั้น!

“นี่คุณ รอเดี๋ยว!”

เวินหนิงที่พยายามไล่ตามแต่ก็ไม่ทันเพราะมีคนมาขวางทางเธอไว้

สุดท้ายก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรไปหาเขา

ขณะที่โทรออกไปก็เห็นผู้ชายร่างสูงคนนั้นรับโทรศัพท์!

คือเขาจริงๆสินะ!

“เวินหนิง เธอจะโง่ไปถึงไหน แค่ไปซื้อเสื้อผ้าทำไงถึงโผล่ที่โรงพักได้ แถมยังโดนเด็กกลั่นแกล้งอีก?” เสียงชายคนนั้นดังออกจากโทรศัพท์ แต่ก็ทำให้เวินหนิงรู้สึกอุ่นใจอย่างอธิบายไม่ได้

“คุณมาโรงพักเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉันเหรอ” เธอถือโทรศัพท์ไว้ในมือ ก้าวเท้าเขยิบเข้าไปใกล้ชายคนนั้นพร้อมกับใจที่เต้นรัว

“ไม่อย่างนั้น เธอคิดว่าตระกูลลู่จะมาช่วยเธอเหรอ เลิกล้อเล่นเลย ถ้าเข้าคุกครั้งที่สองตระกูลลู่คงจะยกโทษให้เธอหรอก บนโลกนี้นอกจากฉันก็ไม่มีใครมาช่วยเธอแล้ว!”

เมื่อฟังคำถากถางของชายคนนั้น เวินหนิงก็ระงับความรู้สึกในใจจนเธอเดินมาประชิดตัวเขา “ขอบคุณที่วันนี้มาช่วยฉันนะ ถ้าไม่มีคุณวันนี้คงไม่ได้กลับตระกูลลู่อีก พวกเขาคงไม่ไว้ชีวิตฉันแน่…”

“วันนี้ทำตัวดีมาก ถ้าตอนกลางคืนเป็นเด็กดีแบบนี้ฉันคงพอใจมากกว่านี้” ผู้ชายคนนั้นพูดจบก็ตัดสายไป

เวินหนิงมองผู้ชายตรงหน้าที่กดวางสายโทรศัพท์ เธอก็ยิ่งมั่นใจว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือผู้ชายคนนั้น!