บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 194

"ลู่จิ้นยวน นายบ้าไปแล้วหรอ แม่ของฉันยัง……"

เมื่อเวินหนิงนึกถึงคุณแม่ที่ยังนอนติดเตียง เป็นเพราะเธอ ก็เลยทำให้ตกเป็นเป้าหมายของคนอื่น เธอก็รู้สึกผิดมาก

เธอที่เป็นลูกสาว เข้าคุกไปตั้งแต่เด็ก ยังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณเลย แถมยังต้องทำให้ท่านลำบากอีก……

เวินหนิงรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่ส่วนเกิน เธอมีตัวตนอยู่ เหมือนว่าไม่เคยนำพาสิ่งที่ดีมาให้ใครเลย

"เวินหนิง ฉันเตือนเธอไว้เลยว่าอย่าโทรหาเห่อจื่ออัน แล้วหวังว่ามันจะมาช่วยเธอ ตอนนี้หุ้นบริษัทมันกำลังตก อาจจะไม่มีเวลามาหาเธอ"

เสียงที่เย็นชาของลู่จิ้นยวนลอยเข้ามา เหมือนเป็นคำสาป แล้วเอาแต่วนเวียนอยู่ข้างหูเวินหนิง จนทำให้เธอใจตกวูบ

หุ้นบริษัทของเห่อจื่ออันกำลังตก? เวินหนิงไม่อยากเชื่อ แล้วรีบใช้โทรศัพท์ค้นหาข่าวเกี่ยวกับบริษัทของเห่อจื่ออัน สุดท้าย ก็มีแต่ข่าวที่เสียๆหายๆเกี่ยวกับบริษัทเต็มไปหมด

หรือว่าที่เขาไม่รับโทรศัพท์ เพราะว่ากำลังเจอปัญหา แล้วเรื่องทุกอย่าง ก็เป็นเพราะเธอ?

"นายเป็นคนทำ?"

เวินหนิงมองไปที่ประตูที่ยังปิดแน่น แล้วน้ำเสียงก็สั่น มีความรู้สึกที่ไม่อยากเชื่อแล้วก็โมโห

ลู่จิ้นยวนไม่ได้ตอบเธอตามตรง "ฉันให้เวลาเธอห้านาที เธอออกมาเอง ไม่อย่างนั้น ฉันจะให้เห่อจื่ออันลิ้มลองรสชาติที่ลำบากทุกข์ทรมานมากกว่านี้"

กับเห่อจื่ออัน ลู่จิ้นยวนไม่จำเป็นต้องใจอ่อน ตัดตัวปัญหาอย่างเขาไป ก็ถือว่าแก้แค้นให้คุณแม่ด้วย

เวินหนิงกำมือไว้แน่น อาจจะเป็นเพราะใช้แรงเยอะเกิน ไปจนมือเริ่มซีดขาว พร้อมกัดริมฝีปากจนเลือดซึมอย่างไม่รู้ตัวด้วย

ลู่จิ้นยวนใช้คนที่เธอใกล้ชิดที่สุด คนที่เธอเป็นห่วงมากที่สุดมาขู่เธอ ทำไมเขาถึงได้เลวขนาดนี้?

แต่ว่าพอนึกถึงคุณแม่ แล้วนึกถึงเห่อจื่ออันอาจจะลำบากเพราะตัวเอง ในใจเวินหนิงก็รู้สึกกดดันเหมือนก้อนหินทับไว้

"ขอโทษ ขอโทษ……ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง……"

ลู่จิ้นยวนมองไปที่นาฬิกาข้อมือ เขาไม่สงสัยเลย เวินหนิงต้องออกมาแน่นอน "ยังมีอีกหนึ่งนาที เธอคิดเอาเองแล้วกัน"

พอพูดจบ ก็มีเสียงเปิดประตู เวินหนิงจึงเดินออกมาอย่างเฉยชา "ฉันไปกับนาย นายอย่าทำร้ายพวกเขาอีก"

ในเมื่อเธอไม่มีแรงตอบโต้ ก็ควรจะทำให้ลู่จิ้นยวนสงบสติ อย่างนี้ ก็จะไม่ทำให้คนอื่นลำบากด้วย

"ทำไม คิดได้แล้วหรอ?" ลู่จิ้นยวนมองไปที่สีหน้าไร้ความรู้สึกของเวินหนิง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกปล่อยวางขนาดนั้น

พอเห็นเขา ก็ตึงสีหน้าไว้ โดยที่ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ไม่อยากไปจากเห่อจื่ออันขนาดนี้เลย?

คิดไปด้วย ผู้ชายคนนี้ก็เปลี่ยนความคิด "อยากจะให้ฉันปล่อยเห่อจื่ออัน ได้ แต่ว่า เธอต้องโทรหามัน แล้วพูดเรื่องนี้ให้มันฟังด้วยตัวเอง!"

ลู่จิ้นยวนพูดทีละคำ เขาอยากให้เห่อจื่ออันเข้าใจ ไม่ว่าจะแต่ก่อน หรือว่าตอนนี้ สิ่งที่เขา ลู่จิ้นยวนอยากได้ เป็นสิ่งที่ลูกนอกสมรสอย่างเขาไม่มีปัญญาแย่งมาได้!

เขายังไม่มีสิทธิ์ที่จะเอาตัวเองมาเทียบกับเขา

เวินหนิงมองไปที่ลู่จิ้นยวน ในสายตามีความหมายบางอย่างที่ผู้ชายคนนี้มองไม่ออก

นี่เป็นครั้งแรก ที่เวินหนิงรู้ว่าเลือดเย็นขนาดนี้ เขาจะดับความหวังทุกอย่างของเธอ แล้วบีบจนจนมุมถึงจะยอมปล่อยมือ

"ลู่จิ้นยวน ฉันกลับไปกับนาย ฉันจะไม่หนีอีก อย่าทำอะไร……"

เวินหนิงเข้าใจรู้นิสัยเห่อจื่ออันดี ถ้าได้ยินคำพูดนี้ก็คงจะต้องโมโหแน่นอน ถ้าเขาทำอะไรวู่วามเพราะเรื่องนี้ เธอก็คงจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต