บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 278

ไป๋หลินยวี่รู้สึกสั่นสะเทือน เธอไม่เข้าใจว่าลู่จิ้นยวนทำแบบนี้มีประโยชน์อะไร

“ลู่จิ้นยวน นายทำแบบนี้มีความหมายอะไร?”

ลู่จิ้นยวนไม่พูดจา แล้ววางช่อดอกไม้ในมือลงตรงหน้าหลุมศพ สีหน้าของเขาไม่มีใครสามารถมองออกได้

ไป๋หลินยวี่จู่ ๆ ก็โมโหเป็นอย่างมาก “คนตายไปแล้ว ตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่ ทำไมไม่เห็นนายทำดีกับเธอ แต่กลับกันมีแต่ทำร้ายเธอไม่หยุด ทำให้เธอเสียใจ ตอนนี้ตายไปแล้ว นายกลับมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง ตกลงว่านายแสดงให้ใครดู!”

“ที่แท้คุณน้าก็คิดแบบนี้...”

ลู่จิ้นยวนได้ยินข้อสงสัยของไป๋หลินยวี่ ก็หัวเราะเยาะ

พูดไม่มีผิด

ไม่มีผิดเลยจริง ๆ

ตอนแรกถ้าหากไม่ลังเล ถ้าหากสั่งให้คนไปปกป้องเธอ ถ้าหากตามหาเกาะร้างที่เวินหนิงอยู่เจอ ตอนนี้เธอก็คงไม่ต้องตาย

ผลลัพธ์แบบนี้ สมควรที่เขาจะได้รับ เขาก่อกรรมทำเข็ญเอง กรรมตามสนองเอง

“ดังนั้นผมจึงทำได้แค่ยอมรับผลนี้ ถ้าหากเธอเกลียดผม ก็จะมาหาผม ผมจะชดใช้เธอด้วยชีวิต”

คำพูดของชายหนุ่ม ลอยล่องในอากาศ ทำให้คนรู้สึกได้ถึงความเย็นชา

ไป๋หลินยวี่กระตุกมุมปาก เธอรู้สึกได้ว่าลู่จิ้นยวนไม่เหมือนกับที่เธอคิดไว้

แต่ว่าเธอไม่มีทางเอาเรื่องของเวินหนิงมาเสี่ยง

“เอาเด็ก...มาให้ฉันดูหน่อย”

ไป๋หลินยวี่พูด แล้วรับลู่อันหรานมาจากมือลู่จิ้นยวน

ถึงแม้จะยังไม่ครบเดือน แต่ภายใต้การดูแลของคนตระกูลลู่ เขาก็โตมาอย่างแข็งแรง แถมนิสัยยังน่ารักเป็นอย่างมาก ถูกคนที่ไม่เคยเจอหน้าแบบเธออุ้มไว้ในอ้อมกอด ก็ไม่ร้องงอแง แต่กลับเบิกตาโตมองเธอด้วยใบหน้าประหลาดใจ

นี่ก็คือหลานของเธอ...

จู่ ๆ ไป๋หลินยวี่ก็รู้สึกอยากร้อง เธอรู้ว่าเพื่อเกิดเด็กคนนี้เวินหนิงเสียสละไปไม่น้อย ตอนนี้ได้อุ้มอยู่ในอ้อมกอด เธอมีความต้องการที่จะพาเขากลับไปแบบนี้ด้วย

สถานการณ์ของเวินหนิง ตอนนี้เธอรู้ว่าเป็นเพราะไม่ได้เจอกับลูก จึงเกิดอาการซึมเศร้าหลังคลอด ถ้าหากสามารถพาเด็กกลับไปได้...

“ลู่จิ้นยวน ฉันพาเด็กกลับไปได้ไหม...”

“ไม่ได้”

ลู่จิ้นยวนปฏิเสธในทันที

ตอนนี้ ลู่อันหรานเป็นตัวเชื่อมเดียวที่รักษาความสัมพันธ์อันเปราะบางระหว่างเขากับเวินหนิง ถ้าเสียเขาไป เขาจะต้องบ้าแน่ ๆ

ถูกปฏิเสธ ไป๋หลินยวี่ก็ไม่ได้ประหลาดใจ เธอจึงตัดสินใจบางอย่าง “งั้นต่อไปฉันมาหาเขาได้ไหม? หรือว่านายพาเขาไปส่งที่บ้านฉัน แล้วผ่านไปช่วงนึงนายค่อยไปรับกลับ”

“ดูสถานการณ์”

