บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 348

เขาจ้องเขม็งผู้ช่วยของตัวเองด้วยสายตาบึ้งตึง โกรธจนแทบกระอักเลือด

“ไปสืบมา ฉันอยากรู้ว่าใครมันกล้าลงมือกับฉัน ไปสืบมาให้ฉัน……”

โม่เทียนยวี๋ร้องออกมาเสียงดัง ใบหน้าโกรธจัด แต่เพราะใบหน้าเขาฟกช้ำเป็นสีม่วง จึงมองไม่ค่อยเห็นอะไร มันตลกมาก

ในตอนนี้เขาแค่อยากหาคนกระทำผิด ลืมไปแล้วว่าเมื่อวานตัวเองสารภาพอะไรกับโม่โยวไป

ลู่จิ้นยวนตัดสินใจแบบนี้ ไม่ใช่แค่ให้บทเรียนแก่มันเพื่อระบายความโกรธ แต่ยังทำให้มันอย่าไปรบกวนโม่โยวอีกต่อไป

บริษัทตระกูลลู่

ในฐานะนักออกแบบเสื้อผ้า ขอบเขตที่เกี่ยวข้องนั้นกว้างมาก

บางครั้งนักออกแบบต้องพบกับลูกค้าที่รายใหญ่หรือลูกค้าที่มีคุณค่า ก็ต้องพาผู้ช่วยไปด้วยตัวเอง เพื่อวัดข้อมูล และคุยเกี่ยวกับทิศทางการออกแบบและข้อกำหนด

ดังนั้น พนักงานแผนกออกแบบของบริษัทตระกูลลู่ ไม่จำเป็นต้องอยู่บริษัททุกวัน ออกไปทำงานข้างนอกเป็นครั้งคราว

วันนี้โม่โยวได้รับงานพอดี ต้องไปกองถ่าย เพื่อออกแบบชุดแต่งกายสำหรับพระเอกนางเอกในภาพยนตร์

โม่โยวแบกกระเป๋าและถือกล่องทำงาน เมื่อออกไปจากประตูใหญ่บริษัทก็บังเอิญเจอลูกชายของตัวเอง

“อันหราน?”

“แม่……”

เด็กน้อยเดิมทีจะมาหาโม่โยว เมื่อเห็นเธอก็ยิ้มแล้วพุ่งเข้ามาหาโดยไม่ลังเล สนิทสนมกันอย่างมาก

“อันหราน หนูขึ้นข้างบนไปหาคุณพ่อไป แม่ต้องไปทำงานข้างนอก”

“ผมก็อยากไปด้วย” ลู่อันหรานพูดโดยไม่ลังเลสักนิด

“แม่ไปทำงาน กลับมาแล้วจะมาเล่นกับหนูโอเคไหม” เธอปลอบด้วยเสียงอ่อนโยน

แต่ลู่อันหรานเป็นใคร เด็กน้อยอายุไม่มาก แต่ก็มีความคิด ยากที่จะประนีประนอมในสิ่งที่ต้องการทำให้สำเร็จ ใช้วิธีนุ่มนวลอยู่สักพักโม่โยวก็ทำได้แค่ต้องพาเขาไปด้วย

กองถ่ายอยู่ไม่ค่อยไกลจากบริษัทตระกูลลู่ เป็นกองถ่ายจากละครในเมือง บทบาทและอาชีพของนางเอกในเรื่อง เป็นนักออกแบบเสื้อผ้าพอดี

ดังนั้น กองถ่ายจึงลงทุนเชิญคนที่แผนกออกแบบในบริษัทตระกูลลู่มาโดยเฉพาะ

ถึงแม้ลู่อันหรานจะรู้ว่ากองถ่ายเป็นกองถ่ายละคร สิ่งที่ถ่ายออกมาก็คือสิ่งที่เขาเห็นในโทรศัพท์ปกติ แต่มาที่นี่เป็นครั้งแรก ก็รู้สึกมีชีวิตชีวาอย่างมาก น่าสนใจสุดๆ

โม่โยวแสดงตัวตนแล้ว ทีมงานภาคก็พาเธอไปที่โรงเก็บของ

“อันหราน ตอนนี้แม่ต้องไปทำงานแล้ว หนูนั่งอยู่ที่นี่ดีๆ นะ ถ้ารู้สึกเบื่อก็โทรเรียกคนของพ่อมารับ”

ลู่อันหรานพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

โม่โยวจดจ่อกับการออกแบบมาก และลู่อันหรานยากมากที่จะมาสถานที่แบบนี้ จะนั่งอย่างเชื่อฟังได้อย่างไรกัน ไม่นานก็ออกไปด้วยตัวเองแล้ว

ทีมงานภาคสนามในกองถ่ายนั้นคนเยอะมาก ทางด้านบทภาพยนตร์ก็มีการถ่ายทำอยู่ ทางด้านกล้องหลักก็มีขาตั้งกล้อง สิ่งเหล่านี้สำหรับคนตัวเล็กมันเป็นเรื่องแปลกมาก

ขาเล็กสั้นของเขาเดินไปรอบๆ โดยไม่มองรอบข้างเหมือนเดินสวนดอกไม้หลังบ้านตัวเอง มีคนไม่น้อยสังเกตเห็นลู่อันหราน ยังไงแล้วเด็กผู้ชายที่ดูดีมีสไตล์แบบนี้ใครมองก็ละสายตาไปไม่ได้

“เด็กน้อย หนูเป็นลูกบ้านไหนเนี่ย? ”

“เด็กน้อย หนูหน้าตาน่ารักจัง มาหาพี่สาวเร็ว พี่สาวจะให้ขนมหนูกินน้า”

ลู่อันหรานกลอกตา ใบหน้าเล็กไร้อารมณ์ไม่สนใจแม้แต่ประโยคเดียว ในใจเอาแต่บ่นไม่หยุด ผู้หญิงพวกนี้แต่ละคนงี่เง่า ไม่คิดว่าจะใช้ขนมมาล่อเขา? เฮอะ