บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 128

ลู่จิ้นยวนนอนอยู่บนเตียงคนไข้ พร้อมกับขมวดคิ้วแน่น

หลังจากวันนั้นที่แยกจากเวินหนิง ในใจก็รู้สึกเก็บกด เขาก็เหยียบคันเร่งจนมิด อาจจะเป็นเพราะว่าโมโหมาก ลู่จิ้นยวนก็เลยไม่รู้ตัว

พอไปถึงทางโค้ง อยากจะลดความเร็วก็เพิ่งรู้ว่าไม่ทันแล้ว รถก็แล่นไปชนกับราวกั้นข้างถนน รถเลยหยุด

ลู่จิ้นยวนได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ศีรษะเขาก็ชนด้วย ถึงแม้เขาจะรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องนอนโรงพยาบาล

แต่เถ้าแก่กับคุณแม่ก็บังคับ อาจจะพูดได้ว่าเป็นคำสั่ง เขาก็เลยต้องทำแบบนี้ แล้วนอนดูอาการในโรงพยาบาลไปก่อน ไม่ให้พวกท่านเป็นห่วง

แต่พอว่าง ก็อดไม่ได้ที่จะคิดมาก ลู่จิ้นยวนก็จะนึกถึงใบหน้าของเวินหนิง แล้วลอยวนไปวนมาในหัวของตัวเอง เขาบังคับให้ตัวเองอย่าไปคิด แต่ก็ไม่สามารถควบคุมสมองตัวเองได้เลย

ผู้หญิงคนนั้น ถ้ารู้ว่าตัวเองเกิดอุบัติเหตุ คงจะไม่รู้สึกเป็นห่วงแต่กลับจะดีใจด้วยซ้ำมั้ง?

เพราะยังไง ก็จะไม่มีใครไปรบกวนเธอกับผู้ชายคนนั้นอีก

พอนึกถึงที่นี่ สีหน้าของลู่จิ้นยวนก็ตึงเครียดทันที

พอเฉิงหยางได้รับข่าวนี้ก็มาเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล ไม่คิดเลยว่าเปิดประตูเข้ามาจะเห็นสีหน้าของผู้ชายคนนั้นย่ำแย่ขนาดนั้น

"รู้สึกไม่สบายตัว?" เฉิงหยางขมวดคิ้ว ถึงแม้ว่าอุบัติเหตุครั้งนี้จะไม่สาหัสมาก แต่ยังไงเขาก็เคยนอนติดเตียงมาสามปี รอบคอบหน่อยก็สมควรแล้ว

ถ้าไม่ระวังแล้วทำให้สมองของเขาเป็นอะไรไป งั้นก็คงจะแย่แน่นอน

"เปล่า" ลู่จิ้นยวนเลิกคิ้ว "แกเห็นฉันแบบนี้ดูสาหัสเหรอ?"

เฉิงหยางส่ายหน้า กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ประตูก็ถูกเปิด แล้วมู่เยียนหรานก็เดินเข้ามา

กี่วันนี้มู่เยียนหรานมาดูแลลู่จิ้นยวนตลอด ถึงแม้เขาไม่ได้ขอให้เธอทำแบบนี้ แต่เธอก็เหมือนจะไม่ฟังคำปฏิเสธ แล้วเอาแต่เฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาล

แต่ว่า มู่เยียนหรานถูกเลี้ยงเหมือนคุณหนูมาตั้งแต่เด็ก ก็ไม่รู้วิธีการดูแลคนป่วยอยู่ ก็เลยทำผิดพลาดหลายครั้ง ลู่จิ้นยวนก็รู้สึกเอือมระอามาก ถ้าจะพูดว่าเธอมาดูแลคนอื่น ควรจะพูดว่าเธอมาสร้างปัญหามากกว่า

"เยียนหราน" เฉิงหยางพยักหน้า เห็นท่าทางซุ่มซ่ามของเธอแบบนั้น

ลู่จิ้นยวนอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา บนใบหน้าก็มีสีหน้าที่ปฏิเสธ ในใจก็รู้สึกเอือมระอามาก

จะพูดยังไงดี ถึงจะทำให้มู่เยียนหรานที่ไม่เคยผ่านความยากลำบากแบบนี้เข้าใจได้ เรื่องของความรู้สึก ถ้าพลาดไปแล้ว เสียไปแล้ว ก็ไม่สามารถเอากลับคืนมาได้

"เยียนหราน เธอไปพักผ่อนเถอะ เรื่องพวกนี้ ไม่เหมาะกับเธอ"

เฉิงหยางเห็นลู่จิ้นยวนลำบากใจ ก็เลยเอ่ยพูดแทน ช่วยเขาจัดการปัญหา

เขาแค่มองก็ยังรู้สึกเหนื่อยเลย

"ไม่ ฉันจะดูแลจิ้นยวนด้วยตัวเอง"

แต่มู่เยียนหรานยืนยันแบบนั้น พอได้รับข่าวว่าลู่จิ้นยวนเกิดอุบัติเหตุรถชน หัวใจเธอก็เกือบจะหยุดเต้น เธอจะเสียเขาไปไม่ได้

ตั้งแต่ตอนนั้น เธอค่อยรู้ว่าผู้ชายคนนี้สำคัญกับตัวเองมากแค่ไหน พอคิดว่าจะต้องเสียเขาไป ก็รู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่คล่องทันที

แต่ที่โชคดี ครั้งนี้ลู่จิ้นยวนไม่สาหัสมาก มู่เยียนหรานก็เลยตัดสินใจ เธอพลาดโอกาสที่จะดูแลเขาไปครั้งหนึ่งแล้ว ในช่วงเวลาที่เขาต้องการเธอมากที่สุดแต่กลับไม่ได้อยู่กับเขา ถ้างั้น ครั้งนี้ เธอจะไม่พลาดอีก

เธอต้องใช้การกระทำของตัวเองเพื่อชดใช้ทุกอย่าง ต้องทำให้ลู่จิ้นยวนรู้สึกใจอ่อนกับเธอ

เฉิงหยางส่ายหน้าอย่างเอือมระอา แล้วมองไปในห้องพักฟื้น ก็ไม่เห็นเวินหนิง เธอไม่มา หรือว่า……

ในใจรู้สึกสงสัย ก็เลยหาข้ออ้างว่าจะพาลู่จิ้นยวนออกไปสูดอากาศ แต่ว่า พอพูดถึงชื่อเวินหนิง สีหน้าของผู้ชายคนนี้ก็เปลี่ยนไปทันที