บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 137

ในใจลู่จิ้นยวนก็รู้สึกสับสน แต่ว่าไม่นาน พยาบาลคนนั้นก็กลับมา เธอไม่กล้าทำให้ลู่จิ้นยวนรอนานแน่นอน ก็เลยวิ่งมาหา

ลู่จิ้นยวนเอ่ยคำขอบคุณแล้วก็นำยาเข้าไปในห้องพักฟื้น เวินหนิงก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว

แต่ว่าชุดที่ลู่จิ้นยวนใส่ได้พอดี แต่อยู่บนตัวเธอกลับเหมือนเสื้อคลุมตัวใหญ่ จนชายเสื้อก็ยาวไปขาเธอ ร่างเล็กที่ใส่เสื้อตัวใหญ่แบบนี้เดินผ่านไปผ่านมาตรงหน้า ก็ทำให้รู้สึกน่าเอ็นดูมาก

สายตาของลู่จิ้นยวนมองไปที่เธอ พร้อมถือยาไว้ "มาทายาก่อน"

อุณหภูมิร้อนบนใบหน้าเวินหนิงที่เพิ่งลดลงไปตอนนี้ก็ร้อนขึ้นมาอีกครั้ง "ฉันทาเองก็ได้"

ลู่จิ้นยวนเลิกคิ้วขึ้น "เธออยากให้ฉันทายาให้ขนาดนั้นเลย?"

นี่เวินหนิงค่อยรู้สึกตัว เมื่อกี้ลู่จิ้นยวนเหมือนไม่ได้บอกว่าจะทายาให้เธอ แต่พอเธอพูดไปแบบนั้น ก็ทำให้ดูเหมือนมีอะไร ก็เลยรีบไอกลบเกลื่อน "เปล่า เมื่อกี้ฉันพูดลอยๆ"

พูดจบ ก็รับยาในมือมาอย่างหงุดหงิด แล้วรีบวิ่งไปทายาในห้องน้ำ

ครั้งนี้ลู่จิ้นยวนไม่ได้ตามมาด้วย แต่กลับนั่งกลับไปที่เดิมแล้วดูข้อมูลที่อันเฉินส่งมาให้

ครั้งก่อนลู่จิ้นยวนให้เขาสืบเรื่องที่เกี่ยวกับเวินหนิง เพราะฉะนั้น ข้อมูลพวกนี้ก็เตรียมพร้อมอยู่แล้ว อันเฉินก็รีบส่งมาทันที รวมถึงข้อมูลบางอย่างที่ครั้งก่อนไม่ได้รายงานก็ส่งมาอย่างครบถ้วน

ลู่จิ้นยวนอ่านไปด้วย สีหน้าก็ยิ่งย่ำแย่ไปกว่าเดิม

เวินหนิงถูกศาลตัดสินโทษหนักมาก ไม่เพียงแค่นี้ เธอยังได้รับการดูแลอย่างพิเศษ ยังให้เธอไปอยู่รวมกับนักโทษที่ถูกขังตลอดชีวิตแล้วก็นักโทษที่จะประหารชีวิตด้วย

คนพวกนั้น เป็นคนที่จิตใจอำมหิตมาก บางคนก็เคยฆ่าคน หรือว่าเคยทำเรื่องเลวมาเยอะ ไม่ใช่คนโลกเดียวกันกับเวินหนิงเลย

กระต่ายน้อยอย่างเวินหนิงเข้าไป ก็เหมือนเข้าไปในถ้ำเสือ ไม่เพียงแต่ถูกรังแกให้ทำในสิ่งที่คนพวกนั้นไม่อยากทำ ยังถูกตบตีด้วย

สิ่งที่โชคดีคือ ไป๋อี้อันเพื่อที่จะรักษาชีวิตของเธอไว้ ก็ทำการแลกเปลี่ยนกับตระกูลไป๋ มีเงื่อนไขว่าตัวเองจะออกไปเรียนต่างประเทศแล้วจะตัดขาดกับเวินหนิง แล้วให้ตระกูลไป๋จะใช้เส้นสายไม่ให้เธอตายอยู่ในคุก

ลู่จิ้นยวนจับเอกสารในมือไว้แน่น

โดยเฉพาะตอนที่เธอพูดว่าเธอถูกเวินหลานใส่ร้าย พอเขาเห็นตัวหนังสือพวกนี้ ความโมโหในใจก็หักห้ามไว้ไม่อยู่

"ไปเช็คอีก จำไว้ ต้องเช็คสิ่งที่ตระกูลเวินเคยทำมาให้ละเอียดด้วย"

ถ้าตอนนั้นมีการใส่ร้ายจริง เขาไม่มีทางปล่อยคนตระกูลเวินแน่นอน พวกเขาจะต้องชดใช้กับสิ่งที่พวกเขาทำ

เมื่อเวินหนิงทายาในห้องน้ำเสร็จ ฤทธิ์ยาก็เริ่มทำงาน เลยทำให้บริเวณที่บวมแดงเมื่อกี้รู้สึกดีขึ้น

เวินหนิงก็สังเกตุเห็นตัวหนังสือบนนั้น เขียนไว้ว่าคนท้องก็สามารถใช้ได้ ในใจก็รู้สึกอบอุ่นไปด้วย

ดูเหมือนลู่จิ้นยวนจะไม่ได้รังเกียจเด็กคนนี้ขนาดนั้นแล้ว เวินหนิงก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจับท้องน้อยของตัวเอง

"ดูเหมือนว่า คุณพ่อก็ไม่ได้รังเกียจหนู"

คิดไปด้วย ในใจเวินหนิงก็รู้สึกอบอุ่น

ความเป็นห่วงกี่วันนี้ของลู่จิ้นยวน ทำให้เธอมีความคิดที่จะอยากจะปล่อยวางทุกอย่าง แล้วพูดความลับนี้กับเขา

กำลังคิด เวินหนิงก็ยื่นไปจับที่ลูกบิดประตู กำลังจะเปิดประตู ข้างนอกก็มีเสียงรองเท้าส้นสูงดังขึ้น

เวินหนิงรีบดึงมือกลับ รอยยิ้มบนใบหน้าก็ลดลงไปด้วย ไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงที่ไหนมา

ถ้าเธอออกไปตอนนี้ จะไม่ค่อยดีหรือเปล่า?

"คนเขาก็หวังดี แกก็ปฏิเสธแบบนี้เลย?" เย่หวานจิ้งส่ายหน้า ไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าลูกชายตัวเองฉลาดหรือว่าโง่

"ยังไงเยียนหรานก็เป็นคุณหนู มีอะไรที่ทำไม่เป็นก็ปกติ แกก็อย่าหมดความอดทนเร็วสิ เธอยอมลดตัวมาดูแลแกก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว แกคงไม่คิดว่าทำให้เธอโมโหแล้วค่อยไปตามกลับมางั้นเหรอ?"

เย่หวานจิ้งเอ่ยพูดจากใจจริง ลู่จิ้นยวนเกิดเรื่อง ก็ทำให้ท่านรู้สึกว่าควรจะมีผู้หญิงมาดูแลเขาสักคน

ผู้ชายคนหนึ่ง ก่อนที่จะแต่งงานก็อาจจะวู่วามได้ แต่ถ้ามีผู้หญิงคอยเตือนเขา สถานการณ์ก็คงจะดีกว่าตอนนี้

แบบนี้ ท่านก็ไม่ต้องเอาแต่เป็นห่วง ชาติตระกูลมู่เยียนหรานดี แล้วยังมีชื่อเสียงที่ต่างประเทศด้วย ถ้าแต่งเข้ามาก็จะเพิ่มอำนาจของตระกูลลู่ ให้ประกูลมีชื่อเสียง เธอเป็นคนที่เหมาะสมมาก เย่หวานจิ้งก็เลยเอาแต่เชียร์ให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน

"ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ครับ แต่ว่า……ผมกับเธอ เป็นไปไม่ได้ แล้วครับ"

ลู่จิ้นยวนรู้สึกปวดหัว โดยเฉพาะตอนเห็นสายตาที่คาดหวังของคุณแม่ตัวเอง ก็ทำให้เขาไม่ค่อยอยากจะพูดออกมา

"แกหัวดื้อเกินไป ยังฝังใจกับเรื่องตอนนั้นอีกหรอ? ยังไงฉันไม่สน แกต้องจับไว้ให้ดี ลูกสะใภ้ตระกูลเรา ก็ต้องเป็นเยียนหราน"

เย่หวานจิ้งรู้สึกว่าลู่จิ้นยวนยังฝังใจกับเรื่องตอนนั้น ก็ไม่สนอะไรมาก แล้วพูดความคิดของท่านออกมาเลย

ลู่จิ้นยวนก็ไม่อยากจะทะเลาะกับท่านเรื่องนี้ ทั้งสองก็พูดคุยอีกไม่กี่คำ เย่หวานจิ้งที่ถูกเชิญไปร่วมงานเปิดพิธี ท่านก็กำลังออกไปพอดี

เวินหนิงอยู่ในห้องน้ำก็ได้ยินคำพูดพวกนี้ชัดเจน ความคิดเมื่อกี้ก็ถูกทำลายไปกว่าครึ่ง

คำพูดที่ยืนหยัดของเย่หวานจิ้งใก็เอาแต่วนเวียนอยู่ในหัวเธอ

"ลูกสะใภ้ตระกูลเรา ต้องเป็นมู่เยียนหราน"

ดูเหมือนว่า ตระกูลลู่รู้สึกพอใจในตัวมู่เยียนหรานมาก แม้แต่คุณหญิงอย่างเย่หวานจิ้งก็เอ่ยชมไม่ขาดคำ