บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 97

"ไม่รู้มาก่อนว่าเธอยังนวดเป็น?"

ลู่จิ้นยวนคิดว่าคนที่นวนคือเวินหนิง เธอคงคิดจะทำดีถ่ายโทษเรื่องที่เพิ่งเถียงกับเขาไป น้ำเสียงเขาจึงฟังดูอ่อนโยนลงเล็กน้อย

หลิวเมิ่งเซวี่ยรู้สึกได้ใจ "ท่านประธานลู่ เมื่อก่อนฉันเคยเรียนมาบ้างค่ะ ถ้าคุณชอบ จะให้ฉันขึ้นมานวดให้ทุกวันก็ได้นะคะ"

ลู่จิ้นยวนลืมตาขึ้นมาทันที น้ำเสียงนี้ ไม่ใช่คนที่เขาคิดไว้

ใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่เวินหนิง แต่เป็น.......ผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อหลิวเมิ่งเซวี่ย?

ลู่จิ้นยวนมองผ่านหน้าต่าง เห็นหลังไวๆของเวินหนิงที่เพิ่งเดินจากไป ชั่วขณะหนึ่งในใจเขาเกิดกังวลขึ้นมา

"ใครให้เธอขึ้นมาบนนี้? ออกไป"

ลู่จิ้นยวนรู้สึกโกรธเหมือนตัวเองโดนหลอก เขาผลักหญิงสาวที่อยู่ด้านหลังออก จนหลิวเมิ่งเซวี่ยล้มไปกองอยู่กับพื้น ก้นกระแทรกเจ็บจนลุกขึ้นยืนไม่ไหว สีหน้าขาวซีดสลับแดง ดูแล้วช่างสมเพช

"ท่าน....ท่านประธาน ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ ฉันนำเอกสารเข้ามาให้ แต่เห็นคุณเหมือนไม่ค่อยสบาย เลย......"

หลิวเมิ่งเซวี่ยตกใจกับอารมณ์กราดเกรี้ยวของลู่จิ้นยวนมาก เธอคิดว่าผู้ชายทุกคนก็ต้องชอบผู้หญิงที่อ่อนโยนเอาอกเอาใจเก่ง แต่ไม่คิดว่าเขาจะเป็นแบบนี้

"ใครใช้ให้มายุ่ง?" ลู่จิ้นยวนเกลียดพวกที่อาศัยงานที่ทำมายั่วยวนหัวหน้าที่สุด "งานก็คืองาน อย่าคิดว่าฉันให้เธอเข้ามาในบริษัทตระกูลลู่แล้วจะมีสิทธิพิเศษกว่าคนอื่น ต่อไปถ้าฉันเห็นเธอยังทำเรื่องอะไรแบบนี้อีก ก็เตรียมตัวออกไปจากบริษัทฯได้เลย"

หลิวเมิ่งเซวี่ยโดนเขาด่าจนงงไปหมด ลู่จิ้นยวนพูดอย่างไม่ไว้หน้าเธอแม้แต่น้อย จนเธอไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรเลย

"ยังไม่ออกไปอีก? ต่อไปห้ามขึ้นมาบนนี้อีก ถ้าฉันเห็นเธอที่นี่อีกครั้ง ก็ไสหัวออกไปจากที่ได้เลย"

ยิ่งมองเธอลู่จิ้นยวนก็ยิ่งรู้สึกรำคานใจ ก่อนจะไล่เธอออกไปอย่างไม่เกรงใจแม้แต่น้อย

หลิวเมิ่งเซวี่ยเองก็ไม่กล้าจะอยู่ต่อ เธอเพิ่งจะเห็นเขาโมโหครั้งแรก จะไปมีอารมณ์สานสัมพันธ์อะไรต่อได้อีก เธอรีบคลานพื้นออกไปทันที

ลู่จิ้นยวนเดินออกไป จึงเห็นว่าเวินหนิงไม่อยู่บนนี้แล้ว ไม่รู้ว่าเธอไปไหน

เวินหนิงไม่อยากไปขัดจังหวะของคนอื่น เธอจึงขึ้นมานั่งอยู่บนระเบียง แดดอุ่นๆส่องลงบนตัวเธอ ทำให้รู้สึกอุ่นสบายไม่น้อย

พอนึกถึงภาพของลู่จิ้นยวนที่ดูมีความสุขไม่น้อย เวินหนิงก็ทำเสียงขึ้นจมูกเล็กน้อย ผู้ชายนะ......เป็นอะไรที่ไว้ใจไม่ได้ที่สุด

แม้แต่คนอย่างลู่จิ้นยวน ก็ยังทนต่อความยั่วยวนอันหอมหวานไม่ได้

แต่แค่ว่าทำไมในใจเธอถึงรู้สึกรุ่มร้อนได้นะ เธอสะบัดหัวก่อนจะหัวเราะเยาะ อย่าพูดว่าหย่ากันแล้วเลย ต่อให้ยังไม่หย่ากัน เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งเรื่องของเขา

เธออย่าสำคัญตัวผิดไปเลยดีกว่า

เวินหนิงอยู่บนระเบียงพักหนึ่ง รู้สึกหนาวเลยตัดสินใจลงไป แต่เพื่อไม่ให้เห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น เธอจึงเดิมห้องทำงานชั้นบนไปอีกทาง

ไม่คิดว่าเพิ่งลงมาก็เจอเข้ากับลู่จิ้นยวน

"เธอไปไหนมา?"

ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเข้มขรึม เมื่อกี้เขาไล่หลิวเมิ่งเซวี่ยไปแล้ว ก็เรียกหาเวินหนิง แต่หาเธอไปทั้วก็ไม่เจอ

เวินหนิงเห็นสีหน้าไม่พอใจของชายหนุ่มแล้ว คิดในใจหรือว่าลู่จิ้นยวนจะกลัวเธอเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นแล้ว เอาออกไปพูด?

"สบายใจเถอะ ฉันเก็บความลับเป็น ไม่พูดไปเรื่อยแน่นอน"

เวินหนิงรีบรับปากเขา เธอเองก็ไม่มีอารมณ์จะไปยุ่งเรื่องของเขาทั้งสองด้วย

เพียงแต่ว่า สิ่งที่เธอพูด ลู่จิ้นยวนฟังยังไงก็รู้สึกขัดหู