บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 540

ลู่อันหรานทำเป็นไม่เข้าใจก่อนจะเอียงหน้าถาม: "ไม่ใช่มั้งครับ ผมว่าอายุคุณป้าต่างกับแม่ผมเยอะอยู่นะ ดูแก่กว่าแม่ผมเยอะเลย!"

คำพูดของลู่อันหราน ทำให้หยงซือเหม่ยหน้าเสียเล็กน้อย

เรื่องอายุเป็นเรื่องที่ผู้หญิงทุกคนซีเรียสอยู่แล้ว หยงซือเหม่ยเองยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่สาวน้อยคนหนึ่งอยู่เลย จึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"เหอะๆ หนุ่มน้อยปากเก่งไม่น้อยนะเราเนี่ย แต่ฉันยังไม่เคยมีลูกยังไม่แก่ขนาดนั้นหรอก"

"อ๋อ เหรอครับ? งั้นถ้าผมเรียกป้าว่าพี่ แล้วป้าจะเรียกแม่ผมว่าอะไรครับ? อีกอย่างป้าก็ต้องเรียกพ่อผมว่าลุงด้วยใช่มั้ยครับ?"

ลู่อันหรานหัวเราะคริคริ แต่ละอย่างที่พูดออกมาทำเอาหยงซือเหม่ยโมโหจนพูดไม่ออก

เธอชวนลู่จิ้นยวนมาทานข้าว ก็หวังว่าจะได้พัฒนาความสัมพันธ์กับเขา แต่กลับถูกเด็กบ้านี่พูดจนทำให้รู้สึกว่าเขากับเธอมันคนละรุ่นกันอย่างงั้น

"งั้นหนูก็เรียกฉันว่าป้าเถอะ"

หยงซือเหม่ยกัดฟันพูดจบ ก็ไม่พูดกับลู่อันหรานอีก

ถ้ายังต่อปากต่อคำกับเด็กบ้านี่ต่อ เธอต้องระเบิดแน่

ลู่อันหรานเห็นว่าเธอโกรธจนตัวสั่น ในใจรู้สึกซะใจอยู่ไม่น้อย

เวินหนิงมองดูเหตุการณ์ด้วยความอึดอัด ตัวเธอเองก็ยังไม่รู้ว่าจะนั่งตรงไหนด้วย

"อันหราน พูดมากไปแล้วนะลูก เดี๋ยวแม่พาขึ้นไปชั้นบนดีกว่า ลูกอยากดูวิวแม่น้ำไม่ใช่เหรอ?"

อันหรานส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองลู่จิ้นยวน

จังหวะเดียวกันนั้นพนักงานก็นำเก้าอี้เด็กเข้ามาให้พอดี

"นั่งนี่เถอะ จะได้ไม่ต้องยุ่งยากให้พนักงานย้ายเก้าอี้เด็กอีกรอบ"

พอเขาพูดแบบนั้น เวินหนิงเองก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ

ด้วยว่าเธอเป็นคนไม่ชอบรบกวนคนอื่นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

แต่แบบนี้เธอนั่งตรงไหนก็ดูจะเป็นปัญหานะ

หยงซือเหม่ยที่ถูกลู่อันหรานพูดด้วยความไม่เดียงสาจนโหโมนั่งหน้าตึงแบบนั้น เวินหนิงเองก็ไม่อยากไปนั่งข้างๆให้ตัวเองอึดอัด

ส่วนที่นั่งข้างๆลู่จิ้นยวน......

เธอก็ไม่อยากไปนั่ง

"มานั่งตรงนี้"

ลู่จิ้นยวนเหมือนจะดูออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จึงชี้ไปตรงที่นั่งข้างๆลู่อันหราน

ถึงแม้จะดูเบียดไปนิดแต่ก็พอนั่งได้

หยงซือเหม่ยเห็นดังนั้นจึงรีบพูดขึ้น: "ไม่เป็นไร เธอนั่งข้างฉันดีกว่าค่ะ"

พูดเสร็จก็ยังหันไปยิ้มให้เวินหนิงเล็กน้อย

แน่นอน มันไม่ใช่ว่าเธอชอบเวินหนิงหรอก แต่เพราะเธอเห็นว่าถ้าชวนลู่จิ้นยวนออกมาทานข้าวแล้วยังต้องมานั่งมองพวกเขาสามคนพ่อแม่ลูกนั่งรวมกันแบบนั้น แค่คิดก็รู้สึกสงสารตัวเอง จึงได้รีบออกปากแบบนั้น

เวินหนิงรู้สึกกับหยงซือเหม่ายหลายอย่าง ด้านหนึ่งก็อยากรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของไป๋หลินยวี่หรือเปล่า

อีกด้านก็พอดูออกว่าหยงซือเหม่ยรู้สึกยังไงกับลู่จิ้นยวน และรู้สึกได้ว่าหยงซือเหม่ยไม่เป็นมิตรกับเธอเท่าไหร่ เลยทำให้เธอไม่อยากเข้าใกล้หยงซือเหม่ยนัก

"ก็ได้ค่ะ"

เวินหนิงนั่งลงข้างๆหยงซือเหม่ย

ลู่อันหรานเม้มปากเล็กน้อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ก่อนจะก้มหน้าดูรายการอาหารบนเมนู

"ลองดูก่อนว่าลูกอยากกินอะไรนะ ชอบอันไหนก็ลองสั่งมากินดู"

เวินหนิงไม่ได้คุยกับผู้ใหญ่สองคนนั้นเลย เธอเอาแต่จ้องมองไปที่ลู่อันหราน

ลู่อันหรานสั่งของหวานที่ดูน่ากินสองสามอย่าง และยังสั่งเครื่องดื่มร้อนที่ดูน่าดื่มอีกหนึ่งที่

ลู่อันหรานที่ยังสนใจความแปลกใหม่หลายอย่างของที่นี่ อีกทั้งเขาเองก็ไม่อยากให้หยงซือเหม่ยมีโอกาศพูดคุยบนโต๊ะอาหารด้วย จึงเอาแต่ชวนพ่อและแม่คุยไม่หยุด

เวินหนิงเองก็คอยพูดโต้ตอบกับลูกชายไม่หยุด ส่วนลู่จิ้นยวนที่ไม่ได้พูดอะไร เอาแต่นั่งมองสองแม่ลูกด้วยสายตาอ่อนโยนอย่างไม่รู้ตัว