บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 23

ก่อนที่เธอจะรู้สึกโล่งใจ จ้าวหย่าหลินก็วิ่งออกมาจากสถานีตำรวจแล้วจับเข้าที่มือของเวินหยาแน่น “หนิงหนิง เมื่อกี้ป้าผิดเอง ป้าขอโทษนะ ขอโทษแทนลี่ลี่เขาด้วย เรื่องนี้ ปล่อยไปได้ไหม ลี่ลี่เขายังเด็ก เขาไม่รู้เรื่องอะไรหรอก”

ปล่อยไป? ยังเด็ก?

เวินหนิงเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าอีกคนซีดเซียวแถวเหงื่อก็ซึมตามไรผม “เด็กอะไร เขาแก่กว่าฉันตั้งสามปี ตอนที่แจ้งตำรวจล่ะทำไมไม่คิด?”

เวินเหนิงกำหมัดแน่น เธอเกลียด แทบจะรอไม่ไหวเข้าไปจัดการกับใบหน้าเจ้าเล่ห์จ้าวหย่าหลิน

เวินหนิงมองไปทีท่าทางโศกเศร้าของอีกคน นัยน์ตาแดงก่ำ ดูน่าสงสาร ราวกับเธอทำทุกอย่างได้เพื่อเด็กคนนั้น

ใครผ่านมาเห็นก็คงอดไม่ได้ที่จะสงสารเธอ ตั้งแต่เด็กจนโต เธอก็เอาเปรียบคนอื่นมาโดยตลอด

“เรื่องที่ตัวเองพูดออกไปก็ควรจะยอมรับให้ได้ ให้เขาอยู่ที่นี่เรียนรู้วิธีการเป็นคนหน่อยแล้วกัน คุณก็จำไว้ เรื่องที่ไม่ควรพูด ก็ไม่ควรปากสว่าง” หลังจากพูดจบเวินหนิงก็ขึ้นรถแท็กซี่และจากไป

จ้าวหย่าหลินยืนอยู่ตรงนั้นขบฟันแน่น นังตัวแสบ ไม่ใช่แค่ได้เข้าตระกูลลู่ ยังมีคนอื่นที่คอยช่วยเธออีก

นังตัวดี แกรอดูที่ฉันก็แล้วกัน!

หลังจากผ่านมาทั้งวัน เวินหนิงก็รู้สึกเหน็ดเหนื่อย พอกลับถึงบ้านก็โดนลู่จิ้นยวนเรียกเข้าห้องทำงานอีก

บ้านนี้ไม่ว่าจะคนแก่เด็กเล็กก็เข้าแต่ห้องทำงาน

เวินหนิงยืนไม่ไกลจากโต๊ะทำงานของลู่จิ้นยวน เขาเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารแล้วมองไปทางเธอ “พูดมาสิ เข้าสถานีตำรวจไปทำอะไร”

“แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณลู่เหรอคะ?”

ยังไงก็ไม่ใช่ลู่จิ้นยวนช่วยเธอ พูดไปแล้วจะได้อะไรล่ะ

“เวินหนิง ตอนนี้เธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉัน เธอถูกตำรวจจับก็เหมือนกับฉีกหน้าฉัน ฉันไม่สนว่าเธอจะเป็นตายร้ายดียังไง ฉันแค่อยากรู้ว่าคู่ของฉันเป็นอะไรสำหรับตระกูลลู่”

“หึ” เวินหนิงหัวเราะให้กับสามีดีเด่น

“อีกฝ่ายมาที่นี่ตัวเปล่า คุณลืมไปเหรอว่าเซ็นสัญญาว่าไม่ให้คนนอกรับรู้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเรา ฉันจะไปฉีกหน้าคุณได้ยังไงกัน คุณประธานลู่!”

“งั้นก็ดี ออกไปได้แล้ว”

ลู่จิ้นยวนโบกมือไล่อีกคน เวินหนิงก็หันกลับไปแต่ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้อง ลู่จิ้นยวนก็พูดขึ้นอีกครั้ง “เวินหนิง เธอจะมีชีวิตยังไงฉันไม่สน แต่ถ้าเธอกล้าฉีกหน้าฉัน ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่”

เวินหนิงลดสายตาลง ผู้ชายคนนี้ถึงฉันจะหนาวตายเขาคงให้ความอบอุ่นอะไรกับเธอไม่ได้