บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 277 ฝังศพ

ใช้เวลาเพียงไม่นานก็ตามหาลู่จิ้นยวนเจอ

เย่หวานจิ้งก็อยู่ด้วย เพียงแต่พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกัน เย่หวานจิ้งตกตะลึง จนไม่รู้จะพูดอะไร

ลู่จิ้นยวนไม่มีอยากที่จะเอ่ยปากพูดสักนิด

ตอนนี้เขาไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น อยากจะอยู่คนเดียวตามลำพัง

นายท่านลู่เห็นโกศในอ้อมกอดของลู่จิ้นยวน ดวงตาสั่นไหวครู่หนึ่ง

ถึงแม้จะเตรียมใจมาอย่างดีแล้ว เห็นหลานชายที่ฮึกเหิมมาตั้งแต่เล็กจนโตกลายเป็นแบบนี้ ไม่ตกตะลึงก็เป็นไปไม่ได้

“จิ้นยวน”

นายท่านลู่เอ่ยปากอย่างเบา ๆ ในน้ำเสียงมีความเหน็ดเหนื่อย

“พอประมาณก็ควรจะปล่อยมือได้แล้ว นายจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ อีกอย่าง...นายต้องให้เวินหนิงลงดินไปด้วยความสงบ แบบนี้เธออยู่ข้างใต้ก็ไม่สามารถสงบสุขได้”

ลูู่จิ้นยวนไม่ได้พูดอะไร นายท่านลู่เดินเข้ามาใกล้ ๆ เวลานี้ลู่อันหรานก็ตื่นขึ้นมา

เหมือนกับรู้สึกได้ว่าที่ ๆ เขาอยู่ตอนนี้ไม่ใช่สภาพแวดล้อมที่เขาคุ้นเคย และยังได้กลิ่นฉุนยาของโรงพยาบาล ลู่อันหรานย่นจมูกน้อย แล้วร้องงอแงขึ้นมา

“นี่คือลูกของนาย และก็คือเลือดเนื้อของผู้หญิงคนนั้น หรือแม้กระทั่งเขานายก็ไม่สนใจเหรอ?”

นายท่านลู่เห็นท่าทางเฉยเมยของลู่จิ้นยวน ในใจก็รู้สึกเสียใจ

ลู่จิ้นยวนฟังเสียงเด็กร้องอย่างมึนชา เสียงดังน่ารำคาญ...

มองไปที่เด็กน้อยที่กำลังร้องไห้หน้าแดงพร้อมกับยื่นมือน้อย ๆ ออกมา “ผมไม่คิดจะใช้ชีวิตของเวินหนิง แลกกับการเกิดเขา ตั้งแต่ต้นจนจบ

“แต่นี่เป็นสิ่งเดียวที่เวินหนิงเหลืออยู่ ไม่เชื่อนายดู ใบหน้าของเขาเหมือนกับเธออย่างมาก...”

ลู่จิ้นยวนชะงักฝีเท้า เขามองดูเด็กน้อยที่ถูกห่อหุ้มไว้อย่างแน่นหนา ดวงตาของเขาแทบจะเหมือนกับเวินหนิงเป๊ะ ๆ ดวงตาแวววาว มองแวบแรกก็ทำให้รู้สึกใกล้ชิด

“ถึงนายจะไม่อยากสนใจตระกูลลู่ เคียดแค้นต่อทุกคน ถึงแบบนั้นแม้กระทั่งลูกของเวินหนิงนายก็ไม่ต้องการแล้วเหรอ?”

นายท่านลู่พูดอย่างเหนื่อยหน่าย

ลู่จิ้นยวนไม่พูด ลู่อันหรานมองดูชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่จู่ ๆปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า ถึงแม้จะไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แต่กลับมีความคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

ทันใดนั้นเขาก็ไม่ได้ร้องงอแงแล้ว แต่กลับกระพริบตาโตคู่นั้นมองไปที่ลู่จิ้นยวน แล้วยื่นมือน้อยอ้วน ๆ ออกมาอยากจะสัมผัสคนตรงหน้า

“นายดูสิ นี่ก็คือความรู้สึกสัมพันธ์ทางสายเลือด เขาเห็นนายก็ไม่ร้องไห้แล้ว”

นายท่านลู่ผ่อนมือ แสดงเจตนาให้ลู่จิ้นยวนอุ้มเขา

ลู่จิ้นยวนตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขามองดูใบหน้าของทารกที่ดูเหมือนเวินหนิง จึงรับเขามาในอ้อมแขนอย่างไม่รู้ตัว

ความรู้สึกอบอุ่น ทำให้เขามีความรู้สึกบางอย่างที่อยากจะร้องไห้

นี่ก็คือ...เวินหนิงหมดชีวิต ถึงจะเกิดลูกออกมา...

มองเห็นลู่จิ้นยวนในที่สุดก็วางโกศลง ไม่ได้มีสีหน้าเบื่อต่อโลกอีกต่อไป นายท่านลู่ถึงได้โล่งอก

“หาวันฝังเธออย่างสงบสุขเถอะ...”

มือของลู่จิ้นยวนที่อุ้มเด็กน้อยค่อย ๆ ออกแรงขึ้น “ผมจะใช้นามภรรยาของผม ฝังเธอในนามตระกูลลู่”

เย่หวานจิ้งที่เพิ่งจะโล่งอกได้ยินคำพูดนี้ ก็เดินเข้ามา “นายกำลังพูดบ้าอะไร...เธอจะ...”

“...”

คำตอบของเขาก็คือความเงียบ

แต่บางครั้งความเงียบก็ทำให้คนรู้สึกได้ถึงการตัดสินใจมากกว่าคำพูด