บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 230

ซุนเฟยเอ๋อร์ไปส่งลู่จิ้นยวนข้างบน หลังจากพยุงเขาถึงเตียง ไปที่ห้องน้ำเอาน้ำมาเช็ดหน้าเขา

“เธอไปได้แล้ว” ลู่จิ้นยวนขี้เกียจยุ่งกับเธออีก ตอนแรกที่ยินยอมให้เธอตามมา ก็แค่เพื่อ……

ในเมื่อบรรลุเป้าหมายแล้ว เขาก็ไม่อยากเห็นเธออีก

“โอเค……” ซุนเฟยเอ๋อร์มองออกว่าสีหน้าลู่จิ้นยวนแปลกๆ เธอก็ไม่ยุ่งอีกต่อไป จากไปอย่างรู้ว่าอะไรควรไม่ควร แต่เธอแค่เหลือบมองประตูที่ปิดสนิทอย่างลึกซึ้งก่อนที่เธอจะออกไป

เธอจะกลับมาอีกครั้ง ถึงแม้เมื่อก่อนเธอไม่เชื่อเรื่องละครรักแรกพบเลยก็ตาม แต่ตอนนี้……เธอรู้สึกว่าตัวเองปล่อยผู้ชายคนนี้ไปไม่ได้

ไม่ใช่แค่เพราะสภาพภายนอกที่โดดเด่นของเขา แต่ยังมีความเปราะบางที่เขาแสดงออกมาเมื่อครู่นี้ มันทำให้เธอไม่สนใจไม่ได้

……

ในห้องเหลือแค่ลู่จิ้นยวนคนเดียว เงียบสงบ มีบรรยากาศนิ่งเงียบเป็นตายเลยด้วยซ้ำ ทำให้ชายคนนี้หายใจไม่ค่อยออก

ทั้งๆ ที่ดื่มเหล้าไปไม่น้อย สติไม่ได้คลุมเครือ แต่กลับยิ่งชัดเจน

ถึงขนาดที่ว่าเมื่อเขาเบนสายตาขึ้นมามองโซฟานั้น ก็นึกถึงสภาพเวินหนิงเมื่อวานที่รอเขาจนหลับไป

มันช่างสงบร่มเย็น แต่เวลาเพียงหนึ่งวัน ทุกอย่างทั้งหมดก็เปลี่ยนไป เหมือนเพิ่งตื่นจากความฝัน

ทันใดนั้น ชายคนนี้ก็นึกถึงอะไรบางอย่าง เขาเดินไป เห็นกล่องเก็บความร้อนที่วางบนโต๊ะ รูปลักษณ์ภายนอกที่ธรรมดา แต่กลับทำให้เขาทะนุถนอมราวกับกำลังรักษาสมบัติ

มันคือสิ่งที่เวินหนิงนำมาเมื่อวาน และเธอลืมเอาไปด้วย

ลู่จิ้นยวนเปิดมัน ซุปข้างในเย็นแล้ว แต่ยังมีกลิ่นหอมเล็กน้อย อาหารในนั้นอุดมสมบูรณ์มาก ล้วนเป็นของที่เขาชอบ แค่เห็นก็รู้แล้วว่าใส่ใจทำไม่น้อย

จู่ๆ ลู่จิ้นยวนก็รู้สึกขอบตาแสบร้อน ปิดฝาลง เรียกคนมาอุ่นของด้านในใหม่อีกครั้ง ก็แค่กินไปด้วย และเขาก็อดคิดเพ้อเจ้อไม่ได้

และไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นตอนนี้จะกลับไปหรือยัง

ถึงแม้เธอจะบอกว่าไม่ต้องสนใจเธออีก แต่แน่นอนว่ายังไม่สามารถเพิกเฉยได้อย่างแท้จริง

ขณะที่คิด ลู่จิ้นยวนก็โทรหาอันเฉิน “เวินหนิงกลับไปหรือยัง?”

อันเฉินหลับไปแล้ว ได้รับสาย ก็มองนาฬิกา มันเช้ามืดแล้ว

“คุณหนูเวิน?” อันเฉินคิดสักพัก “เธอบอกว่าเธอจะไปตามหาคุณน่ะครับ หรือว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ที่คุณ?”

ลู่จิ้นยวนยืนขึ้นมาทันที “ว่าไงนะ? เธอยังไม่กลับบ้านเหรอ?”

เมื่อครู่นี้ เขาตกใจเกินไป โกรธมากเกินไป ไม่คิดจะเรียกคนมารับเธอกลับไป ดึกป่านนี้แล้ว เธอเป็นคนท้อง จะกลับไปอย่างไร?

“ผมจะรีบส่งคนออกไปตามหาเดี๋ยวนี้” อันเฉินก็ตระหนักถึงความร้ายแรงของปัญหา รีบลุกจากเตียง

ลู่จิ้นยวนสร่างเมามากกว่าครึ่ง รีบลุกขึ้น หาคนไปตรวจสอบกล้องวงจรปิด ตามหาเบาะแสเวินหนิง

……

เวินหนิงอยู่คนเดียว ไม่รู้เดินมานานแค่ไหน ที่นี่คือต่างประเทศ เธอไม่คุ้นเคยกับสถานที่ และเวลามันดึกแบบนี้แล้ว เธอไม่เห็นขนส่งสาธารณะอะไรเลย แค่เห็นรถส่วนตัวแล่นผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว ไม่หยุดเลยสักนิด

เวินหนิงหัวเราะเยาะตัวเอง เห็นถังขยะใบหนึ่ง เธอเดินไปอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด ฉีกผลรายงานในมือเป็นชิ้นๆ แล้วทิ้งมันลงไป