บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 31

เวินหนิงมองไปที่เหอจื่ออันอย่างไม่เข้าใจ จากนั้นก็คิดว่าแค่พูดคำเดียวคงไม่พอสำหรับเขา

เวินหนิงจึงก้มตัวลงโค้งให้อีกคน “ฉันขอบคุณจริงๆค่ะ”

เหอจื่ออันมองดูการกระทำของเธอและก็รู้สึกขบขัน "โอเคลุกขึ้นเถอะ คุณคำนับฉันแบบนี้ คนอื่นคงคิดว่าคุณกำลังเข้าร่วมพิธีรำลึกนะ"

เวินหนิงรู้สึกเขินอาย “งั้น ฉันความขอบคุณยังไง หรือฉันเชิญคุณไปทานอาหารดีไหมคะ”

เหอจื่ออันมองไปที่ดวงตาฉายแววจริงจังของเวินหนิง และอยากจะแกล้งเธอ "สำหรับอาหาร ฉันอยู่โรงแรมเดือนกว่าแล้วและฉันก็เบื่อแล้ว"

เวินหนิงรู้สึกรำคาญเล็กน้อย ตอนนี้คนๆนี้เล่นตลกกับเธอหรือเปล่า?

“อาหารข้างนอกกินจนเบื่อแล้ว คุณทำอะไรให้ฉันชิม เป็นยังไง นี่คือความจริงใจที่สุดนะ”

เหอจื่ออันมองที่แก้มสีแดงของเวินหนิง ดวงตาของเธอเปล่งประกายไปด้วยน้ำ เธอไม่รู้ว่าที่เธอเป็นแบบนี้ มันยิ่งทำให้อีกคนอยากแกล้งมากขึ้น

เวินหนิงคิดอยู่สักพัก "แต่ฉันไม่คิดว่าฉันจะเก่งกว่าพ่อครัวในร้านอาหารเลยนะคะ"

"ไม่เป็นไร เอาตามนี้แล้วกันนะ คุณกลับไปทำงานเถอะ ส่วนคนนั้นฉันจะให้ใครมาสอบสวนเธอและจะไม่ปล่อยให้เธอทำทุกอย่างที่ต้องการได้ในบริษัท "

หลังจากพูดจบ เหอจื่ออันโบกมือแล้วเดินเข้าไปในลิฟต์วีไอพีของบริษัท

เวินหนิงมองเขาจากไป รู้สึกวุ่นวายแต่ก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

มีคนเชื่อเธอเเถมช่วยเธอแก้ปัญหา ความรู้สึกนี้เหมือนมีแสงเข้ามาในความมืด

บางที วันข้างหน้า อาจจะไม่ยากอย่างที่คิดขนาดนั้น

เวินหนิงยิ้มและกลับไปที่ห้องทำงาน

สิ่งของของเธอถูกเก็บเรียบร้อย เย่เฉี่ยวที่อยู่ไม่ไกลก็ร้องไห้และทุบของบนโต๊ะ

เวินหนิงเหลือบมองเธอ ไม่แม้แต่จะเห็นอกเห็นใจ เย่เฉี่ยวสมควรได้รับรู้สึกเจ็บปวด

"เธอมองอะไร อย่าคิดว่าเธอมีคนมาช่วยแล้วจะใช้ชีวิตในบริษัทราบรื่น วันหนึ่งเธอจะถูกทอดทิ้ง ฉันคอนจะคอยดู

หลังจากฟังจบเวินหนิง นัยน์ตาของเธอก็มืดลง "ฉันรู้แค่ว่า ถ้าไม่ทำอะไรคนอื่นก็จะไม่เดือดร้อน

...

ไม่กี่วันต่อมา สุดสัปดาห์

เวินหนิงและเหอจื่ออันนัดกัน เธอจัดเตรียมของที่จะทำในบ้านแล้วส่งให้เขาชิม

เพราะงั้นเวินหนิงจึงตื่นแต่เช้าแล้วไปที่ตลาดผัก เพื่อซื้อของบางอย่างสำหรับครั้งนี้

ลู่จิ้นยวนไม่ได้เห็นเธอในตอนเช้า ขมวดคิ้ว

ปกติในวันหยุดสุดสัปดาห์ เวินหนิงจะอยู่บ้านเฉยๆ ตอนนี้วันหยุดก็จะไม่พักงั้นเหรอ?

ในเวลาไม่นาน คนรับใช้ก็เดินเข้ามาพร้อมกาแฟ เขาก็พูดโดยไม่รู้ตัวว่า "คุณเห็นเธอไหม?"

ไม่จำเป็นต้องพูดว่าใคร คนรับก็สามารถเดาได้ว่า "เธอ" คนนั้นเป็นใครจากน้ำเสียงของลู่จิ้นยวน

“คุณเขายุ่งอยู่ในครัวค่ะ อาจจะอยากทำอาหารด้วยตัวเอง” หลังจากตอบ คนรับใช้ก็เดินออกไป

ลู่จิ้นยวนหยิบกาแฟขึ้นมาจิบ รสชาติกลมกล่อมกระจายไปทั่ว คิ้วขมวดของเขาคลายออกแล้วผ่อนลมหายใจ

“คิดว่าทำตัวแบบนี้แล้วจะเอาใจฉันเหรอ”

หลังจากวันนั้นทั้งสองก็ไม่เคยพูดกันอีก