บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 617

โรงพยาบาล

ลู่จิ้นยวนนั่งอยู่บนเตียง กำลังเปิดอ่านหนังสือพิมพ์

เพราะเขาปล่อยข่าวออกไป ตอนนี้ เกือบทั้งเมืองเจียงเฉิงรู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง มีคนกำลังรอดูเรื่องสนุก แต่มีคนอยากจะใช้โอกาสนี้สร้างความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลลู่

แต่ว่า ลู่จิ้นยวนไม่สนใจคนพวกนี้เลย คนเดียวที่เขาสนใจ ตอนนี้ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร

ลู่จิ้นยวนอดไม่ได้จนต้องเกาหัว ถึงเขาจะรู้ว่าต้องอดทน แต่ทั้งวันเวินหนิงไม่ทำอะไรเลย ใจเขาก็ยังเกร็งอยู่ดี

เขาต้องทำอะไรเพื่อให้เวินหนิงรู้ เดี๋ยวเธอเอาแต่ยุ่งเรื่องคนอื่น จนลืมเรื่องตัวเองไปซะก่อน

ขณะกำลังฟุ้งซ่าน เถ้าแก่ลู่ก็มาพอดี

ถึงแม้เถ้าแก่จะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเป็นข่าวปลอม แต่ข่าวนี้ทำให้หุ้นของบริษัทตระกูลลู่ตกหนักมาก ท่านเลยมาหาลู่จิ้นยวน อยากจะถามว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่

ละครเรื่องนี้ ก็ควรมีเวลาจำกัด ท่านจะปล่อยให้ลู่จิ้นยวนทำอะไรบ้าๆแบบนี้ต่อไปไม่ได้

"เป็นไงจิ้นยวน ได้คำตอบที่หลานอยากได้หรือยัง?"

ลู่จิ้นยวนส่ายหน้า เถ้าแก่ลู่ถอนหายใจ

"ถึงแม้ตอนนี้หลานเป็นคนดูแลตระกูลลู่ แต่ว่า ตาแก่อย่างปู่ก็อยากเตือนหลาน หลานจะเอาแต่ใจไม่ได้ มันจะทำลายรากฐานของตระกูลลู่"

ลู่จิ้นยวนหันไปทางเถ้าแก่ "ช่วงนี้ผมติดตามสถานการณ์ตลอดครับ ถึงแม้หุ้นตก แต่ก็ยังคงตัวไว้ได้ กับผลกระทบที่นำพามาให้ อีกหน่อยผมจะชดใช้คืนเองครับ"

พอเถ้าแก่ได้ยิน ในใจก็เอือมระอา

ถึงแม้จะเชื่อความสามารถของลู่จิ้นยวน แต่จะซ่อมแซมผลเสียตอนนี้ อีกหน่อยคงต้องทุ่มแรงกายแรงใจมากกว่าเป็นหลายเท่า

"เพื่อคำตอบเดียว ต้องเสียสละความเสียหายขนาดนี้ หลานว่าคุ้มเหรอ?"

ลู่จิ้นยวนไม่ได้ตอบทันที แต่คิดคำนึงก่อน "คุ้มครับ คำตอบนี้ ถ้าไม่ได้ ผมคงต้องเสียดายไปตลอดชีวิต"

"ก็ได้ ในเมื่อแบบนี้ แล้วแต่หลานละกัน"

ได้ยินลู่จิ้นยวนพูดขนาดนี้ เถ้าแก่จึงไม่เอ่ยอะไรอีก

เพราะยังไงลู่จิ้นยวนก็เป็นหลานเพียงคนเดียวของท่าน ขอแค่เขามีความสุข เสียเงินเสียทองหน่อยจะเป็นอะไรไป

……

ข่าวของลู่จิ้นยวน ไม่ใช่แค่ลือกันทั่วเมืองเจียงเฉิง แต่กลับมาคนจงใจกระกายข่าวไปถึงตระกูลหยงที่เมืองจิงเฉิงด้วย

เถ้าแก่หยงไม่ค่อยเห็นด้วยกับการที่หยงซือเหม่ยตามจีบลู่จิ้นยวน พอได้ยินว่าเขาพิการ ก็ปฏิเสธเรื่องของทั้งสองคนทันที

เถ้าแก่หยงรีบโทรหาหยงซือเหม่ย "ซือเหม่ย หลานกลับมาเดี๋ยวนี้ คุณชายตระกูลลู่นั่น หลานรีบหยุดเถอะ"

"คุณตา……คุณตารู้เรื่องแล้ว?"

หยงซือเหม่ยรู้แล้วว่าลู่จิ้นยวนบาดเจ็บสาหัส เธอก็ตกใจมากเหมือนกัน

ไม่คิดเลยว่าผู้ชายเพอร์เฟคที่เธอเลือกไว้ แต่กลับมีรอยด่าง เธอไม่สามารถมองข้ามรอยด่างนั้นได้ นี่เลยทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

เพราะยังไง เธอคิดแต่แรกแล้วว่าตัวเองต้องแต่งงานกับผู้ชายเพอร์เฟค ถึงเวลานั้น ไม่ว่าจะไปไหนก็มีหน้ามีตา เธอจะเป็นคนที่ผู้หญิงทุกคนอิจฉา

แต่ถ้าคนคนนั้นพิการ……

แต่ถ้าฮีโร่กลายเป็นคนพิการ เธอเลยไม่ได้รู้สึกสนใจขนาดนั้นแล้ว

คิดดูอีกที ตอนนั้นที่ตัวเองเข้าหาเขา แต่กลับถูกตบหน้ามาหลายครั้ง หยงซือเหม่ยอยากจะพูดอะไรแรงๆมาระบายอารมณ์ด้วยซ้ำ

"ได้ ได้ ได้ ไม่คู่ควรงั้นเหรอ ถึงเวลา อย่าเสียใจแล้วกัน"

เย่หว่านจิ้งโกรธจริงๆ พูดกระแทกเสียงไปแล้วตัดสายทันที

เสียดายที่ท่านเอาแต่เชียร์หยงซือเหม่ยให้เป็นลูกสะใภ้ แต่เป็นแบบนี้ ยังถือโชคดี

"เหอะเหอะ ฉันจะเสียใจ? กอดลูกชายที่พิการของแกฝันไปเถอะ"

หยงซือเหม่ยถูกตัดสาย จึงเอ่ยสบถ แล้วไม่มีอารมณ์มาเก็บของด้วย เลยเรียกรถไปส่งตัวเองที่สนามบินทันที

เธอก็ไม่อยากอยู่ที่ทรุดโทรมแบบนี้หรอก

พอหยงซือเหม่ยไป ซ่งรั่วอวิ้นก็ได้ข่าวทันที

ซ่งรั่วอวิ้นยักไหล่ ที่เป็นแบบนี้เธอไม่แปลกใจเลย นิสัยอย่างหยงซือเหม่ย จะยอมก้มหัวไปดูแลคนพิการได้ยังไง ไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ

แต่ว่า ความรักขอเธอ ช่างสั้นเหลือเกิน

ซ่งรั่วอวิ้นอดไม่ได้จนต้องคิดเสียดสีในใจ

ตอนที่เธอกำลังคิด เวินหนิงก็เดินมาพอดี "รั่วอวิ้น เมื่อกี้ฉันถามหมอแล้ว หมอบอกว่าอาการของแม่ค่อนข้างดี ฉันคิดว่าเดี๋ยวจะบอกความจริงกับแม่"

พอได้ยินแบบนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของซ่งรั่วอวิ้นก็หายไป เธอเกร็งทันที