บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 600

ได้ยินคุณหมอพูดแบบนี้ เวินหนิงค่อยวางใจ

อย่างน้อยก็จะไม่มีผลเสียหายที่หนักหนาอะไรตามมา

กำลังคิดแบบนี้ ลู่อันหรานที่เฝ้าไป๋ซินหรานอยู่ข้างเตียงก็เอ่ยขึ้น "แม่ครับ แม่ เธอพูดแล้ว"

พอเวินหนิงได้ยิน เลยคิดว่าไป๋ซินหรานฟื้นแล้วซะอีก เลยรีบเดินไปหา แต่ว่าได้ยินแค่ไป๋ซินหรานอาแต่เรียกหาแม่

เวินหนิงได้ยินแล้วรู้สึกเอ็นดู ยังไงเด็กก็ต้องการแม่อยู่แล้ว

ถึงแม้เธอจะดีกับไป๋ซินหรานแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถแทนที่ของแม่ได้

"แม่ครับ แม่หาคุณแม่ซินหรานเจอหรือยังครับ? ผมอยากให้ตอนที่เธอตื่นแล้วได้เจอแม่ตัวเอง"

ตอนที่ลู่อันหรานได้ยิน เขาก็เศร้าเหมือนกัน

จึงอดนึกถึงตัวเองไม่ได้ ตอนที่ยังหาคุณแม่ไม่เจอ เขาเอาแต่จิตนาการว่าแม่ตัวเองหน้าตายังไง บางครั้งก็โดนเพื่อนล้อว่าไม่มีแม่ ในใจเขาก็โกรธเหมือนกัน ทำไมคุณแม่ไม่อยู่ข้างเขา

เพราะฉะนั้น ลู่อันหรานเลยรู้สึกได้ บวกกับที่เขารู้สึกผิดกับเรื่องที่ทำกับซินหราน เขาก็เลยอยากจะชดใช้ให้เธอ

เวินหนิงดูโทรศัพท์ เรื่องนี้เธอขอให้เห่อจื่ออันช่วย อาจจะได้ข่าวอะไรแล้วมั้ง

"อันหรานรอก่อนนะ แม่โทรถามก่อน"

เวินหนิงเดินออกไป ถือโทรศัพท์ไว้แล้วโทรหาเห่อจื่ออัน

ความจริงเห่อจื่ออันหาแม่ของไป๋ซินหรานเจอแล้ว แต่ว่าพอเธอได้ยินว่าจะต้องไปเจอลูกสาวตัวเอง เลยบล็อคเห่อจื่ออันทันที

เห่อจื่ออันเข้าใจว่าเธอหมายความว่ายังไง เธอไม่อยากยอมรับอดีตของตัวเอง คงจะไม่รับไป๋ซินหรานแน่ๆ

แต่ว่า เห่อจื่ออันไม่อยากให้เวินหนิงผิดหวัง เลยให้คนไปสืบว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน เขาคิดว่าจะไปคุยกับเธอเอง

ถ้าความรักระหว่างแม่ลูกทำให้เธอหวั่นไหวไม่ได้ เขาเลยต้องใช้ผลประโยชน์ทางธุรกิจเพื่อให้เธอพยักหน้าตกลง

แต่วันนี้เจียงซินเฉียวพาลูกฝาแฝดของเธอไปสวนสนุก เห่อจื่ออันเลยมาดักรอ เดี๋ยวเธอหนีไปอีก

ขณะที่เห่อจื่ออันกำลังรอ ก็ได้รับโทรศัพท์จากเวินหนิง

"จื่ออัน เรื่องราบรื่นหรือเปล่า? เจียงซินเฉียว ยอมมาเจอซินหรานไหม?"

เห่อจื่ออันเงียบไปครู่หนึ่ง "ตอนนี้ฉันรอเธออยู่ ยังไม่ได้คุยเรื่องนี้กับเธอ เธอให้เวลาฉันหน่อยได้ไหม?"

พอเวินหนิงได้ยินแบบนี้ ในใจก็รู้คร่าวๆแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

ถ้า เจียงซินเฉียวยังใส่ใจลูกตัวเอง รู้ว่าเธอเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ คงต้องรีบมาหาแน่นอน

ลองสลับกัน ถ้าลู่อันหรานป่วย เวินหนิงไม่มีทางลังเลแน่นอน สำหรับแม่คนหนึ่ง ความปลอดภัยของเด็กสำคัญกว่าทุกสิ่ง

ถ้าอย่างงั้น……

เวินหนิงรู้สึกปวดหัว "จื่ออัน นายอย่าปิดบังฉัน เธอไม่อยากยอมรับซินหรานใช่ไหม?"

เห่อจื่ออันคิดไปมา "ประมาณนั้น"

เวินหนิงถอนหายใจ เด็กคนนี้เป็นเด็กดีขนาดนั้น ทำไมต้องเจอพ่อแม่แบบนี้ด้วย

"เดี๋ยวฉันไปคุยกับเธอเอง"

เวินหนิงคิดไปมา ยังอยากพยายามซะหน่อย

ยังไงเธอก็เป็นคนที่มีลูก อาจจะพูดอะไรที่ทำให้เจียงซินเฉียวเปลี่ยนใจได้

"ร่างกายเธอยังไม่ดีขึ้น อย่าไปไหน"

พอเห่อจื่ออันได้ยิน น้ำเสียงจึงเข้มงวดทันที