บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 296

"นี่เธอ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? เธอพูดสักคำได้ไหม เธอตายไม่ได้นะ ฉันจะทำให้เธอตายไม่ได้!"

ปกติลู่อันหรานชอบแกล้งทำตัวเป็นผู้ใหญ่อยู่แล้ว แต่ว่าพอเจอเรื่องแบบนี้ก็ร้อนรนใจมาก ถ้าเขาทำให้คนตายจริงๆจะทำยังไง?

โดยเฉพาะผู้หญิงคนนี้ก็ยังดีกับเขาด้วย เขาต้องรู้สึกผิดไปทั้งชีวิตแน่นอน

เสียงของลู่อันหรานทำให้ลู่จิ้นยวนดึงสติกลับมา

ผู้ชายคนนั้นเดินไป ก้มตัวลงสำรวจลมหายใจของผู้หญิงคนนี้ จับไปที่เส้นเลือดที่คอของเธอ "อย่าโวยวาย คิดว่าเธอตายไปแล้วสะอีก ยังหายใจอยู่"

คิดไปด้วย ผู้ชายก็เห็นเสื้อผ้าที่ฉีกขาดบนตัวเธอ ก็เลยถอดเสื้อสูทบนตัวของตัวเองลงมาคลุมให้ผู้หญิงคนนั้น

จากนั้นก้มตัวลงไปอุ้มเธอขึ้น ร่างกายของเธอเบามาก เบาเหมือนกระดาษเลย

ผู้หญิงที่ร่างกายอ่อนแอขนาดนี้ ยังกล้าไปเผชิญหน้ากับคนพวกนั้นอีก?

ลู่จิ้นยวนรู้สึกกับเธอแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก แล้วอุ้มเธอขึ้นไปหลังรถของตัวเอง

อันเฉินมองภาพเหตุการณ์นี้อย่างแปลกใจ ทีแรกเขากำลังจะส่งผู้หญิงคนนี้ไปโรงพยาบาล แต่ว่า ในเมื่อบอสลงมือเองแล้ว เขาก็ไม่ต้องยุ่งอีก

แต่ว่า……ดูเหมือนว่าหลังจากที่คุณหนูเวินจากไป นี่เป็นผู้หญิงคนแรกที่บอสแตะต้องตัวเลย

พอลู่อันหรานได้ยินว่ายังไม่ตาย ก็โล่งอกแล้วรีบตามไปด้วย "คุณพ่ออ่อนโยนหน่อยสิครับ เธอเป็นคนที่ได้รับบาดเจ็บนะ!"

ลู่จิ้นยวนมองไปที่เขา เด็กคนนี้หนิ "เงียบหน่อย"

พูดไปด้วย ผู้ชายก็เปิดประตูรถแล้ววางตัวร่างบางลงอย่างเบามือ เป็นเพราะช่องประตูแคบมาก จนทำให้ร่างกายของทั้งสองคนสัมผัสกัน แต่เขากลับไม่ได้รู้สึกรังเกียจเลย

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วแล้วสงบสติอารมณ์ตัวเอง หลังจากที่เวินหนิงจากไป เขาก็ไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนไหนอีกเลย ทีแรกเป็นคนที่รักสะอาดอยู่แล้ว ตอนนี้ก็หนักขึ้นไปกว่าเดิม

ถึงแม้ตระกูลลู่จะให้เขาไปเจอกับคุณหนูตระกูลต่างๆ แต่เขาก็ใช้ข้ออ้างแล้วปฏิเสธพวกเธอไป

ไม่มีความคิดอื่น แต่เพราะความเคยชิน ก็เลยไม่อยากรู้จักคนอื่น

พอได้กลิ่นของผู้หญิงคนอื่น ก็ทำให้เขาหงุดหงิดแล้วอยากอ้วกมาก

แต่ว่า ผู้หญิงแปลกหน้าตรงหน้า กลับไม่ทำให้เขารู้สึกแบบนั้น

พอรู้สึกถึงความผิดปกติ ลู่จิ้นยวนก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมา จากนั้นรีบวางตัวผู้หญิงคนนั้นลงแล้วออกไปทันที

เขาไม่ชอบความรู้สึกที่แปลกประหลาดแบบนี้

ลู่อันหรานพอเห็นท่าทางของลู่จิ้นยวนก็ถอนหายใจ "คุณพ่อ คุณพ่อไม่อ่อนโยนขนาดนี้ ถึงว่าทำไมโสดมาตลอด"

ลู่จิ้นยวนถูกลูกชายตัวเองเยาะเย้ย เขานั่งกลับไปบนที่นั่งแล้วเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง "แกคิดว่าถ้าฉันให้แกเข้าไปฝึกในโรงเรียนทหารดี หรือว่าส่งแกกลับไปที่บ้าน แกชอบแบบไหนมากกว่า?"

ลู่อันหรานไม่พูดอะไรอีก แค่เบิกตากว้างด้วยความไม่พอใจ ฝั่งหนึ่งไปโรงเรียนทหารไม่มีอะไรน่าเล่น คงต้องฝึกทุกวันอีก ฝั่งนึงก็กลับไปฟังคำบ่นของคนแก่ตระกูลลู่ว่าให้เขาต้องทำอย่างนี้ทำอย่างนั้น แล้วต้องแกล้งทำเป็นเด็กดีด้วย……

ไม่ดีสักฝั่งเลย ไม่สนุกเลย เขาไม่ชอบ!

เมื่อลู่จิ้นยวนเห็นว่าเขาเงียบแล้วก็ ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรอีก แค่ขับรถแล่นไปในทิศทางโรงพยาบาลอย่างนั้น

……

ห้องพักฟื้นวีไอพีในโรงพยาบาล