บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 226

ตอนแรกเวินหนิงคิดว่าหลินซือเฉินออกไปแล้ว เห็นเขากลับมาอีกครั้งก็ประหลาดใจนิดหน่อย แต่ก็ยังเดินไป “มันคืออะไรคะ? ”

หลินซือเฉินส่งรายงานที่อยู่ในสภาพเดิมแล้วให้กับเธอ “ไม่รู้ว่าคืออะไร คุณพยาบาลเอาให้ฉัน ให้ฉันเอามาให้คุณ”

เวินหนิงขมวดคิ้ว หยิบมันมาดู ก็รู้ว่ามันคือเอกสารรายงานผลตรวจดีเอ็นเอของเธอ ทันใดนั้นก็เหลือบมองไปที่หลินซือเฉินอย่างระแวงนิดหน่อย

“คุณหลิน คุณไม่ได้……อ่านสิ่งที่อยู่ข้างในใช่ไหม? ”

สถานะของเด็ก เธอไม่อยากให้คนนอกรู้ในตอนนี้ มันจะทำให้เกิดความเสี่ยงโดยไม่จำเป็น

“ไม่ได้อ่านแน่นอนครับ จรรยาบรรณในวิชาชีพของฉันไม่ได้แย่ขนาดนั้น”

หลินซือเฉินเห็นความเครียดในสายตาเธอ เวินหนิงได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็รู้สึกผิดที่สงสัยอะไร “ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนี้นะคะ แค่……นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉัน ไม่ใช่ฉันสงสัยคุณนะ”

“ฉันรู้ ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันก็ไม่ได้เบื่อขนาดนั้น ในเมื่อได้ของแล้ว งั้นฉันขอตัวไปก่อนนะ”

พูดจบ หลินซือเฉินก็รีบออกไปจากที่นี่ ตอนนี้เขามีเรื่องที่สำคัญมากกว่าต้องทำ ไม่มีเวลามายุ่งกับเวินหนิงที่นี่อีกต่อไป

เวินหนิงเห็นเขาไปแล้ว ก็กัดปาก เก็บรายงานอย่างระมัดระวัง อยู่กับคุณแม่สักพักหนึ่งก็ลงไปข้างล่าง

“คุณหนูเวิน จะกลับบ้านเลยไหมครับ? ” คนขับรถเปิดประตูรถให้เวินหนิงแล้วถามขึ้น

“ไม่ ไปที่ที่ไปเมื่อวาน!”

เวินหนิงถือรายงานความสัมพันธ์ทางสายเลือดไว้ในมือ บอกไม่ถูกว่ามีอารมณ์ตื่นเต้น หรือไม่สบายใจ รายงานฉบับนี้ ต้องบอกว่ามันออกมาได้ทันเวลาอย่างมาก ลู่จิ้นยวนอยู่ที่นี่พอดี เธอสามารถมอบให้เขาต่อหน้าได้……

และไม่รู้ว่า เขาเห็นของที่อยู่ในนี้แล้ว จะมีความคิดอย่างไร?

จะดีใจ หรือว่าประหลาดใจ?

เวินหนิงไม่แน่ใจ แค่เธออยากพยายามอีกครั้ง บางทีเมื่อรู้แล้วว่าเด็กเป็นลูกเขา กำแพงที่มองไม่เห็นระหว่างทั้งคู่ก็สามารถหายไปได้

ระยะทางไม่สั้น มันผ่านไปอย่างรวดเร็วในความคิดเพ้อเจ้อของเวินหนิง

มาถึงโรงแรมที่พักเมื่อวาน เวินหนิงโทรหาลู่จิ้นยวนทันที

ลู่จิ้นยวนเพิ่งเดินออกมาจากห้องประชุม ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หยิบขึ้นมาเห็นชื่อเวินหนิง อารมณ์ขุ่นมัวในตอนแรกยิ่งหนักขึ้น เลยกดปิดเสียงทันที

เวินหนิงเห็นว่าโทรไปไม่มีคนรับ ก็รู้สึกจิตตกนิดหน่อย แต่คิดว่าเขาอาจจะกำลังยุ่งกับการทำงานอยู่ ทำงานล่วงเวลาไม่สามารถรับโทรศัพท์ได้ ก็เลยไม่ได้โทรต่อ จึงส่งข้อความไปหาเขาหนึ่งข้อความ “ลู่จิ้นยวน ฉันมีเรื่องสำคัญมากๆ อยากคุยกับคุณ เมื่อคุณประชุมเสร็จได้โปรดโทรหาฉัน ฉันรอคุณอยู่ที่โรงแรมเมื่อคืน”

ลู่จิ้นยวนได้รับข้อความนี้ก็ขมวดคิ้ว เขาคิดว่าเมื่อวานหลังจากเวินหนิงโดนเขาเย็นชาใส่ วันนี้จะไม่กลับมาอีกแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังท้องโต กลับไปกลับมามันลำบากมาก

ไม่คิดว่า ความดื้อรั้นของผู้หญิงคนนี้จะมีบทบาทอย่างมากในเวลานี้

แค่นึกถึงข้อความนั้นที่ได้รับมาเมื่อเช้า ลู่จิ้นยวนก็ต่อต้านความคิดที่อยากจะตอบกลับ ลบข้อความนั้นอย่างรวดเร็ว

บังเอิญพอดี ตอนนี้มีชายคนหนึ่งที่อยากตีสนิทลู่จิ้นยวนเดินเข้ามา “คุณลู่ ผมจัดงานเลี้ยง ไม่ทราบว่าคุณไปเป็นเกียรติหน่อยได้ไหม? ”

ใบหน้าชายคนนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มประจบประแจง ความคิดอยากเอาชนะพร้อมจะออกมา ถ้าตอนปกติ ลู่จิ้นยวนไม่สนใจคนที่ใจแตกแบบนี้แน่ๆ

แต่ตอนนี้ พอคิดว่าเวินหนิงอาจจะรอเขาอยู่ในโรงแรม ลู่จิ้นยวนก็ขมวดคิ้ว จากนั้นก็พยักหน้าอย่างเย็นชา “ได้”