บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 125

“ปล่อย นายปล่อยมือเดี๋ยวนี้เลยนะ!”เวินหนิงพยายามสะบัดมือออก ในใจก็กร่นด่าหวี๋เฟยหมิงไปด้วย

เป็นผู้ชายขึ้ขลาดเสียจริง ต่อหน้าลู่จิ้นยวนแม้แต่ลมตดก็ไม่กล้าปล่อย พูดใส่สีตีไข่นี้เก่งจัง

ลู่จิ้นยวนเหล่ตามองเธอ ไม่สนใจเวินหนิงที่กำลังขัดขืนแม้แต่น้อย

ลู่จิ้นยวนก้าวขาใหญ่มาก เดิมทีเขานั้นก็สูงกว่าเวินหนิงมากอยู่แล้ว อีกอย่าง ตัวสูงขายาวแบบนี้ ก้าวไม่กี่ก้าว เวินหนิงที่อยากเดินตามให้ทันก็ต้องวิ่งเหยาะๆ ไม่อย่างนั้นเธอล้มลงกับพื้นแน่ๆ

มองลู่จิ้นยวนที่ลากเธอไปที่รถ พอขึ้นรถแล้วก็ล็อกประตูรถทันที แบบนี้เธอยิ่งหนีไปไหนไม่ได้แล้ว

ในใจของเวินหนิงยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ ไม่ห่วงแล้วหล่ะภาพลักษณ์อะไรนั่น ตะโกนขึ้นมาทันที“ช่วยด้วย! มีคนลักพาตัวจะเอาไปฆ่าค่ะ! ช่วยด้วย!”

เธอคิด ลู่จิ้นยวนที่เป็นคนมีหน้ามีตาในเมืองเจียงเฉิง การกระทำเแต่ละอย่างต้องเหมาะกับภาพลักษณ์ที่เขามี บางทีการตะโกนเรียกร้องความสนใจจากผู้คนแบบนี้ ก็จะทำให้เขาโกรธแล้วเขาจะปล่อยเธอเองก็ได้

“เธอคิดว่าคนอื่นเขาจะเชื่อมั้ยว่าฉันลักพาตัวเธอ?”ลู่จิ้นยวนไม่พูดอะไรไร้สาระอีก ก้าวเดินไปถึงที่รถ เปิดประตูออกมา

เวินหนิงยังคงอยากขัดขืน แต่คนรอบข้างแค่มองมาก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกแล้ว

เห็นรถที่ลู่จิ้นยวนขับ แล้วดูไปที่ป้ายทะเบียนรถที่ไม่เหมือนใครในเมืองเจียงเฉิง ดูก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนรวยก็เป็นเศรษฐี คนธรรมดาไม่กล้าที่จะมีเรื่องด้วยหรอก จะมาออกหน้าให้ผู้หญิงที่ไม่รู้จักคนหนึ่งทำไมกัน

เวินหนิงถูกยัดเข้าไปในรถ พร้อมด้วยลู่จิ้นยวนก็ขึ้นนั่ง ล็อกประตูรถ จากนั้นค่อยคลายเนคไทอเกอย่างช้าๆ

ท่าทางของผู้ชายคนนี้ใจเย็นมาก อย่างน้อยในท่าทีของเขาก็ดูไม่ออกเลยว่าเมื่อสักครู่เขานั้นโกรธเป็นฝืนเป็นไฟขนาดไหน

แต่เวินหนิงที่รู้สึกถึงกลิ่นอายของพายุฝนนั้น ในใจก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีเข้าไปใหญ่

“ทำไม แค่นี้ก็หักห้ามใจตัวเองไม่ไหวแล้วหรือไง พึ่งจะออกมาจากบริษัทก็ไปหาผู้ชายตนอื่นสะแล้วหรอ? เวินหนิง ฉันดูถูกเธอเกินไปจริงๆ”

พอคิดถึงตอนที่เวินหนิงกำลังจะจูบผู้ชายคนนั้น ลู่จิ้นยวนก็ระงับความโกรธไม่ได้เลย

“ฉันจะทำอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับนาย นาย......”

ลู่จิ้นยวนที่เป็นคนโกรธง่ายอยู่แล้วก็ถูกกระตุ้นความโกรธโดยสิ้นเชิง จู่ๆเขาก็ยืนมือมาบีบคางเธอไว้แน่น แรงบีบที่ไม่ได้น้อยๆนั้นทำให้เธอหรี่ตาด้วยความเจ็บปวด

ไม่ต้องสงสัย ผิวของเธอโดนบีบจนขึ้นรอยแดงแน่ๆ

“เจ็บนะ ปล่อยมือเดี๋ยวนี้!”

ลู่จิ้นยวนทำเป็นหูทวนลม จู่ๆก็ยกคางเธอขึ้นแล้วกดจูบลงไปด้วยความเอาแต่ใจ ป่าเถื่อน และรุกเร้า

รสจูบเต็มไปด้วยการลงโทษ ไม่มีการถนอมเธอเลยสักนิด

เวินหนิงดิ้นขัดขืน แต่ทำยังไงก็หลุดจากการบงการของเขาไม่ได้

รู้สึกว่าอากาศในอกนั้นถูกขโมยไปอย่างรุนแรง หน้าของเธอขึ้นสีแรงระเรื่อ ความโกรธและความเสียใจของเธอนั้นไม่ลดกลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ผู้ชานคนนี้คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ทำไมคิดจะจูบก็จูบ? แล้วมีสิทธิ์อะไรมาลงโทษเธอ?

ทั้งๆที่เขากับมู่เยียนหรานเป็นคู่ฟ้าดินประทาน เธอไม่มีแม้แต่สิทธิ์ที่จะถอยเลยหรือไง?

ยิ่งเธอคิดถึงตอนที่มู่เยียนหรานที่ทำตัวเหมือนเธอสูงส่งนั้นก็ยิ่งโกรธ ใช้แรงทั้งหมดผลักลู่จิ้นยวนออก “นี่นายทำอะไร?เป็นบ้าหรือไง? ”