บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 285

ลู่จิ้นยวนพาลู่อันหรานกลับถึงบ้าน

ตอนนี้ เขาอาศัยอยู่ลำพังในอพาร์ทเมนท์นั้นที่ตอนแรกเวินหนิงอาศัยอยู่ ไม่ได้เพลิดเพลินกับการบริการของคนรับใช้ในคฤหาสน์ตระกูลลู่

ในด้านหนึ่ง เพราะต้องการอยู่ที่นี่ สถานที่ที่มีกลิ่นอายผู้หญิงคนนั้นอยู่

อีกด้านหนึ่ง เขาอยากเพิ่มเวลาอยู่กับลู่อันหรานให้มากที่สุด ถึงแม้ไม่มีแม่ แต่อย่างน้อยความรักของพ่อ ก็ห้ามให้ลูกเหงาได้

ดังนั้น คฤหาสน์นี้นอกจากคนที่ปกติมีหน้าที่ดูแลเด็กแล้ว คนที่ไว้ใจได้นอกจากป้าจางแล้วก็ไม่มีใครอีก

“คุณชายกลับมาแล้วเหรอคะ”

เห็นลู่จิ้นยวนกลับมา ป้าจางก็รับลู่อันหรานมา “ทำอาหารเสร็จแล้วนะคะ”

ลู่จิ้นยวนพยักหน้า ป้าจางพาเด็กไปที่ห้องเลี้ยงเด็กโดยเฉพาะ วางลู่อันหรานลงบนพื้นซึ่งปูด้วยพรมหนา ให้เขาคลานเล่นรอบๆ

เห็นของเล่นหนึ่งในมือเขา มันเปื้อนไปด้วยน้ำลาย ดูแล้วสกปรกนิดหน่อย เธอส่ายหน้า

แบบนี้อาจจะท้องเสียได้ถ้ากินอะไรไม่สะอาด ป้าจางยื่นมือออกไป พยายามจะเอาของเล่นกระต่ายนั้นมา

ลู่อันหรานจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย แสดงสีหน้าไม่มีวันยอมให้ใคร

“คุณชายน้อย ฉันแค่อยากเอามันไปทำความสะอาด……”

ป้าจางคัดค้าน ของเล่นลู่อันหรานมีเยอะมาก เขาไม่ค่อยให้ความสำคัญกับอันไหน และควรปกป้องคุณชายน้อยไม่ให้ร่างกายเกิดสุขภาพไม่ดี เธอต้องทำมัน

แรงในมือเพิ่มขึ้น เอาของเล่นกระต่ายในมือลู่อันหรานไว้ในมือได้แล้ว ป้าจางกำลังจะเอามันไปทำความสะอาดและฆ่าเชื้อ ทันใดนั้นลู่อันหรานที่ไม่ร้องไห้โวยวายก็ร้องไห้เสียงดังขึ้นมาทันที

ถึงมันจะเป็นแค่ของเล่นธรรมดา แต่ตอนที่โดนแย่งไป หัวใจดวงน้อยของเขาก็มีความรู้สึกสูญเสียสิ่งสำคัญไปทันที

ป้าจางตกใจสะดุ้ง รีบวางของเล่นลง แล้วไปอุ้มลู่อันหรานขึ้นมา พยายามกล่อมเขา แต่ครั้งนี้เขาไม่ยอมเลยสักนิด

มือเล็กจ้ำม่ำโบกไปมั่วๆ ขาเล็กเตะร่างกายป้าจางไปทุกที่ ดิ้นรนไม่หยุด ไม่คิดว่าจะราวกับจำเธอไม่ได้อีกต่อไป

“เกิดอะไรขึ้น?”

ลู่จิ้นยวนที่กำลังกินข้าวได้ยินการเคลื่อนไหวในห้อง ก็ขมวดคิ้วเดินเข้ามา

ป้าจางเคยเลี้ยงเด็กน้อยมาไม่น้อย มีวิธีรับมือกับเด็กน้อย และเป็นคนที่ท่านปู่แนะนำมา ลู่จิ้นยวนไม่เคยสงสัยในความสามารถของเธอเลย

แต่นี่เหมือนเป็นครั้งแรกที่เกิดเรื่องนี้ขึ้นกับเธอ

“ฉันแค่อยากเอาของเล่นชิ้นนั้นไปทำความสะอาดฆ่าเชื้อเท่านั้นเองค่ะ……”

ป้าจางมองลู่จิ้นยวนอย่างหมดหนทาง เธอเดินไปรอบๆ แกว่งลู่อันหรานในอ้อมแขน มือก็ลูบเบาๆ ซึ่งปกติเป็นวิธีที่ได้ผลเสมอ แต่ตอนนี้มันไร้ประโยชน์

มือและเท้าลู่อันหรานขยับตามอำเภอใจ ตะเบ็งร้องไห้เสียงดัง ไม่นานนัก ใบหน้าเล็กขาวเนียนก็แดงก่ำเพราะร้องไห้จนขาดออกซิเจน ในขณะเดียวกันเสียงดังชัดเจนก็แหบพร่านิดหน่อย

“อย่าร้องเลย ฉันจะคืนมันให้หนูนะ” ป้าจางหมดหนทาง รีบเอากระต่ายสีเทาตัวนั้นคืนให้ลู่อันหราน

แต่มือเล็กลู่อันหรานจับแล้วดูมันสักพัก แล้วร้องไห้ต่อ

สิ่งที่เขาต้องการ ไม่ใช่กระต่ายตัวนี้ แต่……

แต่เป็นอ้อมกอดที่ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยและปลอดภัยต่างหาก

ถึงแม้ลู่อันหรานจะยังเล็กมา แต่เขาจำความรู้สึกนั้นที่เวินหนิงอุ้มเขาในวันนี้ได้ มันเหมือนกลับไปสู่ช่วงเวลาที่สบายใจมากที่สุดของเขา ไม่มีใครสามารถทำร้ายความรู้สึกปลอดภัยของเขาได้ และตอนนี้มันต่างกับคนที่กำลังกอดเขาอย่างสิ้นเชิง

ในตอนนี้ ป้าจางก็หมดหวังจริงๆ แล้ว

เมื่อก่อนลู่อันหรานถึงแม้จะร้องไห้และโวยวาย แต่ไม่เคยเป็นขนาดนี้มาก่อน ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เดี๋ยวเขาจะต้องร้องไห้ขาดใจแน่ๆ

และความผิดของเธออาจจะร้ายแรง

“เอาให้ฉันดีกว่า”

ลู่จิ้นยวนรับลู่อันหรานมาไว้ในมือ พยายามปลอบประโลม แต่ไม่ได้ผลอะไรมากนัก