บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 279

“หนิงหนิง? ลูกเป็นอะไร?”

“หนิงหนิง ลูกเป็นอะไร? อย่าทำให้แม่ตกใจ พูดกับแม่หน่อย”

ไป๋หลินยวี่น้ำเสียงสะอื้น ดูความเงียบของความตายที่อยู่ตรงข้าม นอกจากเสียงโทรศัพท์ตกลงเมื่อครู่ ก็ไม่มีเสียงอีกเลย เธอใจร้อนเหมือนถูกเผาแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้เพียงเรียกชื่อของเวินหนิงอย่างอ่อนแรง...

ลูกสาวของเธอ ตกลงว่าเป็นอะไร?

ได้ยินความเคลื่อนไหวจากในห้อง เหอจื่ออันเดินเข้ามาในทันที

เมื่อเข้ามาในห้อง เขาเบิกตาโต

เวินหนิงล้มอยู่ตรงนั้น ยังเหมือนกับมีสติอยู่นิดหน่อย เธออยากจะหยิบโทรศัพท์ที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา แต่กลับไม่มีแรง จึงทำได้เพียงกลับมาที่เตียง

เหอจื่ออันพุ่งตรงเข้ามาข้างเวินหนิง จับมือของเธอไว้ เวินหนิงตัวเย็นจนทำให้เขาเป็นกังวล

“เวินหนิง เธออย่าเป็นกังวล ฉันจะเรียกคุณหมอเข้ามาเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“โทรศัพท์...”

เวินหนิงขยับปากอย่างยากลำบาก เมื่อครู่เพียงแค่ได้ยินเรื่องของลูก จู่ ๆ ก็เป็นกังวลจนเจ็บปวดจากภายในสู่ภายนอก

น้ำเสียงร้อนรนของคุณแม่ เธอไม่สามารถตอบกลับได้

เหอจื่ออันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาในทันที

ได้ยินเสียงร้องไห้และเสียงเรียกของไป๋หลินยวี่ อึดอัดเสียใจ

“คุณน้าครับ ผมอยู่ที่นี่ครับ ไมเป็นอะไรแล้ว...”

“จื่ออัน นายจะต้องดูแลเวินหนิงดี ๆ นะ ไหว้วานนายหละ” ไป๋หลินยวี่พูดอย่างอ่อนแรง

“คุณน้าวางใจได้ครับ ผมจะไม่ปล่อยให้เธอเกิดอะไรขี้นแน่ครับ”

เหอจื่นอันตอบรับในทันที ผ่านไปครู่หนึ่ง คุณหมอวิ่งเข้ามาพร้อมเครื่องมือต่างๆ

เหอจื่นอันถอยไปอยู่ด้านข้าง มองดูคนพวกนั้นเริ่มทำการรักษา

สภาพของเวินหนิง ทำให้เขาเจ็บปวดจนแทบจะหมดทางหายใจ เขาถึงกับอยากให้คนที่เจ็บในตอนนี้คือเขา ไม่ใช่เธอ

เธอรับความเจ็บปวดแบบนี้ไม่ไหวแล้วจริง ๆ

“ลูก ฉันอยากเจอหน้าลูกของฉัน...”

เวินหนิงเหมือนกับเด็กที่เสียของเล่นที่รักไป เธอเกือบจะหมดสติ แต่ริมฝีปากยังขยับเล็กน้อย เธอพูดประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก

ความเจ็บปวดแผ่ซ่านตามตัว แต่ดูเหมือนเธอไม่มีความรู้สึกยังไงยังงั้น เธอพูดซ้ำ ๆ และดิ้นไม่หยุด “ฉันจะต้องการลูกของฉัน ฉันต้องการลูกของฉัน...”

ลูกของเธอ เธอไม่อยากให้เขาเติบโตเพียงลำพัง

ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ได้แค่นึกถึงอย่างเลือนลาง วันนี้ได้ยินชื่อของเขา เรื่องราวของเขา ได้เห็นรูปลักษณ์ของเขา