บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 60

เห่อจื่ออันพาเวินหนิงไปที่คอนโดที่ว่างอยู่ จากนั้นก็ให้กุญแจกับเธอ

"ตอนนี้มีแต่ข่าวเรื่องนั้น เธออย่าเพิ่งออกไปไหน โทรหาคนที่บ้านก่อน คอนโดนี้ของผมไม่มีใครอยู่ รอบๆก็ไม่มีใคร นักข่าวพวกนั้นคงตามเจอยาก เธออยู่ที่นี่ไปก่อนละกัน"

เวินหนิงรู้สึกเกรงใจอยู่แล้ว แต่พอคิดไป ถ้าเธอออกไปข้างนอกแล้วเจอกับนักข่าว ปัญหาคงยุ่งไปกว่าเดิม

กับคนที่บ้าน เธอเชื่อว่าคนตระกูลลู่คงไม่อยากยุ่งด้วย แล้วตระกูลเวิน……พวกเขาเป็นคนสร้างเรื่องอยู่แล้ว คงอยากจะให้เธอตายอยู่ข้างนอกด้วยซ้ำ

"ขอบใจนะ ฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกตอนนี้ยังไง แต่ว่า ถ้าอีกหน่อยนายมีอะไรให้ฉันช่วย ฉันจะทุ่มสุดตัวแน่นอน"

เวินหนิงรู้สึกขอบคุณเห่อจื่ออันมาก แล้วเอ่ยจากใจจริง

แต่ว่า คำพูดของเธอกลับทำให้เห่อจื่ออันไม่รู้จะทำตัวยังไง คำพูดนี้ เหมือนกำลังจะนับเป็นพี่น้อง ที่เขาพาเธอกลับมา ไม่ใช่จะนับเป็นพี่น้องกับเธอ

"จริงเหรอ? งั้นเธอจูบผมสิ ก็ถือว่าตอบแทน" เห่อจื่ออันล้อเล่นกับเวินหนิง

เวินหนิงตกใจไป แล้วเบิกตากว้างมองเห่อจื่ออัน ไม่กล้าเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน พร้อมถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว

เห็นปฏิกิริยาของเธอแบบนี้ เห่อจื่ออันก็ส่ายหน้า "ผมแค่พูดเล่น ไม่ต้องกลัวหรอก"

เวินหนิงค่อยพยักหน้า แต่ก็ยังไม่วางใจ จนกระทั่งเห่อจื่ออันยกมือขึ้น "ผมผิดไปแล้ว ผมแค่พูดเล่น ถึงจะกล้าพูดแต่ก็ไม่กล้าทำหรอกครับ"

เห็นท่าทางผู้ชายที่น่าสงสาร เวินหนิงก็อดไม่ได้ที่จะขำ แต่พอนึกอะไรขึ้นได้ เลยเอ่ยอย่างเกรงใจ "ฉัน……ฉันอยากไปอาบน้ำ"

เมื่อกี้ยังไม่รู้สึก ตอนนี้เวินหนิงก็รู้สึกขยะแขยงที่โดนคนพวกนั้นแตะ

โดยเฉพาะผู้ชายที่บ้ากามนั่น พอนึกถึงมือสกปรกที่จับเสื้อของตัวเอง เธอก็รู้สึกจะอ้วก

"เธอไปก่อนเลย ผมไปอีกห้องหนึ่งไปดูคลิปนั่นก่อน ใช่สิ เอาโทรศัพท์มาให้ผม เดี๋ยวผมจัดการให้"

เห่อจื่ออันพยักหน้า ส่งสัญญาณให้เวินหนิง จากนั้นก็เอาโทรศัพท์ของเธอมาตั้งค่าว่ารับแค่สายโทรเข้ากับข้อความของคนรู้จัก ไม่นาน โทรศัพท์ที่เอาแต่ดังไม่หยุดก็สงบลง

จากนั้น เขาก็เปิดหน้าเว็บข่าวนั่น ดูคอนเม้นต์พวกนั้นอย่างละเอียด ดูว่าจะมีช่องโหว่อะไรหรือเปล่า

ทันใดนั้น โทรศัพท์เวินหนิงก็ดังพอดี

ทีแรกเห่อจื่ออันจะเอาไปให้เธอ แต่เวินหนิงกำลังอาบน้ำ ไม่สะดวกรับ ก็เลยวางไว้ตรงนั้นไม่สนใจ แต่คนที่โทรมาก็ดื้อดึงมาก เอาแต่โทรมา ทำอะไรไม่ได้ เขาเลยต้องรับแล้วอธิบายกับฝ่ายตรงข้าม

"สวัสดีครับ?" เสียงของเห่อจื่ออันดังออกมาจากโทรศัพท์ ก็ทำให้สีหน้าลู่จิ้นยวนตึงทันที

เมื่อกี้เขาโทรไปหาตระกูลลู่บอกว่าตัวเองถึงอย่างปลอดภัย แต่คุณปู่ก็เอาแต่บอกให้เขาอยู่ต่างประเทศต่ออีก เถ้าแก่ไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้น

ลู่จิ้นยวนก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเวินหนิง ก็เลยโทรไป ไม่คิดเลยว่า คนที่รับโทรศัพท์จะเป็นผู้ชาย

ทำไมโทรศัพท์ของเธอถึงอยู่กับผู้ชายคนอื่น?

"คุณเป็นใคร?" ลู่จิ้นยวยเอ่ยอย่างเยือกเย็น

"ผมเป็นเพื่อนของเวินหนิงครับ ตอนนี้เธอไม่สะดวกรับโทรศัพท์" เห่อจื่ออันรู้สึกอึดอัด พยายามจะไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามเข้าใจผิด