บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 341

และไม่ว่าจะเท่าไร ส่วนผสมบางอย่างในนั้น ท้ายที่สุดแล้วมันก็ไม่ดีต่อร่างกายมนุษย์

แต่ขวดนี้ไม่เหมือนกัน เมื่อฉีดเข้าไปจะไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายมนุษย์เลยสักนิด แต่ร่างกายยังสามารถดูดซึม เพิ่มความต้านทานและสารอาหาร

และผลลัพธ์ยาชานั้นน่าทึ่งและตรงเป้า จะมีผลภายในไม่กี่วินาทีเมื่อเข้าสู่ร่างกาย และสามารถใช้ยาชาเฉพาะส่วนที่บาดเจ็บของร่างกายได้ไม่จำกัด

แต่ไม่มีใครใช้จำนวนไม่จำกัด เพราะว่ามันแพงเกินไป

นี่คือผลของสถาบันวิจัยต่างประเทศเมื่อไม่นานมานี้ ลู่จิ้นยวนแค่นำกลับมาไม่กี่ขวดเท่านั้น อันเฉินได้รับบาดเจ็บ ก็ใช้หนึ่งในนั้น

ตามหลักการแล้ว แผลไหม้เล็กๆ ทำไมต้องใช้ของดีๆ แบบนี้ไปเปล่าประโยชน์

แต่ถ้าไม่ฉีดยาชา ทายาก็เป็นการทรมานเช่นกัน ต้องขจัดผิวหนังตายแล้วที่ถูกไฟไหม้ออกไป ลู่จิ้นยวนจะเต็มใจปล่อยให้โม่โยวได้รับความทุกข์ได้อย่างไร

เขาเปิดปากขวดแล้วยื่นไปที่ริมฝีปากโม่โยว ปลอบประโลมด้วยเสียงอ่อนโยนเหลือเกิน “เชื่อฟังนะ ดื่มมันก็จะไม่เจ็บแล้ว”

โม่โยวเหงื่อเย็นเต็มใบหน้ามองเขา ถึงไม่รู้ว่าขวดนี้มันคืออะไร แต่เธอรู้สึกความปลอดภัยที่ทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยจากลู่จิ้นยวน เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ทำร้ายเธอแน่ๆ

อ้าปากอย่างเชื่อฟัง กลืนยาเหลวลงไป

แค่แผลไฟไหม้ แผลบาดเจ็บไม่ได้อยู่ในส่วนสำคัญ แต่คุณหมอที่มีอำนาจสามคนก็ยังมาทายาให้เธอด้วยตัวเอง

คนเหล่านี้ปกติจะเป็นอาจารย์ในโรงพยาบาล เป็นที่เคารพนับถือ แต่ตอนนี้ไม่กล้าไม่พอใจแม้แต่นิดเดียว ทายาให้โม่โยวอย่างจริงจัง อย่างสุดความสามารถ เพื่อไม่ให้เป็นแผลเป็น

โม่โยวดื่มยาขวดนั้น ความเจ็บปวดทุกส่วนในร่างกายบรรเทาลง สบายขึ้นไม่น้อย

แม้ตอนที่เห็นหมอหนึ่งในนั้น หยิบแหนบมาดึงผิวหนังตายแล้วที่แขนออกมาอย่างสยดสยองด้วยตาตัวเอง เธอก็ไม่รู้สึกอะไรเลย ราวกับมันไม่ใช่แขนของตัวเอง

โม่โยวตกใจมาก แน่นอนว่าพอคิดว่าเป็นผลของยาขวดนั้น ก็รู้สึกมหัศจรรย์อย่างมาก แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก

เธอตกใจมาก หมอทั้งสามคนก็ตกใจมากเช่นกัน

โม่โยวที่มองอย่างสบายใจ คิ้วไม่ขมวด หมอสองสามคนก็รู้สึกประหลาดใจมาก

ยังไงพวกเขาก็ทำการผ่าตัดมาครึ่งชีวิต เคยเห็นมาแล้วทุกประเภท แม้ว่าจะทนได้ ก็ไม่เคยเห็นทำหน้าผ่อนคลายได้ขนาดนี้มาก่อน ภายในใจก็สงสัย แต่ก็ไม่กล้าถาม

“คุณลู่ เปลี่ยนผ้าพันแผลทุกๆ สองวัน เปลี่ยนประมาณสี่ห้าครั้งโดยทั่วไปแล้วไม่มีปัญหา อย่าโดนน้ำ หลีกเลี่ยงอาหารรสจัด……”

หมอสองสามคนกำชับแล้วเดินจากไป อันเฉินก็ไปแล้วเช่นกัน ภายในห้องเหลือแค่พวกเขาสองคน

ลู่จิ้นยวนพยุงเธอนอนลง “ตามคำแนะนำของหมอ ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป จนกว่ามือคนจะหายดี ให้อยู่โรงพยาบาล ฉันจะมาอยู่กับเธอทุกวัน”

“ไม่ต้องหรอก ฉันอยู่เองได้ คุณยุ่งขนาดนั้นไม่ต้องตั้งใจมาหรอก” โม่โยวไม่อยากใช้เวลาของเขา ยังไงตัวเองก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก

ลู่จิ้นยวนเหมือนไม่ได้ยินเธอพูดประโยคนี้ “ฉันจะให้สองสามคนเฝ้าเธอไว้ หลับดีๆ ล่ะ ตอนเย็นจะเอาของอร่อยๆ มาให้”

ถึงเสียงเขาจะอ่อนโยน แต่สีหน้าไม่ได้ดีนัก โม่โยวไม่กล้าพูดอะไรมาก วันนี้ได้รับความตกใจและบาดเจ็บ อ่อนเพลียทางร่างกายและจิตใจ ไม่นานก็หลับไป

ลู่จิ้นยวนมองเธอสักพัก จูบหน้าผากเธอเบาๆ หนึ่งที เหลือบไปเห็นโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อโค้ตเธอ คิดอะไรบางอย่างได้ ก็หยิบมาทันที

หลังจากจากทำอะไรบางอย่างด้านบนสักพัก ก็เก็บมันกลับลงไป

เมื่อลู่จิ้นยวนออกไป อันเฉินก็รออยู่ด้านนอก “มันล่ะ? ”

“ถูกจับไปแล้ว ตอนนี้คุณต้องการไปไหมครับ? ”

เขาพยักหน้าอย่างไร้อารมณ์ นั่งบนรถ อันเฉินยักไหล่ ในใจก็ไว้อาลัยให้พานจื้อหลานหนึ่งวินาที

บนรถ อันเฉินเอาวิดีโอกล้องวงจรปิดให้ลู่จิ้นยวนดูตามคำสั่ง ตั้งแต่พานจื้อหลานเข้าไปในแผนกออกแบบจนถึงถูกควบคุมตัว ทั้งหมดใช้เวลาไม่นาน แค่ไม่กี่นาที