บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 231

ตอนนี้อาการของคุณแม่เวินหนิงก็ดีขึ้นไม่น้อย ถ้าไปตอนนี้ก็ถือว่าได้เจอผู้ใหญ่ด้วย ก็ไม่ต้องไปกลับลำบากอีก

แต่ว่า มองเห็นสายตาที่เยือกเย็นของลู่จิ้นยวนผ่านกระจกหลัง อันเฉินก็กลืนความสงสัยลงไป แล้วขับรถไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

พอรถจอดลง ลู่จิ้นยวนก็อุ้มเวินหนิงลงไปอย่างระมัดระวัง เธอหลับลึกมาก อาจจะเป็นเพราะว่าเหนื่อย ถึงจะโดนเขาอุ้มไปมาแบบนี้ก็ไม่ตื่นเลย

เมื่อวานคนลงบนเตียง ลู่จิ้นยวนก็เลยเรียกคุณหมอมาตรวจเช็คอาการให้เธอ

"คุณผู้หญิงคนนี้แค่เหนื่อยล้าเกินไป ดูเหมือนว่าอารมณ์ก็ไม่คงที่ด้วย ตอนนี้เธอกำลังท้อง คุณเป็นครอบครัวคนไข้ ต้องระวังอารมณ์เธอให้มาก!"

เมื่อคุณหมอตรวจเช็คเวินหนิงเสร็จ ก็เห็นว่าร่างกายไม่เป็นอะไรมาก เลยย้ำกับลู่จิ้นยวน

ลู่จิ้นยวนพยักหน้า ถึงจะเป็นแบบนี้ เขาก็ไม่อยากจะทำให้เธออารมณ์ขึ้น แต่ยังไง……

สายตาของผู้ชายคนนั้นหม่นหมอง "ครับคุณหมอ"

คุณหมอเดินออกไป ลู่จิ้นยวนก็นั่งอยู่ข้างๆ แล้วทอดมองใบหน้าเวินหนิงที่หลับลึกอยู่อย่างนั้น

ต่างกับเมื่อวานโดยสิ้นเชิง เวินหนิงในตอนนี้ ถึงแม้จะนอนหลับอยู่ แต่คิ้วก็ยังขมวดเล็กน้อย ดูเหมือนว่าถึงจะฝันแต่ก็หลับไม่สบายมาก

ลู่จิ้นยวนยื่นมือออกไปแล้ววางลงระหว่างคิ้วเธอ เหมือนจะขับไล่ความกังวลในใจเธอให้หายไปอย่างนั้น

ถึงแม้ ความกังวลของเธอตอนนี้เขาจะเป็นคนสร้างก็ตาม

ในความฝัน เวินหนิงรู้สึกว่ามีนิ้วมือที่คุ้นเคยวางลงบนหน้าผากตัวเอง เบามือมาก แล้วทำให้รู้สึกสบายใจอย่างไม่รู้ตัว

ความหงุดหงิดในใจของเธอก็คลายไปไม่น้อย แล้วทำให้เธอนอนหลับสบายไปกว่าเดิม

"ลู่……จิ้นยวน……"

ลู่จิ้นยวนได้ยินเวินหนิงเรียกชื่อเขาเสียงเบา ใจก็อ่อนไปทันที ผู้หญิงคนนี้……

คำพูดตอนนั้นก็แค่ประชดตัวเอง ตอนนี้ก็ก็ระบายอารมณ์ออกมาไม่น้อยแล้ว ลู่จิ้นยวนดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเธอไว้ เดี๋ยวเธอจะไม่สบายอีก

……

ค่ำคืนนั้นก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ตอนเวินหนิงตื่น ฟ้าสว่างแล้ว เธอลืมตาดูรอบข้างไม่คุ้นเคย ทีแรกก็ยังมึนงงอยู่ จึงลุกขึ้นมานั่ง "เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

ตอนนี้เธออยู่ไหน? เมื่อคืนเธอ……

พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน สีหน้าที่เริ่มดีของเวินหนิงก็ซีดขาวไปทันที

เมื่อวาน เธอเห็นลู่จิ้นยวนกำลังพัวพันกับผู้หญิงคนหนึ่ง จากนั้นก็เดินออกมา แล้วสลบอยู่บนเก้าอี้?

มองไปรอบๆ เวินหนิงก็รู้สึกสงสัย ใครส่งเธอมา?

ขณะที่เวินหนิงกำลังสงสัย อันเฉินก็เดินเข้ามา ก็เห็นว่าเธอตื่นแล้ว "คุณหนูเวิน คุณตื่นสักที คุณเป็นลมข้างทาง ยังโชคดีที่มีคนส่งคุณมาที่โรงพยาบาล ไม่งั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นคงแย่แน่เลย"

เวินหนิงฟังคำพูดของอันเฉิน ก็รู้สึกว่าตรงไหนแปลกๆ ทั้งๆที่เธอรู้สึกว่าเป็นคนที่คุ้นเคยส่งเธอมาที่นี่ ความรู้สึกแบบนั้น ทำให้เธอวางใจมาก

"ใครส่งฉันมา?"

อันเฉินถูกถามก็อึ้งไป จากนั้นก็รีบกลบเกลื่อน "มีคนโทรให้ผมไปรับคุณครับ"

เมื่ออันเฉินยืนยันแบบนี้ เวินหนิงก็ไม่สงสัยอะไรอีก แต่ว่า ความหวังในใจก็ถูกดับสลายไปอีกครั้ง