สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 599

บทที่​599 เดินละเมอ

ริมฝีปากบางของเขาเปิดออกและมีเสียงทุ้มต่ำในลำคอของเขา

“ตื่น?แล้วเหรอครับ”

เย้นหว่านมองไปที่เขาอย่างอ่อนโยนและสนิทสนมมากเธอไม่สามารถตื่นจากภวังค์ได้ ​ราวกับว่าเธอคิดว่าเธอยังคงฝันอยู่

เธอตื่นขึ้นมาโดยนอนอยู่ในอ้อมแขนของโห้หลีเฉิน

การมองเห็นของโห้หลีเฉินค่อยๆชัดเจนขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากมองไปที่เธอด้วยความงุนงง

พร้อมหัวเราะเบา ๆ “ละเมอ?”

กลางวันแสกๆละเมออะไร

แก้มของเย้นหว่านมีสีแดงเล็กน้อยและเธอมองเขาด้วยแววตา

กล่าวว่า “ทำไมฉันถึงมานอนที่นี่?”

“ผมมาที่เพื่อกอดคุณนอน”

โห้หลีเฉินพูดอย่างเป็นธรรมชาติ​

เย้นหว่านตะลึงไปสักพัก​ แต่ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจมือเล็ก ๆ ของเธอเอื้อมไปที่เตียงและคว้าแขนของโห้หลีเฉินมาจับไว้

เธอลุกขึ้นนั่งพร้อมกับสีหน้ากังวล“คุณยังมีแผลที่แขน คุณจะอุ้มฉันได้อย่างไรกัน แผลเป็นยังไง​บ้าง​”

เมื่อเห็นการกระทำของเย้นหว่าน แสงที่อ่อนโยนส่องผ่านดวงตาของโห้หลีเฉิน

เขาลุกขึ้นนั่งจ้องหน้า​เธอและพับแขนเสื้อของชุดนอนขึ้น

“ ดูสิครับ”

บาดแผลที่แขนของเขาถูกพันไว้อย่างดีสีขาวและไม่มีร่องรอยของคราบเลือด

เย้นหว่านได้เห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่บาดแผลของเขายังดี​อยู่​

แต่เธอหันหน้าไปมองเขาด้วยความโกรธและพูดว่า “ทำไมคุณไม่ปลุกฉัน”

โห้หลีเฉินเอาแต่ยิ้ม“ คุณหลับลึกปลุกยาก”

“จริงหรือหลอกกันคะ”

การแสดงความสงสัยของเย้นหว่าน ค่อนข้างไม่น่าเชื่อ

ที่จริงแล้วเธอมักจะหลับไม่ลึก​มากเธอไม่ควรจะเป็นถึงขนาดนี้นี่นา?

แขนอีกข้างของโห้หลีเฉินวางลงบนเอวของเย้นหว่านและดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของเขา

เขาขยับหน้าเข้าหาเธอและพูดอย่างสนุกสนาน

“แน่ผมกอดคุณ​ไว้ไม่ใช่​ไม่เบาๆเลยนะ”

เขาอุ้มเธอขึ้นมาและวางไว้บนเตียงอีกครั้ง เน้นหว่านขยับทั้งตัวของเธอและการเคลื่อนไหวนั้นไม่น้อยเลย

แต่เธอกลับไม่รู้สึกเลย.

แก้มของเย้นหว่านเป็นสีแดงเพราะเธออายมาก แต่เธอก็นอนหลับมากเกินไป

“ ถ้าอย่างนั้นคราวหน้าถ้าคุณเขย่าฉัน แล้วมันไม่ได้ผลก็ให้ฉันนอนยาวหนึ่งคืน”

เขายังเจ็บอยู่และฉันก็ทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้เขาเข้ามามีส่วนร่วม

นอกจากนี้เธอยังเป็นคนตัวใหญ่ขนาดนี้ ถ้าอุ้มเธอจะหนักแค่ไหน

หลังจากได้เห็นความคิดของเย้นหว่านรอยยิ้มของโห้หลีเฉิน ก็ดีขึ้น

เขากล่าวว่า “คุณควรกินมากขึ้น”

“หือ?” เย้นหว่านดูตะลึงทำไมจู่ๆเขาถึงพูดเรื่องกิน

แขนของโห้หลีเฉินกระชับเอวของเธอและพูดอย่างไม่พอใจ “ผอมเกินไป!”

ดังนั้นกินมากขึ้นเพื่อเพิ่มน้ำหนัก

เย้นหว่านรู้สึกหวานเหมือนน้ำผึ้งที่หวานและเลี่ยน

อยู่​ต่อหน้า​เขา เขาสามารถหาเหตุผล ที่เย้นหว่านยากจะโต้แย้ง

โชคดีที่อาการบาดเจ็บของโห้หลีเฉินไม่แตกหักและ เย้นหว่านไม่ได้พูดถึงหัวข้อนี้ต่อไป

เธอ ตัดสินใจอย่างลับๆว่าในช่วงเวลานี้ โห้หลีเฉินกำลังฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บเธอไม่สามารถหลับไปข้างเขาได้อีกต่อไป

เกรงว่าเขาจะได้รับอนุญาตให้กอดเธออีกครั้ง

เธอเงยหน้าขึ้นมองเวลาที่แขวนอยู่บนผนังมันเป็นเวลาเก้าโมงครึ่งของตอนเช้า

เธอบอกว่า “เมื่อคืนคุณมานอนดึกมากไหม”

คำถามสองสามข้อติดต่อกันเต็มไปด้วยความกังวล