บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 142

เวินหนิงตื่นตระหนกตกใจ ทำได้เพียงตาเบิกกว้างจ้องดูลู่จิ้นยวนที่แย่งมือถือจากเธอไปเสียอย่างนั้น

ฝ่ายชายใช้นิ้วที่เรียวยาวเลื่อนปัดไปมาบนหน้าจอมือถือ แต่กลับไม่เจอบันทึกการโทรเมื่อสักครู่นี้ของเธอ พอคิดๆ ดู ก็คิดว่าคงถูกกำจัดลบทิ้งออกไปแล้ว

ชั่วขณะนั้นเองเขาก็มั่นใจได้ว่าเวินหนิงกำลังคิดจะกระทำการบางอย่าง

“ไม่มีอะไร แล้วทำไมถึงลบทิ้งไปล่ะ”

ลู่จิ้นยวนเขยิบเข้าไปใกล้ๆ ใบหูของเธออย่างอันตราย ลมหายใจอันร้อนรุ่มของเขาทำให้ร่างกายของเธอแข็งเกร็งไปทั้งตัว

เพียงทว่า เธอยังคงอดทนฝืนปากแข็งต่อไป “ฉันก็แค่.......มือลื่นเผลอไปกดลบเท่านั้นเอง”

เพียงแค่ว่าประโยคที่เธอพูดออกมานั้นไม่มีความมั่นใจเลยแม้แต่น้อย แม้แต่ตัวเองยังรู้สึกโน้มน้าวไม่ขึ้นเลย

ลู่จิ้นยวนดูท่าทางที่ดื้อรั้นของเธอออก ค่อยๆ วางมือลงบนคางของเวินหนิง ขยับมืออย่างมีเลศนัย และค่อยๆ เคลื่อนลงไปข้างล่าง

ที่นี่คือริมระเบียงนะ!

เวินหนิงมองไปด้วยใบหน้าที่สุกแดงก่ำ กดเสียงต่ำด่าออกไปอย่างกรุ่นโกรธ “คุณบ้าไปแล้วเหรอ ตรงนี้เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก”

เวินหนิงรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องนอนตนเอง ปิดผ้าม่านหน้าต่างให้สนิทมิดชิด หัวใจยังคงเต้นโครมครามอย่างสับสนวุ่นวายไปหมด

ยังดี ยังดีที่ลู่จิ้นยวนยังไม่ได้ลงไม้ลงมือจริง ไม่เช่นนั้นล่ะก็........

เพียงแค่คิดที่ว่าตนเคยถูกใส่ร้ายให้มีราคีกลายเป็นผู้หญิงใจง่ายที่ไม่รู้จักระมัดระวังตัว เวินหนิงก็รู้สึกว่าไม่ได้รับความยุติธรรมอยู่เล็กๆ เธอไม่ใช่คนอย่างนั้นจริงๆ ซะหน่อย

เพียงแค่ว่าเคยได้รับข้อกล่าวหานั้น ไม่ว่าเธอจะกล่าวอธิบายอย่างไร ก็ไม่มีคนยอมเชื่อเธอเลย

ลู่จิ้นยวนเปิดประตูออก ก็เห็นผู้หญิงที่กำลังนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง ในดวงตามีหยาดน้ำตารื้นออกมา เดิมทีแล้วเธอก็มีรูปร่างที่ตัวเล็กผอมบาง แล้วยิ่งขดตัวแบบนี้ก็ยิ่งทำให้ดูน่าสงสารขึ้นไปอีก