บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 298

"ทำไม คุณเจ็บแผลหรอ?"

เสียงของผู้ชายเพราะมาก แต่พอลอยเข้าหูเธอ ก็ทำให้ปวดหัวมากกว่าเดิม เธอปัดมือลู่จิ้นยวนออก แล้วเหงื่อก็ไหลไม่หยุด "ฉันไม่เป็นไร……"

ลู่จิ้นยวนถูกเธอปัดมือออก ก็คิดอะไรบางอย่าง

ดูเหมือนว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกผู้หญิงผลักออก

ผ่านไปสักพัก ความปวดก็ลดลงไปบ้างแล้ว โม่โยวสูดหายใจเข้าออก เห็นว่ามือของลู่จิ้นยวนแดงเพราะตัวเองตบโดน ก็รีบขอโทษ "ขอโทษนะคะ เมื่อกี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว แต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว คือเรื่องเงินตอบแทน ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่มีอะไรที่อยากได้"

อยู่ดีๆโม่โยวก็หวังว่าอยากให้ผู้ชายคนนี้ไปจากที่นี่

สัมผัสที่หกของผู้หญิงบอกเธอว่า ผู้ชายคนนี้อันตรายมาก ไม่ใช่คนที่เธอจะไปยุ่งด้วยได้

ลู่จิ้นยวนมองเห็นสีหน้าของเธอ ทั้งๆที่เป็นใบหน้าที่แตกต่างกันสิ้นเชิง แต่กลับเห็นเงาที่คุ้นเคย "คุณ……แต่ก่อนคุณเคยอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงหรือเปล่า? พวกเรา เคยเจอกันหรือเปล่าครับ?"

โม่โยวเหวอไปแต่ ทันใดนั้น เธอก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที ถึงแม้เธอจะมีความรู้สึกคุ้นชินอย่างบอกไม่ถูก แต่ว่าเธอก็จำอะไรไม่ได้เลย

"ผมเสียมารยาทเอง" ลู่จิ้นยวนถอยหลังไปสองก้าว

ตัวเองในวันนี้ รู้สึกผิดปกติมาก เขาเย็นชากับผู้หญิงอยู่แล้ว แต่กลับไม่รู้สึกรังเกียจผู้หญิงคนนี้

ขณะที่ทั้งสองคนต่างคนต่างคิด ลู่อันหรานก็ถือถุงน้ำแข็งวิ่งกลับมา เขายกถุงน้ำแข็งขึ้นเหมือนกำลังจะอวด

"ฉันกลับมาแล้ว ดูสิฉันถืออะไรมาด้วย?"

แต่ว่า พอเห็นว่าลู่จิ้นยวนก็อยู่ด้วย ลู่อันหรานก็สงบปากสงบคำทันที เหมือนหนูที่เจอแมวอย่างนั้น แล้วรีบวางของในมือลงบนโต๊ะ

พอเห็นลู่อันหรานเริ่มเกร็ง โม่โยวก็ส่ายหัวแล้วหัวเราะออกมา

ลู่อันหรานเห็นว่าเธอกำลังหัวเราะ ใบหน้าก็แดงขึ้นมาทันที เสียหน้าชะมัดเลย!

"เธอหัวเราะอะไรไม่ ปวดหน้าแล้วหรอ? รีบประคบน้ำแข็งสิ ไม่งั้นก็จะเป็นผีบ้าที่ขี้เหร่นะ"

ลู่อันหรานพูดไปด้วยก็กลบเกลื่อนท่าทางของตัวเองไปด้วย

"ลู่อันหราน เราพูดแบบนี้ไม่มีมารยาทเลย"

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบท่าทางที่โอ้อวดจองหองของเขาแบบนั้น ลู่อันหรานถูกเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เด็ก มีแต่เขาคนเดียวที่เข้มงวดกับเด็กคนนี้

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุนี้หรือเปล่า ตอนนี้ลู่อันหรานไม่เหมือนกับเด็กอายุห้าขวบเลย

"ผม……ผมผิดแล้วครับผม ไม่ได้ตั้งใจ"

"ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้คิดอะไร"

พอเห็นลู่อันหรานขนลุก โม่โยวก็รีบเอ่ยปากอธิบาย

ลู่อันหรานค่อยรู้สึกโล่งอกแล้วมองไปที่โม่โยว "ใช่สิ เธอชื่ออะไรฉันยังไม่รู้เลย"

"โม่โยว ที่แปลว่าไร้ความกังวล"

ตอนที่พูดชื่อนี้ออกมา เธอก็รู้สึกฟั่นเฟือง ตอนนั้นเธอจำอะไรไม่ได้เลย แล้วบนตัวก็ไม่มีบัตรอะไรด้วย แม้แต่ชื่อที่ใช้อยู่ตอนนี้ โม่เทียนยวี๋ก็เป็นคนตั้งให้เธอ

ตอนนั้น เขาบอกว่าชื่อนี้หมายความว่า ต่อไปอย่ามีความกังวลอะไรอีก เป็นชื่อที่แฝงไปด้วยความหวัง

"โม่โยว……อือ งั้นฉันเรียกเธอโยวโยวดีไหม?" ลู่อันหรานรู้คำศัพท์เยอะอยู่แล้ว พอได้ยินคำศัพท์นี้ก็เข้าใจทันที แล้วอีกอย่างก็รู้สึกว่าน่าฟังมาก แต่แค่รู้สึกไม่ค่อยสนิท

ลู่จิ้นยวนมองไปที่เขา

เขาไม่รู้เลยว่าทำไมลูกชายตัวเองถึงสนิทกับคนอื่นได้เร็วขนาดนี้