บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 232

ไป๋หลินยวี่จะไม่เข้าใจเวินหนิงได้ยังไง เห็นท่าทางที่เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง ในใจก็รู้เลยทันที

หรือว่าเป็นเพราะลู่จิ้นยวน ทิ้งหนิงหนิง?

ไป๋หลินยวี่ไม่เห็นชอบกับทั้งสองอยู่แล้ว เพราะยังไง ถึงแม้จะเป็นช่วงที่ตระกูลเวินรุ่งเรือง อยากจะเกี่ยวข้องอะไรกับผู้ชายอย่างลู่จิ้นยวน ก็ยังไม่เหมาะสมอยู่ดี

แต่ว่า ท่านไม่คิดเลยว่าลู่จิ้นยวนจะทำได้ขนาดนี้ ตอนนี้ในท้องลูกสาวของท่านยังมีลูกของเขาอยู่!

"หนิงหนิง อย่ากังวลเลย ร่างกายของแม่ดีขึ้นไม่น้อยแล้ว ถึงจะไปจากที่นี่ แม่ก็จะทวงทุกอย่างกลับมาได้ แม่จะไม่ให้หนูลำบากอีก"

ถึงแต่ก่อนยังเป็นเด็กผู้หญิงจะอ่อนแอมาก แต่ถ้าเป็นคุณแม่แล้วก็จะเข้มแข็งขึ้นทันที คำพูดนี้แสดงให้เห็นบนตัวไป๋หลินยวี่แล้ว อีกอย่างท่านก็เป็นผู้หญิงที่เก่งแล้วสร้างธุรกิจกับเวินฉีโม่ กับสถานการณ์แบบนี้ ท่านไม่ร้อนรนแน่นอน แต่กลับทำให้เวินหนิงวางใจได้

"คุณแม่……" เวินหนิงมองเห็นท่าทางแบบนั้น ในใจก็รู้สึกผิดไปกว่าเดิม

เป็นเพราะเธอไร้ประโยชน์ หลังจากที่ออกมาแล้วก็ไม่สามารถพึ่งตัวเองแล้วทำให้คุณแม่มีชีวิตที่สุขสบาย ตอนนี้อาการเพิ่งจะดีขึ้น ก็จะไปจากที่นี่แล้ว

"ลูกรัก แม่ไม่หวังอะไรมาก ขอแค่หนูมีชีวิตที่ดีก็พอแล้ว"

ไป๋หลินยวี่ปลอบใจเวินหนิง เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ลังเลเหมือนเมื่อกี้แล้ว ท่านจึงวางใจ

เวินหนิงพูดคุยกับคุณแม่ไปอีกสักพัก ก็เดินออกไปข้างนอก เธอไปสอบถามเรื่องออกจากโรงพยาบาล

ทันใดนั้น หลินซือเฉินก็เดินมาหา "ขอโทษนะครับ วันนี้มีธุระ ก็เลยมาสาย"

บนใบหน้าผู้ชายคนนั้นมีรอยยิ้มที่สดใสมาก แต่ก็ยังดูดีมากเหมือนกัน

เวินหนิงก็รู้สึกแปลกๆ ครั้งก่อนที่เห็นหลินซือเฉินเป็นแบบนั้น เธอก็รู้สึกว่าคนตรงหน้าอาจจะไม่ธรรมดาเหมือนที่แสดงออกมาให้เห็น

ก็เหมือนกับตอนนี้ ความอ่อนโยนที่เขาแสดงออกมา ถึงแม้จะ ทำให้อบอุ่นใจมาก แต่มันกลับเป็นแค่ภาพหลอกลวงเท่านั้น

"ไม่เป็นไรค่ะ……ใช่สิ คือฉัน……" เวินหนิงคิดไปคิดมา "อีกหน่อยคงไม่รบกวนคุณอีกแล้วค่ะ"

ถึงแม้จะไม่รู้ค่าใช้จ่ายที่หลินซือเฉินมาเป็นคนดูแล แต่ว่า เขามีความสามารถขนาดนี้ ก็คงจะเป็นภาระที่เธอไม่มีปัญญารับผิดชอบได้แน่นอน

เธอเลยจำเป็นต้องให้เขาหยุดรักษาคุณแม่

"ทำไม? อาการของคุณแม่คุณ ยังต้องใช้เวลารักษาสักระยะ"

หลินซือเฉินพูดไปด้วย ก็แสดงท่าทางที่กำลังคิดอะไรบางอย่าง

"ฉันอาจจะไปจากโรงพยาบาลแห่งนี้ คงจะรับค่าใช้จ่ายที่คุณรักษาไม่ไหว เพราะฉะนั้นก็เลยไม่รบกวนดีกว่า"

เวินหนิงลังเลไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดความจริงไป

หลินซือเฉิงพยักหน้า ดูเหมือนจะไม่รู้สึกแปลกใจเลย "ถ้าติดปัญหาเรื่องเงิน งั้นก็ไม่ต้องเป็นห่วง ผมได้รับค่าตอบแทนที่เพียงพอแล้ว จะช่วยรักษาคุณแม่คุณให้สามารถกลับมาเดินได้เหมือนปกติ"

เวินหนิงรู้สึกแปลกใจ หรือว่าลู่จิ้นยวนให้ค่าตอบแทนในการรักษาเขาตั้งแต่แรกแล้ว?

ลังเลไปครู่หนึ่ง หลิวซือเฉินก็เลยยิ้ม "ไว้ใจได้ ถึงแม้จะไม่มีเงินผมก็จะไม่ทิ้งคนไข้ของผม แล้วอีกอย่าง คุณแม่ของคุณเป็นเคสที่ประสบความสำเร็จมาก ถ้ารักษาหายก็จะมีกับผลวิจัยของผมด้วย เพราะฉะนั้น ผมจะไม่ทิ้งท่านเด็ดขาด"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เวินหนิงก็รู้สึกผิดเล็กน้อย ไม่คิดเลยว่าคนตรงหน้าจะมีจรรยาบันขนาดนี้ แต่เธอกลับรู้สึกสงสัยเขาแบบนั้น มันไม่สมควรเลย

"งั้นขอบคุณคุณหมอหลินมากนะคะ! บุญคุณของคุณ ชาตินี้ฉันจะไม่มีวันลืมเด็ดขาด" เวินหนิงเอ่ยพูดขอบคุณหลินซือเฉิน ผู้ชายคนนั้นก็ส่ายหน้าแล้วยิ้ม ก็ถือว่ารับไว้แล้ว