บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 552

พอได้ยินแบบนี้ เวินหนิงอ้าปากจะพูด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเถียงยังไง กลับร้อนตัวแทน

เธอเคยคิดอยากให้ลู่อันหรานชินกับชีวิตที่ไม่มีลู่จิ้นยวน แต่ตอนนี้ ความคิดนี้เหมือนจะเห็นแก่ตัวเกินไป

เพราะยังไง พ่อก็สำคัญกับการเติบโตของเด็กคนหนึ่งมากๆ

"อีกหน่อย ค่อยว่ากัน……"

เวินหนิงไม่พูดอะไรอีก แค่เลี่ยงประเด็นนี้

คิดไปมา "อันหรานอยู่คนเดียว เดี๋ยวฉันไปอยู่กับลูก"

พูดจบก็เดินไปหา ไม่เผชิญหน้ากับลู่จิ้นยวนอีก

เห็นเธอหลีกเลี่ยง ผู้ชายก็ถอนหายใจยาว กับคนอื่น เขามีวิธีเยอะแยะที่จะปราบให้หลาบ แต่ผู้หญิงคนนี้ เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย

เวินหนิงเข้าไปในห้องพักฟื้น ลูบมือของลู่อันหราน มือเย็นเล็กน้อย มองไปที่ถุงน้ำเกลือ เหมือนจะหยดเร็วเกินไป

ปรับความเร็วของหยดน้ำเกลือเสร็จ ลู่จิ้นยวนก็เข้ามาพอดี

เวินหนิงมองไปที่เขา "เดี๋ยวฉันไปหาถุงร้อนมาอุ่นน้ำยาก่อน"

ลู่จิ้นยวนพยักหน้า เวินหนิงเดินออกไป แต่กลับไม่รู้ว่าควรจะไปซื้อที่ไหน เลยให้พยาบาลที่เดินผ่านมาพาเธอไป

พยาบาลเห็นว่าเวินหนิงทักคุยกับเธอ เธอก็กระตือรือร้นมาก

"เดี๋ยวฉันพาคุณไปเอง"

เวินหนิงขอบคุณอย่างมีมารยาท เดินตามหลังเธอ แต่พยาบาลคนนั้นเอาแต่ชวนเธอคุย

"ผู้ชายคนนั้น สามีของคุณเหรอคะ? ดูหล่อมากเลย พวกคุณรู้จักกันได้ยังไงคะ?"

"อื้อ เรา……หย่ากันแล้วค่ะ"

เวินหนิงทำตัวไม่ถูก แต่กำลังขอความช่วยเหลือคนอื่น ก็เลยต้องตอบ

"อะไรนะ?"

พอพยาบาลได้ยิน ก็ทำหน้าเสียดาย "แต่ว่า ฉันเห็นว่าเขาดีกับคุณมากเลยหนิคะ? คุณต้องรู้นะคะ ผู้ชายส่วนใหญ่ที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน แต่กลับเลี้ยงลูกไม่เป็น แล้วให้คุณดุแลคนเดียว ถ้าเขาไม่ได้ทำผิดร้ายแรงจริงๆ คุณก็ควรคว้าไว้ในมือนะคะ"

ในใจเวินหนิงเหงื่อตก อยากจะไปจากที่นี่เร็วๆ พยาบาลคนนี้อยากรู้อยากเห็นเกินไป

"ทำไมพวกคุณถึงหย่ากันเหรอคะ? เขาแอบมีชู้ข้างนอก?"

เวินหนิงส่ายหน้า ถึงแม้เรื่องส่วนตัวแบบนี้เธอไม่ค่อยอยากตอบ แต่ยังไงก็ไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิด

เพราะลู่จิ้นยวนไม่เคยทำอะไรนอกใจแบบนั้นเลย

"เปล่าค่ะ ไม่ใช่เรื่องแบบนั้น"

ได้ยินเวินหนิงปฏิเสธ พยาบาลก็เบิกตากว้าง "งั้นทำไมพวกคุณถึง……"

"บางเรื่อง ก็แค่เข้ากันไม่ได้ คุณแค่เห็นประโยชน์ที่แต่งงานกับผู้ชายคนนั้น แต่ไม่รู้ว่ามีความไม่สบายใจบางอย่างแอบแฝงอยู่"

เวินหนิงพูดออกไป ตัวเองยังรู้สึกอึ้งเลย

จิตใจตัวเองกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เธอไม่มีความกล้าที่จะไปตามหารักแท้อะไรนั่นแล้ว

อาจจะเป็นเพราะโตแล้ว อาจจะเป็นเพราะเธอกลัวเอง

"อย่างนี้เหรอคะ……"

พยาบาลคิดไปมา ไม่ได้พูดอะไรอีก เหมือนกำลังครุ่นคิด เวินหนิงก็โล่งใจไปที ซื้อถุงร้อนเสร็จ ก็เดินกลับไปในห้องพักฟื้น

"อันหราน มาอุ่นมือก่อน"

เวินหนิงจัดตำแหน่งถุงร้อน วางไว้ให้ใกล้กับถุงน้ำยาแต่ก็ไม่ให้โดนตัวลู่อันหรานมากนัก

ยาค่อยๆหมดไปอย่างรวดเร็ว

คุณหมอมาดูอาการของลู่อันหนาน "ถ้าพวกคุณไม่ติดปัญหาอะไร คืนนี้ก็ให้เขาอยู่ที่โรงพยาบาลก่อน เดี๋ยวกลับไปท้องเสียอีก"

"ค่ะ"

เวินหนิงไม่ติดอะไร เพราะเธอไม่มีธุระอะไรอยู่แล้ว

"ถ้านายยุ่งก็กลับไปก่อนก็ได้ ฉันอยู่ที่นี่เอง"

แต่เวินหนิงรู้สึกว่าลู่จิ้นยวนคงจะยุ่ง เลยเอ่ยไปอย่างนั้น