บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 424

ไม่คิดว่าไปๆ มาๆ ก็ยังเป็นคนเดิม โลกนี้มันคาดเดาไม่ได้จริงๆ

ตอนแรกนายท่านลู่อยากพูดอะไรบางอย่าง ตอนนี้ไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไร คิดถึงตรงนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองหลานชาย

เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ไม่คิดว่าจะปิดบังเขาจริงๆ เฮอะ

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกหลานก็จดทะเบียนสมรสกันก่อน แล้วก็เลือกวันแต่งงาน ควรจะจัดตั้งนานแล้ว” นายท่านลูบเครา

ตัวเขาเองไม่ได้มีข้อกำหนดในการเลือกหลานสะใภ้ที่เข้มงวดเกินไป นิสัยสำคัญที่สุด ประวัติครอบครัวเป็นเรื่องรองลงมา อย่างไรแล้วสถานะปัจจุบันของตระกูลลู่ ก็ไม่จำเป็นต้องแต่งกับผู้หญิงที่สถานะเท่าเทียมกันเพื่อเพิ่มความมั่งคั่ง

ลู่จิ้นยวนและลู่อันหรานดวงตาเป็นประกาย มองไปที่เวินหนิงทีละคน ความคาดหวังในดวงตาแทบจะเหมือนกัน

เวินหนิงตัดสินใจไม่มองลูกชาย ผลุบตาลง

อาจกล่าวได้ว่านายท่านลู่มีสถานะสูงสุดในตระกูลลู่ ถ้าเป็นเรื่องที่เขาเห็นด้วย โดยพื้นฐานก็เป็นสิ่งที่เกือบสำเร็จ

แต่น่าแปลกใจ หลังจากที่นายท่านพูดแบบนั้น เวินหนิงไม่ได้รู้สึกดีใจมากเท่าไร

“นายท่าน ฉันไม่ได้มีความคิดจะแต่งเข้าตระกูลลู่ในตอนนี้ เรื่องนี้……ค่อยว่ากันแล้วกันค่ะ”

ทันใดนั้น แววตาลู่จิ้นยวนก็มืดลง เขาจ้องเวินหนิงด้วยแววตาสับสนมาก อดไม่ได้ที่จะเดินไป จับมือเธอโดยไม่อยากให้ปฏิเสธ

เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้ เขาจะรู้สึกว่าเวินหนิงยิ่งห่างไกลเขามากขึ้นเรื่อยๆ

นายท่านลู่ตกตะลึงไปชั่วขณะ อาจจะไม่เข้าใจความคิดของเวินหนิงโดยสิ้นเชิง สีหน้าจึงมืดมน อย่าคิดว่าแก่แล้วจะดูถูกคนชราตรงหน้านะ

ความแข็งแกร่งที่น่าทึ่งพุ่งเข้าหาเวินหนิงทันที “เธอไม่อยากแต่งเหรอ? ให้เหตุผลฉันมาข้อหนึ่ง”

เธอขมวดคิ้ว การต่อต้านภายในใจถูกกระตุ้นขึ้นมาทันที ตัวเองแค่พูดว่าไม่อยาก นายท่านลู่คนนี้ก็เปลี่ยนสีหน้าโดยสิ้นเชิง

เฮอะ ทำไมตัวเองต้องทนกับทัศนคติตระกูลลู่แบบนี้ด้วย

“ไม่อยากก็ไม่อยาก ทำไมต้องมีเหตุผล?” ตั้งแต่เธอเข้ามาจนถึงตอนนี้ เป็นครั้งแรกที่ทำหน้าไม่พอใจ

“เฮอะ”

นายท่านลู่รุ่งโรจน์มาเกือบตลอดชีวิต เป็นคนที่ไม่เหมือนใครมาโดยตลอด อายุก็มากขนาดนี้ คนที่กล้าต่อต้านเขาแบบนี้ นอกจากหลานชายลู่จิ้นยวนคนนี้ ก็มีเวินหนิงเป็นคนที่สอง

“เธอกับจิ้นยวนก็มีลูกกันแล้ว เธอยังไม่ยอมแต่งงานอีก? หรือเธอไม่ยอมรับลูกชายเธอ?”

เวินหนิงจับมือเล็กของอันหรานแน่นโดยไม่รู้ตัว “ฉันยอมรับลูกชายตัวเองอยู่แล้ว ในเมื่อเขาเป็นลูกชายฉัน ไม่ว่าฉันจะแต่งหรือไม่แต่งเข้าตระกูลลู่ อันหรานก็เป็นลูกชายฉัน เรื่องนี้มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้”

นายท่านลู่หัวเราะเยาะ “คนหนุ่มสามอย่าไร้เดียงสาเกินไป ตั้งแต่อันหรานเกิดมา ก็เติบโตในตระกูลลู่ของฉัน เธอไม่สามารถเอาไปด้วยคำพูดประโยคเดียวได้”

“ถ้าเธอไม่ใช่คนในตระกูลลู่ของฉัน แน่นอนว่าก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับลูกหลานตระกูลลู่ของฉัน ฉันไม่ได้ขู่เธอนะ”

เวินหนิงเครียดในใจ “คุณหมายความว่าไง?”

ลู่จิ้นยวนเห็นเธอถูกทิ่มแทงแล้วลุกขึ้นมาอีกครั้ง รู้ว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป สถานการณ์มีแต่จะแย่ลง

“พอเถอะครับคุณปู่ ผมบอกแล้ว คุณสัญญากับผมแล้วว่าจะไม่ทำให้เธอลำบากใจ”

นายท่านลู่จ้องมองอย่างโกรธเคือง “แล้วหลานบอกตัวตนที่แท้จริงของเธอกับฉันหรือยัง? บอกว่าเธอไม่ยอมแต่งงานกับหลานแล้วเหรอ? ไอ้หลานไร้ยางอาย”