บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 47

เวินหนิงเปียกไปทั้งตัว หนาวจนรู้สึกสั่น เมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็รู้สึกใจหายมากกว่าเดิม

เขาอยู่ในห้องรับแขก ทั้งๆที่เห็นว่าเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นได้ยังไง แต่ก็ยังเข้าข้างจางหย่าหลิน

นี่เป็นคุณพ่อของเธอ คนที่แม่ของเธอรักมาทั้งชีวิตแล้วยอมเสียสละให้ทุกอย่าง

เวินหนิงพยายามฝืนยิ้มทำตัวไม่แคร์แล้วนั่งลงบนโซฟาตรงข้าม ไม่สนเลยว่าความสกปรกบนตัวจะทำให้โซฟาที่หรูหรานั่นเปื้อนเปรอะ

ในเมื่อเขาเป็นห่วงของมากกว่า งั้นเธอก็จะทำให้สกปรกมากกว่าเดิม ไม่งั้นจะคุ้มกับสิ่งที่จางหย่าหลินต้อนรับได้ยังไง?

"คุณผู้ชายเวิน คุณมีเวลามาสั่งสอนฉัน ควรจะเอาเวลาไปรักษาสายตาให้ภรรยามากกว่า คนทั้งคนยืนอยู่ข้างนอกแต่เธอไม่เห็น ไม่ใช่ตาบอดมั้งคะ? ถ้ามีโรคก็ควรจะรีบไปรักษาที่โรงพยาบาล เดี๋ยวจะพลาดเวลาที่สำคัญ ถ้าอย่างนั้นก็คงจะแย่เลย"

รอยยิ้มจางหย่าหลินตึงอยู่บนหน้า ไม่คิดเลยว่าเวินหนิงจะไร้ยางอายแบบนี้แล้วไม่รู้สึกขายหน้า

"ฉีโม่ เมื่อกี้ฉันไม่เห็นจริงๆ อย่าพูดถึงเลย เดี๋ยวฉันไปเอาชุดที่สะอาดมาให้เวินหนิง"

"คุณไม่จำเป็นต้องเสแสร้ง" เวินหนิงปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด ใครจะรู้ว่าเสื้อผ้าที่เธอเอามาจะมีเข็มแอบมาด้วยหรือเปล่า นี่เป็นสิ่งที่คนอย่างจางหย่าหลินทำแน่นอน

เวินฉีโม่ก็รู้สึกโมโห "แกหุบปากเดี๋ยวนี้ เธอเป็นผู้ใหญ่ ทำไมแกถึงพูดแบบนี้?"

"หนูไม่นับถือผู้ใหญ่ที่สาดน้ำสกปรกใส่แขก ผู้ใหญ่ของหนูมีแค่แม่ของหนูเท่านั้น" เวินหนิงมองไปที่ใบหน้าของเวินฉีโม่อย่างเยือกเย็นแล้วพูดออกมาทีละคำ

"ช่างเถอะ เรื่องนี้ก็ปล่อยไปก่อน ที่ฉันเรียกแกมาก็เพราะมีเรื่องจะคุยด้วย"

เวินหนิงยิ้มอ่อน พอเจอสถานการณ์ที่ตัวเองเสียประโยชน์ก็รีบเปลี่ยนประเด็น สมกับเป็นคุณพ่อที่ดีของเธอ ไม่เคยเปลี่ยนเลย

"เรื่องพรีเซนเตอร์ของน้องแก ทีแรกก็คุยตกลงกันได้แล้ว ทำไมแกต้องไปยุ่งด้วย? ตอนนี้เธอได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้มาก แกไปเอาพรีเซนเตอร์ของน้องแกกลับมาเดี๋ยวนี้"

เอากลับมา?

เวินหนิงเกือบจะหลุดหัวเราะกับท่าทางที่สูงส่งนี้

"ขอโทษนะคะคุณผู้ชายเวิน ฉันเคยบอกแล้ว ฉันไม่มีอำนาจไปบังคับการตัดสินใจของลู่จิ้นยวน ตอนนั้น เอาแต่พูดว่าฉันเป็นแค่ของเล่นของเขา อย่าโอ้อวดไป คุณเป็นคนพูดนะคะ?"

"เพราะฉะนั้น ฉันจะกล้าเอาหน้าไปขอร้องให้เขาทำนู่นทำนี่ได้ยังไง?"

เวินหนิงเลียนแบบน้ำเสียงที่คนตระกูลเวินเหยียดหยามเธอ แล้วพูดตอกกลับไป

"แก!" เวินฉีโม่ฟังออก แต่ว่าพอนึกถึงเรื่องสำคัญของลูกสาวคนเล็ก เขาก็ไม่สนแล้วว่าจะกลืนน้ำลายตัวเอง

"ยังไงแกก็ต้องเอาพรีเซนเตอร์ของน้องแกกลับมา แกไปร้องไห้ขอร้องอะไรก็ได้ ฉันไม่สนว่าแกจะทำยังไง ขอแค่แกทำได้ก็พอ"

"ขอโทษนะคะ ทำไม่ได้ ลู่จิ้นยวนเคยพูดแล้ว เรื่องงานของเขาไม่มีทางยอมให้คนอื่นมายุ่งด้วย อย่าว่าแต่หนูเลย แม้แต่คุณปู่ของเขา เขาก็อาจจะไม่ฟัง"

"หรือว่าฉันพูดอย่างนี้แล้วกันค่ะ ถ้าฉันมีปัญญาที่ทำให้ลู่จิ้นยวนเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจได้ ทำไมฉันไม่ให้เขามาแก้แค้นตระกูลเวินล่ะ? แต่แค่เอาพรีเซนเตอร์เล็กน้อยนี้ของเวินหลานไป มันไม่สะใจเลยไม่ใช่เหรอคะ?"

เมื่อเวินหนิงพูดจบ ใบหน้าก็รู้สึกแสบร้อน เวินฉีโม่พุ่งมาหาแล้วตบไปที่หน้าฝั่งซ้ายของเธอ

เขาตบเต็มแรงจนทำให้เวินหนิงได้ยินเสียงดังก้องในหู จนสมองหยุดทำงานไป

"นังลูกไม่รักดี ตอนนั้นฉันไม่น่าให้แกเกิดมาเลย แกควรจะตายอยู่ในคุก ตอนนี้ยังจะแก้แค้นตระกูลเวิน แกลืมแล้วเหรอว่าแกแซ่อะไร ลืมแล้วหรอว่าเลือดบนตัวแกเป็นเลือดของตระกูลเวิน?"