บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 446

เขาพยักหน้าให้กงมั่วแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน แต่เย่หว่านจิ้งกลับเรียกตัวเขาไว้แล้วพูดล้อเล่นว่า ถ้าลูกชายขึ้นชั้นบเข้าไปในห้องหนังสือ คืนนี้ก็อย่าหวังว่าจะได้เจอเขาอีก

ท่านยังแอบคิดว่า จะให้เวลาส่วนตัวกับทั้งสอง

"จิ้นยวน กงมั่วเป็นเด็กผู้หญิง มาวันแรกด้วย อายุเราก็ใกล้เคียงกัน แกมาคุยเล่นกับเธอหน่อย นี่เป็นคำสั่งที่คุณปู่ให้แก"

เย่หว่านจิ้งกลัวว่าลูกชายจะไม่ตอบตกลง ก็เลยเอ่ยชื่อเถ้าแก่ลู่ออกมา

ลู่จิ้นยวนจะถูกบังคับง่ายขนาดนั้นได้ยังไง ถึงแม้จะเอ่ยชื่อเถ้าแก่ก็ตาม

"ผมยังมีงานที่ต้องเคลียร์ เดี๋ยวยังมีประชุมวิดีโออีกครับ จะสายไม่ได้ คุณหนูกงก็รบกวนคุณแม่ดูแลแล้วกันครับ"

เขาพูดจบก็เดินก้าวจากไปทันที

เย่หว่านจิ้งรู้สึกเสียหน้า ต่อหน้าแขกแบบนี้ ลูกชายตัวเองไม่ทำตามใจตัวเองเลย นี่จะทำให้คนอื่นรู้สึกตลกไม่ใช่หรอ

ท่านรู้สึกโมโหมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เลยยิ้มไปทางกงมั่วแล้วหาเหตุผลมากลบเกลื่อน จากนั้นก็รับประทานอาหารต่อ

กงมั่วนั่งอยู่ในห้อง นึกถึงลู่จิ้นยวนที่เจอข้างล่างเมื่อกี้

ไม่แปลกใจเลย ตัวจริงดูมีเสน่ห์มากกว่าในรูปอีก เธอจับหน้าอกที่เต้นแรงของตัวเองไว้ สีหน้าก็เริ่มแดง

จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เธอรู้สึกมั่นใจกับหน้าตาตัวเองตลอด แต่วันนี้ ท่าทางของลู่จิ้นยวน เลยทำให้เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ผู้ชายคนนั้น ไม่อยากมองมาที่เธอด้วยซ้ำ กงมั่วอดไม่ได้จนต้องยื่นมือมาจับหน้าตัวเอง ถึงแม้จะรู้สึกผิดหวัง แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้แน่นอน

ด้วยอำนาจธุรกิจของตระกูลลู่ในประเทศ ลู่จิ้นยวนเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟคขนาดนั้น เธอก็ต้องใจเต้นอยู่แล้ว อีกอย่าง ตัวเองใกล้ชิดกับเขาขนาดนี้ โอกาสแบบนี้เธอต้องคว้าไว้

วันต่อมา

"จิ้นยวน เสี่ยวมั่วอยู่ที่ต่างประเทศตลอด ไม่คุ้นชินกับสถานการณ์ในประเทศด้วย เดี๋ยวแกจะพาเธอไปเที่ยวรอบๆเมืองสิ" เย่หว่านจิ้งเอ่ย

ลู่จิ้นยวนมองไปที่คุณแม่ตัวเอง ไม่รู้ว่านึกอะไรได้ ครั้งนี้ก็เลยไม่ได้ปฏิเสธจึงตอบตกลง

นี่ทำให้เย่หว่านจิ้งเตรียมใจที่จะถูกปฏิเสธรู้สึกดีใจมาก

กงมั่วก็รู้สึกเสียใจเหมือนกัน เธอเชื่อความสามารถของตัวเอง ถ้าให้เวลากับเธอ เธอต้องทำให้ลู่จิ้นยวนชอบเธอแน่นอน

หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ ลู่จิ้นยวนก็เดินไปที่รถ กงมั่วก็เดินตามไปด้วย จากนั้นก็ดึงเปิดประตูข้างคนขับ แต่ว่า……

เธอดึงเปิดไปหลายครั้ง แต่ก็เปิดไม่ออกเลย

ทันใดนั้น กระจกประตูก็ลดลง ลู่จิ้นยวนมองมาที่เธอ "ไปนั่งข้างหลัง"

กงมั่วปล่อยมือ เธอหน้าแตกแล้วไปนั่งข้างหลัง

"คือ พี่จิ้นยวนคะ……"

พอพูดสรรพนามนี้ออกมา ลู่จิ้นยวนก็ขมวดคิ้วทันที "เดี๋ยว เรียกชื่อเต็มของผมดีกว่า ผมฟังแล้วรู้สึกอึดอัด"

กงมั่ว: "……"

เธอในตอนนี้ รู้สึกว่ายังไม่ได้ออกรบก็แพ้แล้ว แต่ก็ไม่กล้าแสดงสีหน้าออกมา "ฉันเรียกว่าคุณชายลู่ดีกว่าค่ะ"

ลู่จิ้นยวนพยักหน้า

เขาขับรถเข้าลานจอดรถ ใช้ลิฟต์ส่วนตัวของผู้บริหารขึ้นไปชั้นบนสุด เพราะฉะนั้น ก็เลยไม่มีใครเห็นกงมั่ว

"เดี๋ยวตอนเช้าผมจะประชุม เธอไปรอที่ห้องรับรองก่อน"

กงมั่วไม่แสดงความคิดเห็นอะไร

ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น คนที่เธอรอมาหาไม่ใช่ลู่จิ้นยวน แต่กลับเป็นผู้ชายร่างสูงหน้าตาดีคนหนึ่ง