ลู่จิ้นยวนไม่สามารถปล่อยให้เกิดความผิดพลาดต่อลูกได้ เขาไม่ได้รับปากอย่างผลีผลาม “แต่ถ้าคุณน้าอยากมาเยี่ยมก็ได้”

ไป๋หลินยวี่ถอนหายใจในใจ ในใจของเธอวุ่นวายไปหมด

เดิมทีนึกว่าสามารถใช้โอกาสนี้พาลูกไปหาเวินหนิง ถ้าเป็นไปได้เธอต้องสู้ด้วยชีวิตก็คุ้มค่า

แต่ว่าความตื่นตัวของลู่จิ้นยวนทำให้เธอไม่สามารถทำแบบนี้ได้

ทั้งสองต่างคนต่างมีความคิดเป็นของตนเอง ยืนอยู่ตรงนี้เป็นเวลานาน ในที่สุดลู่จิ้นยวนก็ดับบุหรี่ในมือ “สายแล้ว ผมต้องพาเขากลับไปแล้ว”

ไป๋หลินยวี่พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ

หลังจากถูกส่งกลับบ้าน ไป๋หลินยวี่โทรหาเวินหนิง

ตอนนี้เวินหนิงกำลังอยู่บนเตียง ถึงแม้จะได้รับคำปรึกษาทางจิตวิทยา ท้ายที่สุดก็ยังไม่สามารถเติมเต็มความเจ็บปวดของแม่ที่สูญเสียลูกไปได้

เทียบกับตอนแรก เธอผอมลงไปมาก เห็นความซีดเซียวได้อย่างชัดเจน

“คุณแม่ เป็นยังไงบ้างคะ? คนคนนั้น...ไม่ได้ทำให้แม่ลำบากใจใช่ไหมคะ?”

เวินหนิงพูดเบา ๆ สำหรับลู่จิ้นยวน แม้กระทั่ง...ชื่อของเขาเธอก็นึกไม่ออก

ยอมที่จะจำคนคนนั้นไม่ได้ไปตลอดชีวิตถึงจะดี

“ไม่เป็นไร เขาจะยังไงก็ตาม ก็ไม่มีทางลงมือกับคนแก่แบบแม่หรอก”

ไป๋หลินยวี่ลังเลครู่หนึ่ง “วันนี้แม่เห็นเด็กน้อยแล้ว”

มือของเวินหนิงกำโทรศัพท์แน่นในทันที เธอหายใจอย่างแรง หดรูม่านตา “อะไรนะคะ? เด็กน้อย?”

“เขาเป็นยังไงบ้าง? ตระกูลลู่ดีต่อเขาไหม?”

เวินหนิงอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา ตั้งแต่วันที่เกิดเขาออกมาวันนั้น ก็ไม่มีสักวันที่จะหยุดคิดถึงลูกของงตัวเอง

แต่ต้นจนจบก็ไม่มีโอกาสได้เจอหน้า และก็ไม่มีสามารถให้ความอบอุ่นและอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ได้

เมื่อได้ยินเรื่องของเขา เธอกระวนกระวายนิดหน่อย

“เขาดีมาก ตระกูลลู่ดูแลเขาอย่างดี เขาชื่อลู่อันหราน”

ลู่อันหราน...

เวินหนิงได้ยินชื่อนี้ ก็ท่องออกมาเบา ๆ เป็นชื่อที่เพราะมาก สงบเงียบ เด็กคนนี้ จะดีมากถ้าอนาคตจะมั่นคงเหมือนชื่อของเขา

เขาไม่จำเป็นต้องมีคุณงามความดีอะไรมากมาย ไม่จำเป็นต้องสืบทอดความมั่งคั่งมหาศาลของตระกูลลู่ เพียงแค่สงบสุขมั่นคง ก็พอแล้ว...

“เขาอยู่ดี งั้นก็ดีแล้ว...ดีแล้ว...”

เวินหนิงอดไม่ได้ที่จะท่องจำ อารมณ์ตื่นเต้นกระทันหัน ทำให้เธอจู่ ๆ ไอขึ้น และเมื่อไอ ก็ยากที่จะหยุดลง

ตอนนี้ร่างกายของเธอ อ่อนแอถึงขั้นนี้แล้ว

“เวินหนิง ลูกเป็นอะไร ไม่สบายตรงไหน?”

ไป๋หลินยวี่ฟังเสียงที่เจ็บปวดของเธอ ก็รู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

เวินหนิงอยากจะตอบกลับ แต่แน่นหน้าอกเป็นอย่างมาก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเวียนศรีษะมาจากข้างใน...

เพล้ง โทรศัพท์ตกลงบนพื้น

“หนิงหนิง!”