บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 142

เวินหนิงตื่นตระหนกตกใจ ทำได้เพียงตาเบิกกว้างจ้องดูลู่จิ้นยวนที่แย่งมือถือจากเธอไปเสียอย่างนั้น

ฝ่ายชายใช้นิ้วที่เรียวยาวเลื่อนปัดไปมาบนหน้าจอมือถือ แต่กลับไม่เจอบันทึกการโทรเมื่อสักครู่นี้ของเธอ พอคิดๆ ดู ก็คิดว่าคงถูกกำจัดลบทิ้งออกไปแล้ว

ชั่วขณะนั้นเองเขาก็มั่นใจได้ว่าเวินหนิงกำลังคิดจะกระทำการบางอย่าง

“ไม่มีอะไร แล้วทำไมถึงลบทิ้งไปล่ะ”

ลู่จิ้นยวนเขยิบเข้าไปใกล้ๆ ใบหูของเธออย่างอันตราย ลมหายใจอันร้อนรุ่มของเขาทำให้ร่างกายของเธอแข็งเกร็งไปทั้งตัว

เพียงทว่า เธอยังคงอดทนฝืนปากแข็งต่อไป “ฉันก็แค่.......มือลื่นเผลอไปกดลบเท่านั้นเอง”

เพียงแค่ว่าประโยคที่เธอพูดออกมานั้นไม่มีความมั่นใจเลยแม้แต่น้อย แม้แต่ตัวเองยังรู้สึกโน้มน้าวไม่ขึ้นเลย

ลู่จิ้นยวนดูท่าทางที่ดื้อรั้นของเธอออก ค่อยๆ วางมือลงบนคางของเวินหนิง ขยับมืออย่างมีเลศนัย และค่อยๆ เคลื่อนลงไปข้างล่าง

ที่นี่คือริมระเบียงนะ!

เวินหนิงมองไปด้วยใบหน้าที่สุกแดงก่ำ กดเสียงต่ำด่าออกไปอย่างกรุ่นโกรธ “คุณบ้าไปแล้วเหรอ ตรงนี้เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก”