บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 5

ผู้ชายคนนั้นพูดที่ข้างๆหูของเวินหนิง " ถ้าคนตระกูลลู่มาเห็น เธอคิดว่าพวกเขาจะพาตัวเธอกลับไปอยู่ในคุก หรือประณามเธอว่าเพิ่งแต่งเข้ามาก็พาผู้ชายมานอนด้วย แล้วพาเธอไปฆ่า!?"

ร่างกายของเวินหนิงเย็นยะเยือก ไม่ได้ เธอไม่มีทางกลับไปแน่นอน และไม่มีทางยอมตาย!

ผู้ชายคนนั้นเห็นเธอไม่ดิ้นแล้ว ยิ่งทำตามอำเภอใจ!

เวินหนิงได้สติ กัดเข้าไปที่ลิ้นของผู้ชายคนนั้น ทันใดนั้นเลือดก็เต็มปากทั้งสองคน

ถึงแม้ไม่สามารถให้คนตระกูลลู่รู้ได้ เธอก็ไม่ยอมให้พรากความบริสุทธิ์ของเธอไป!

"โอ้ย! เธอ！"

ผู้ชายคนนั้นเจ็บก็เลยปล่อยเธอ เวินหนิงถือโอกาสดิ้น เสียงโคมไฟหัวเตียงตกดังโครม

ไม่ถึงครึ่งนาที ก็มีคนวิ่งมาเคาะประตู และถามว่า " คุณเวินคะ เกิดอะไรขึ้นข้างในคะ ฉันเข้าไปนะคะ?"

ในช่วงเวลากลางคืน เวินหนิงพยายามเบิกตาทั้งสองจ้องเงาของผู้ชายคนนั้น อยากจะมองท่าทางเขาให้ออก แต่นอกจากไอเย็นที่พุ่งเข้าสู่ดวงตาทั้งสองข้าง ก็มองไม่เห็นอะไรเลย

เวินหนิงอ้าปาก อยากจะเรียกให้คนมา แต่เธอไม่กล้า สายตาที่เย็นชาของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าทำให้เธอกลัวจนสุดขีด

สุดท้ายผู้ชายคนนั้นจ้องเธอครั้งหนึ่ง พลิกตัวลงจากเตียง วิ่งออกไปทางระเบียง และหายไปในความมืด

เวินหนิงถึงค่อยๆได้สติ ตอบออกไปโดยไม่รู้สึกตัว " ไม่ ไม่มีอะไร พอดีไม่ทันระวังเลยทำโคมไฟตกน่ะ เดี๋ยวฉันเก็บเองก็ได้ ไม่ต้องเข้ามาแล้ว"

รอจนเสียงฝีเท้าข้างนอกหายไป เธอรีบคว้าผ้าห่มมาห่อตัว และวิ่งไปที่ระเบียง มองซ้ายมองขวาไม่เจอเงาของผู้ชายคนนั้น ก็เลยกลับเข้าห้องไปและล็อคประตูระเบียงอย่างแน่นหนา เปิดผ้าม่านเพื่อให้แสงพระจันทร์ลอดเข้ามาในห้องที่มืดมิด แล้วค่อยๆถอนหายใจ กลับไปนอนบนเตียงอีกครั้ง