บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 354

โม่เทียนยวี๋รู้สึกแปลกใจที่เธอโทรมาหา ถึงแม้สีหน้าจะไม่ดีมาก แต่น้ำเสียงก็ยังอ่อนโยนเหมือนเดิม นี่คงเป็นความเคยชินตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา

ช่วงนี้โม่เทียนยวี๋กำลังรักษาตัวอยู่ บวกกับสนใจแค่คนที่ทำร้ายเขา เพราะฉะนั้น เกี่ยวกับเรื่องดังการลอกเลียนแบบงานในโซเชียล เขายังไม่รู้

โม่โยวลงรถแล้วเดินเข้าไปในร้านกาแฟที่นัดกันไว้ ก็เห็นโม่เทียนยวี๋ที่มาถึงก่อนแล้ว ในใจเธอก็ยังโมโหเหมือนเดิม

แต่ว่า……

"เสี่ยวโยว เธอมาแล้วหรอ รีบนั่งสิ ร้านนี้เป็นร้านเปิดใหม่ ขนมก็อร่อยมากด้วย ฉันสั่งให้เธอมาบ้างแล้ว เธอลองชิมดูสิว่าชอบหรือเปล่า"

โม่เทียนยวี๋คิดว่าครั้งนี้ที่โม่โยวนัดเขาออกมาเจอกัน อาจจะเป็นเพราะเรื่องที่ตัวเองขอแต่งงานเมื่อสิบวันก่อน จะมาให้คำตอบเขา

นี่เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด เขาจะไม่อ่อนโยน ไม่ใส่ใจได้ยังไง สายตาคู่นั้นที่มองโม่โยว อ่อนโยนมากเหมือนสำลี ถ้าไม่รู้ คงจะคิดว่าเขาคงรักเธอหัวปักหัวปำ

โม่โยวมองเห็นการกระทำของเขา การกระทำที่เหมือนเดิมตลอดห้าปี ในใจก็รู้สึกฟั่นเฟือง ความโมโหในใจก็หายไปไม่น้อยแล้ว มีความไม่อยากเชื่อมาแทนที่

ถึงแม้ในใจจะคิดมากแค่ไหน แต่สิ่งที่เห็นกับตาตัวเองก็ยังทำให้เธอตกใจ

ผู้ชายคนนี้โกหกเธอมาตั้งหลายปีได้ยังไง แล้วยังเอาหยาดเหงื่อของเธอไปเอาใจผู้หญิงคนอื่นครั้งแล้วครั้งเล่า ยังทำให้เธอเสื่อมเสียชื่อเสียง ยังกล้าเผชิญหน้ากับเธอด้วยท่าทางแบบนี้อีก

เป็นเพราะแต่ก่อนตัวเองตาบอด หรือว่าโม่เทียนยวี๋แสดงได้ดีเกินไป?

ไม่ ไม่ใช่ทั้งนั้น นอกจากนั้นก็เป็นเพราะเหตุผลที่มาจากตัวเอง

เป็นเพราะว่าเธอความจำเสื่อม เป็นเพราะตระกูลโม่ช่วยเธอไว้ ได้ใช้นามสกุลของตระกูลโม่ บุญคุณแบบนี้เลยทำให้เธอปกปิดความรู้สึกในใจตัวเองไว้ ไม่กล้าแสดงออกมาเลย

โม่โยวสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามหักห้ามอารมณ์ในใจไว้ นั่งลงตรงข้ามโม่เทียนยวี๋แล้วมองไปที่เขาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

"เสี่ยวโยว เป็นอะไร?"

โม่เทียนยวี๋ไม่รู้อยู่แล้วว่าเธอคิดอะไร "เป็นเพราะครั้งก่อนที่ฉันขอเธอแต่งงานเลยทำให้เธอตกใจหรอ?ขอโทษนะ ความจริงแผนนั้นฉันวางไว้นานแล้ว เพราะยังไงฉันก็ชอบเธอมาก เธอไว้ใจเถอะ ถ้าเราแต่งงานแล้วต้องเป็นคู่ที่มีความสุขแน่นอน"

เขาพูดไปด้วย พร้อมกับมองเธอด้วยสายตาหลงใหล

โม่โยว: "……"

ถ้าโม่เทียนยวี๋ไม่พูดถึง เธอก็คงลืมเรื่องการขอแต่งงานนี้ไปแล้ว

เธอไม่อยากได้ยินคำพูดที่หลอกลวงของผู้ชายคนนี้อีก ก็เลยเอ่ยตามตรง "ฉันเจอปัญหา"

โม่เทียนยวี๋อึ้งไป ไม่รู้จะแสดงปฏิกิริยาอะไร

โม่โยวมองไปที่เขาแล้วพูดช้าๆ "ฉันพูดว่า ฉันเจอปัญหา ปัญหาที่ใหญ่โตมาก"

เขาดึงสติกลับมาแล้วยิ้มอ่อน "ฉันนึกว่าเรื่องอะไรสะอีก เสี่ยวโยว เธอเป็นว่าที่เจ้าสาวของโม่เทียนยวี๋ จะเป็นคุณหญิงของตระกูลโม่ ไว้ใจเถอะ ปัญหาอะไรก็ไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว"

โม่เทียนยวี๋ไม่ใส่ใจปัญหาที่เธอพูดถึงเลย เป็นเพราะเขารู้จักดีผู้หญิงคนนี้ดี ถึงแม้จะเป็นคนก่อเรื่อง ก็ไม่มีทางก่อเรื่องอะไรที่ใหญ่โตแน่นอน

แล้วอีกอย่าง เธอก็ไม่ใช่คนที่จะรนหาเรื่องด้วย

โม่โยวพยักหน้าแล้วเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง "นายพูดอย่างนี้ฉันก็วางใจแล้ว ก่อนหน้านั้นฉันลงแข่งขันงานออกแบบ ประกาศผลแล้ว แต่ว่าฉันไม่ติด แต่กลับถูกใส่ร้ายว่าขโมยงาน ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี นายช่วยฉันได้หรือเปล่า?"