บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 560

เวินหนิงไม่ได้พูดไรอีก จากนั้นก็ขึ้นรถลู่จิ้นยวน

พอเห็นเธอให้ความร่วมมือ ลู่จิ้นยวนก็โล่งอกไปที

ยังดี ตอนนี้เธอยังไม่ได้ต่อต้านทุกอย่างของเขา

ลู่อันหรานกระพริบตา เหมือนกำลังรอคำชม

เวินหนิงไม่ได้สังเกตพวกเขา นั่งอยู่ในรถ แค่รู้สึกทำตัวไม่ถูก แต่เธอหันหน้าออกทางหน้าต่าง ไม่ให้ใครเห็นว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

รถแล่นไปที่จุดหมายอย่างรวดเร็ว

ลู่อันหรานมองนอกหน้าต่าง ก็รู้สึกตื่นเต้น "ว้าว แม่ดูสิครับ ที่นี่สวยมาก"

เวินหนิงลงรถ มองบ้านหลังตรงหน้า จะว่าใหญ่ก็ไม่ได้ใหญ่มาก แต่กลับดูโดดเด่น โอบล้อมไปด้วยกลิ่นอายความโมเดิร์น

เป็นบ้านสไตล์คอร์ทยาร์ด ข้างนอกเป็นกำแพงหิน ที่ประตูก็สลักลวดลายมงคล

เพราะเป็นดีไซเนอร์ เวินหนิงเลยเดินไปดู ลวดลายพวกนี้เป็นของเก่าแก่ ตอนนี้นิยมวัฒนธรรมราชวงศ์ฮั่น ซึ่งนำมาผสมผสานกับเสื้อผ้าได้ดีมาก

ลู่อันหรานชอบที่นี่มาก เขาโตมาที่ต่างประเทศ พอเห็นบ้านที่สไตล์แปลกตาแบบนี้ก็ประหลาดใจมาก

เห็นสีหน้าของทั้งสองแม่ลูก เป็นไปตามที่ลู่จิ้นยวนคาดไว้ เพราะยังไงนี่ก็เป็นบ้านที่เขาตั้งใจเลือก

ตอนที่เวินหนิงกำลังดูรายละเอียดหน้าประตู เจ้าของเห็นว่ามีคนมา ก็รีบเดินออกไป กำลังจะพูดกับลู่จิ้นยวน ผู้ชายคนนั้นก็ขยิบตา ให้เขาไปคุยกับเวินหนิง

เจ้าของบ้านเข้าใจทันที รู้สึกปลื้มลู่จิ้นยวนมาก บ้านหลังนี้ เป็นโซนที่มีมูลค่ามาก ราคาต้องไม่เบาแน่นอน

ไม่คิดเลยว่าผู้ชายคนนี้จะให้อำนาจการตัดสินอยู่ที่ภรรยา เป็นสามีตัวอย่างจริงๆ

เดินไปไม่กี่ก้าว "คุณผู้หญิงครับ คุณมาดูบ้านเหรอครับ?"

"ใช่ครับใช่ครับคุณลุง บ้านของคุณลุงสวยมาก"

ลู่อันหรานปากหวาน จนเจ้าของบ้านหุบยิ้มไม่ได้

"งั้นเราเข้าไปดูข้างในกันเถอะครับ"

เจ้าของบ้านรู้สึกดีกับทั้งครอบครัว เพราะชายก็หล่อหญิงก็สวย แถมเด็กยังเฉลียวฉลาดอีก

เวินหนิงเห็นลู่อันหรานวิ่งเร็วมาก จนอดส่ายหน้าไม่ได้ "อันหราน เราอย่าวิ่งเร็ว เดี๋ยวทำให้ของเสียหาย ถ้าเราหกล้มจะทำยังไงคะ?"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ใช่เด็กแล้ว จะล้มได้ยังไงครับ?"

ลู่อันหรานเอ่ย เวินหนิงได้ยินแล้วก็ทำอะไรไม่ได้ แค่เด็กห้าขวบ ยังกล้าพูดว่าตัวเองไม่ใช่เด็กอีก

"ไม่เป็นไรหรอก เขารู้ตัว"

ลู่จิ้นยวนที่อยู่หลังเวินหนิง เอ่ยขึ้นอย่างเรียบนิ่ง

เวินหนิงได้ยินเสียงของเขา ก็มีความคิดที่อยากจะหนี แต่ตอบเสียงเบาแล้วรีบไปหาลู่อันหรานทันที

ลู่จิ้นยวนเสียใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมาก แค่เดินตามพวกเขาอยู่ข้างหลัง

"ที่นี่เป็นลานกลางแจ้งครับ คุณดูต้นไม้นั่นสิครับ อายุหลายสิบปีแล้ว ฤดูร้อนมานั่งดื่มชาใต้ต้นไม้ จะรู้สึกสบายใจมากเลยครับ"

เจ้าขอบ้านเป็นคนที่ใช้ชีวิตเป็นมากๆ ไม่ใช่ว่าเขาจะยอมขายบ้านนี้ให้ทุกคน ขายให้แค่คนที่เขารู้สึกพอใจเท่านั้น จากนั้นค่อยคุยเรื่องราคา เพราะความจริงใจกี่วันก่อนของลู่จิ้นยวนทำให้เขาหวั่นไหวแล้ว

พอเวินหนิงได้ยินที่เขาพูด ก็อดนึกถึงบ้านตัวเองไม่ได้ ถึงแม้ไม่สวยขนาดนี้ แต่หน้าประตูก็มีต้นไม้แบบนี้เหมือนกัน ตอนเด็กคุณแม่ชอบพาเธอไปนั่งใต้ต้นไม้บ่อยๆ เธอในตอนนั้น เหมือนเจ้าหญิงตัวเล็กที่ไร้ความกังวล

"แต่ก่อนหน้าประตูบ้านฉันก็มีต้นไม้แบบนี้เหมือนกันค่ะ ตอนเด็กถ้าฉันโดนคุณแม่ด่า ก็ชอบปีนขึ้นไปหลบ แต่มีครั้งหนึ่งโดนหนอนกัด จากนั้นก็ไม่กล้าเกเรอีกเลย"