บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 287

ลู่อันหรานนอนบนเตียงเธอ กำลังเล่นกับผ้าปูที่นอน

เวินหนิงสงสัยดวงตาตัวเองสักพักหนึ่ง เป็นไปได้อย่างไร……

เด็กถูกลู่จิ้นยวนพาไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

ขณะที่เวินหนิงรู้สึกประหลาดใจ ประตูด้านหลังก็ถูกมือใหญ่เรียวสวยปิดลงกะทันหันดังปัง ดึงความคิดวุ่นวายของเธอกลับมา

ลู่จิ้นยวนเดินออกมาจากห้องน้ำ บนมือมีหยดน้ำ ดูเหมือนได้ยินการเคลื่อนไหวเธอกลับมาเมื่อครู่นี้ จึงออกมาจากด้านใน

“ทำไมคุณ……”

เวินหนิงตกใจสะดุ้ง เธอเอ่ยปากโดยไม่รู้ตัว แต่นึกอะไรขึ้นได้ทันที

เธอลืมเปลี่ยนเสียง……

“อย่างที่คิดไว้เลย……เธอจริงๆ ……”

ทำไมลู่จิ้นยวนจะฟังไม่ออกว่านี่คือเสียงของเวินหนิง เสียงนี้ เขาคิดว่าตัวเองคิดถึงมานับครั้งไม่ถ้วน นึกย้อนไปย้อนมาในหัวสมองนับครั้งไม่ถ้วน

ไม่ว่าสี่ฤดูจะผ่านไปมากเท่าไร ก็ไม่มีวันลืม

ร่างกายเวินหนิงกลายเป็นตึงเครียด หัวสมองขาวโพลน ลู่จิ้นยวนมายืนต่อหน้าตนได้อย่างไร?

เธอโป๊ะแตกแล้ว เป็นไปไม่ได้ ไม่ควร……

เวินหนิงหยิกตัวเองหนึ่งที เธอรู้สึก อาจจะเพราะช่วงนี้เหนื่อยเกินไป เลยเกิดภาพลวงตา

แต่ใบหน้าชายตรงหน้า มันใกล้ขนาดนั้น ชัดเจนขนาดนั้น และความหนาวเย็นในวันนี้ มันต่างจากความหนาวเย็นที่ห่างไกลออกไปพันไมล์

ใบหน้าหล่อของลู่จิ้นยวนมีความอบอุ่น ในสายตาเขามีความร้อนผ่าวที่เธอไม่อาจคาดเดาได้

ลู่จิ้นยวนมองเวินหนิงใกล้ๆ ใบหน้านี้ถูกแต่งไม่เหมือนเธอเลยสักนิด ไม่แปลกใจที่เธอกล้าปรากฏตัวต่อหน้าเขา

แต่โชคดีที่เขาไม่ได้พลาดไป เป็นเธอจริงๆ

เวินหนิงไม่ได้ตาย มีชีวิตยืนอยู่ต่อหน้าเขาแบบนี้

ความรู้สึกนี้ แม้แต่หายใจก็ยังระมัดระวัง กลัวว่านี่จะเป็นความฝัน ถ้าทำอะไรขึ้นมา ก็จะตื่นจากฝัน

ผ่านไปสักพักหนึ่ง เวินหนิงได้สติกลับมา เธอตระหนักได้ว่าการปลอมตัวของเธอมันไม่มีความหมาย มันไม่มีประโยชน์สำหรับลู่จิ้นยวนอีกต่อไป

ดังนั้นจึงถอยหลังหนึ่งก้าวทันที หันตัวจับลูกบิดประตู ต้องการเปิดประตูและหนีออกไปจากที่นี่

เห็นการเคลื่อนไหวของเธอ ความสุขในดวงตาลู่จิ้นยวนก็จางหายเล็กน้อย เธออยากจะหนีไปจากเขาโดยทันทีเลยเหรอ?

ยื่นมือออกไปจับลูกบิดประตู แรงของมือผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ ผู้หญิงบอบบางอย่างเวินหนิงจะต่อต้านได้อย่างไร?

เธอถึงตระหนักได้ว่า เธอไม่มีทางหนีออกไปจากที่นี่แล้ว

และตอนนี้ เพราะการเคลื่อนไหวนี้ ลู่จิ้นยวนโอบกอดเธอไว้ทั้งร่าง ความรู้สึกคลุมเครือ ทำให้เธอหายใจไม่ออก

เวินหนิงดูเหมือนโดนอะไรบางอย่างทิ่มแทงจนเจ็บ ต้องการหนีออกไปจากตัวเขา ต้องการเว้นระยะห่างกับลู่จิ้นยวน

แต่ลู่จิ้นยวนจะปล่อยเธอไปง่ายๆ ได้อย่างไร สองมืออยู่ที่บานประตู ขังทั้งร่างเวินหนิงไว้ในอ้อมแขนเขา

เวินหนิงก้มหน้า กำหมัดแน่น ฟันเธอกัดริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว เธอไม่อยากสบตาลู่จิ้นยวน สำหรับผู้ชายคนนี้ เธอไม่มีอะไรจะพูดด้วย

“ถอยไปได้ไหม?”

เวินหนิงพูดประโยคหนึ่งอย่างเย็นชา น้ำเสียงระงับความเจ็บปวดและโกรธเคืองเอาไว้

สถานที่ที่มีลู่จิ้นยวนอยู่ เธอไม่อยากอยู่แม้แต่นาทีเดียว

ดวงตาลู่จิ้นยวนกลายเป็นความโกรธทันที

เขาคิดว่าเวินหนิงเห็นเขาแล้วจะโกรธ จะโมโห จะรู้สึกแย่ บางทีอาจจะอดไม่ได้ที่จะตบเขา

เรื่องพวกนี้ เขาทนได้

นี่เป็นสิ่งที่เขาติดหนี้เธอ ตราบใดที่เธอสบายดี ถึงเธอจะตีจะด่าเขา ก็ไม่เป็นอะไร

แต่การตอบสนองของเวินหนิงกลับเย็นชา

ราวกับไม่เคยสนใจเขาคนนี้เลย ความเหน็บหนาวทำให้หัวใจเขาหนาวสั่น

“เธอไม่มีอะไรจะพูดกับฉันเหรอ?”