บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 29

ฟังน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ที่เจือด้วยความโกรธ ถ้าไม่ใช่เขาที่เอาข่าวไปกรพจายที่บริษัท เธอคงไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้

พอคิดอย่างนั้นเวินหนิงก็ไม่อยากปลายตามองอีกคน อยากจะมองข้ามอีกคนไปเลย

พอถูกเมินเฉย นัยน์ตาลู่จิ้นยวนก็ฉายแววไม่พอใจ เขาเข้ามาคว้าแขนของเวินหนิงเอาไว้ “ฉันช่วยเธอไว้ ไม่พูดอะไรสักคำก่อนไปหน่อยหรือไง”

ถ้าเมื่อกี้ไม่ใช่เพราะเขาได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ เธอก็คงไม่มีทางมาทำท่าทีเมินเฉยใส่เขาแบบนี้หรอก

“แล้วคุณจะให้ฉันพูดอะไร?” ลู่จิ้นยวนที่โมโหแรงที่จับแขนเธอก็เพิ่มขึ้นจนแขนเธอเริ่มแดง แต่เธอก็ไม่มีท่าทีจะโอนอ่อนตาม

เธอไม่ได้ขอให้เขาช่วยสักหน่อย

เธอไม่ได้โง่นะ จะไปขอบคุณคนแบบนี้ทำไม

“ปล่อยนะ! เรื่องของฉัน คุณไม่ต้องมายุ่ง”

สายตาของลู่จิ้นยวนมองด้วยสายตาวาวโรจน์ ผู้หญิงคนนี้นี่อะไรกัน คนเขาช่วยยังไม่รู้จักบุญคุณอีก

เธอกำลังขัดขวางคำสั่งของคุณปู่ แล้วต้องทำยังไงกับเธอดีนะ

พอนึกถึงตอนนี้ลู่จิ้นยวนไม่ยอมปล่อยมือเธอแต่กลับเพิ่มแรงดึงเวินหนิงเข้ามาในอ้อมกอด “ไม่ให้ฉันสนงั้นเหรอ? เธอพยายามจะบอกว่าเธออยากโดนหลี่ฉ่าวงั้นเหรอ งานของเธอคือขายว่างั้น?”

พอได้ยินคำว่าขาย เวินหนิงก็เหมือนโดนตบหน้า เธอพยายามดิ้นแต่ลู่จิ้นยวนก็ไม่ยอมปล่อยมือ เธอเลยพยายามเตะเข้าที่ขาอีกคน

ความเจ็บเพิ่มทวีความโมโหให้ลู่จิ้นยวน เขาดันเธอเข้ากำแพง “ทำไม ฉันพูดแทงใจดำล่ะสิ?”

เวินหนิงเงยหน้าขึ้นมอง เห็นสายตาอีกคนที่ดูเฉยชา มันทำให้เธอยิ่งโมโห “ถึงฉันขายตัวคุณก็ไม่ต้องมาสนใจ ปล่อยมือฉันนะ!”

ความโกรธของลู่จิ้นยวนที่ขึ้นมาจนเอ่อล้นจนอย่าจะจับอีกคนฉีกเป็นชิ้นๆ

เวินหนิงยังไม่ทันได้พูดอะไรต่ออีกคนก็โน้มตัวใช้ริมฝีปากอีกคนปิดไว้กับส่วนเดียวกัน

ไม่นานเวินหนิงก็รู้สึกได้กลิ่นคาวเลือดในปาก แต่อีกคนกลับไม่รู้สึกอะไร “ถ้าเธออยากขนาดนั้น ฉันจะช่วยเธอเอง”

ลู่จิ้นยวนรู้สึกหงุดหงิดที่อีกคนพยายามต่อต้านจึงหยุดและจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา “ทำไม หรือจะต้องให้ฉันเลือกแขกเหรอ?”

เหวินหนิงไม่สามารถแสดงความเสียใจในใจของเธอออกมาได้ พอเขามองเช่นนี้เธอก็ไม่สามารถระงับความโกรธในใจได้ "แล้วไงล่ะถึงจะขายได้ แต่ฉันก็ไม่ขายให้เธอ!"

ลู่จิ้นยวนมองการแสดงออกของเวินหนิง ริมฝีปากของเธอเป็นสีแดงสดเนื่องจากที่เขาทำเมื่อกี้ ดวงตาใสของเธอวาวโรจน์ราวกับเปลวไฟกำลังลุกไหม้ ในขณะนี้เอง เธอดูดื้อรั้นพร้อมตายมากกว่าที่จะยอมแพ้

“อีกอย่าง คุณก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน คุณน่าจะรู้ว่าเป็นผู้หญิงในที่ทำงานมันยากแค่ไหน ทำไมคุณต้องโกหกฉันให้ไปสถานที่แบบนั้นคุณจะไม่มีจิตสำนึกหรือไง”

"หึ คนแบบเธอ ผู้ชายเขาก็นอนรออยู่บนเตียง คุกก็เคยอยู่มาแล้ว ยังคิดว่าเธอเป็นเด็กสาวที่ไร้เดียงสาอยู่งั้นเหรอ ใครๆก็ดูออก เขายอมจ่ายขนาดที่เธอใช้ทั้งชาติก็ใช้ไม่หมด”

หลินเฉี่ยวคงเคยชินกับงานแบบนี้ดี เธอถึงไม่ได้มีความเห็นอกเห็นใจใดๆให้กับเวินหนิง "เรื่องครั้งนี้ หลี่ฉ่าวไม่พอใจมาก พรุ่งนี้เธอต้องไปที่ห้อง 3857 ของโรงแรมชิงยวี่เพื่อขอโทษเขา ไม่งั้น……"

"ไม่งั้นจะเป็นยังไง" เหวินหนิงที่รับเรื่องแบบนี้มามากพอแล้ว วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะโชคดีของเธอเธออาจถูกหลี่ฉ่าวจัดการไปแล้ว

“ถ้าไม่ทำก็เก็บของจากบริษัทแล้วออกไป”

“ถ้าบริษัทเป็นแบบนี้นี้ เป็นสถานที่ที่พนักงานต้องขายจิตวิญญาณเพื่ออยู่ต่อไป ก็ไม่น่าเสียดายที่ฉันจะออก”

เหวินหนิงไม่ยอมและวางสายหลังจากพูด

หลินเฉี่ยวที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์และก็โกรธทันที เหวินหนิงคนนี้ ไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะตกงานเหรอ ทำไมตอนนี้กลับดื้อด้านขึ้นมา?

หลินเฉี่ยวตัวสั่นเมื่อคิดถึงหลี่ฉ่าวขู่เธอ ถ้าเขาไม่ได้เวินหนิง เธอก็ถูกลงโทษแทน

เธอต้องคิดหาวิธีที่จะส่งเวินหนิงไปหาหลี่ฉ่าวเพื่อให้เขาหายความโกรธ