สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1101

เย่ซือซือชะงัก เธอคิดไม่ถึง เธอจะเป็นผู้หญิงคนแรกที่เฝ้าตอนกลางคืน

จะว่าไป คนที่คอยเฝ้าโห้หลีเฉินก่อนหน้านี้เป็นผู้ชายหมดเลยงั้นเหรอ?

หรือว่า ก่อนที่ทีมรักษาจะมา เขาไม่ได้รับการรักษาเลยแม้แต่น้อย หลังจากทีมรักษามาแล้ว คนที่ผลัดเวรเฝ้ายามหลายวันมานี้ก็ล้วนเป็นผู้ชายหมดเลย ไม่ใช่ผู้หญิง

แต่ในบรรดาสิบสองคนที่มาครั้งนี้ ก็มีผู้หญิงห้าคนนะ

ถ้าหากว่าผลัดเวร ก็ควรมีผู้หญิงคนอื่นๆ อีก 4 คนเคยมาเฝ้ายามบ้างตั้งนานแล้ว เว้นเสียแต่โห้หลีเฉินจะไม่ให้ผู้หญิงคนอื่นมาเฝ้า

เย่ซือซือมองโห้หลีเฉินด้วยความระแวง ตัวแนบกับประตูชิดยิ่งกว่าเดิม

"คุณโห้ ทำไมคุณถึงเกลียดฉันขนาดนี้?"

โห้หลีเฉินเลิกคิ้ว ไม่นึกว่าเขาจะตามความคิดเธอไม่ทันเล็กน้อย

ทว่าเขากลับไม่ได้ปฏิเสธ แต่ถือโอกาสเอ่ยถาม "คุณมองออกได้ยังไง?"

ในพริบตา เย่ซือซือไม่สบายใจยิ่งกว่าเดิม เขาเกลียดฉันจริงๆ ด้วย

เธอเอ่ยเสียงกระฟัดกระเฟียด "ตั้งแต่คุณแกล้งฉัน ไม่ให้ผู้หญิงคนอื่นมาเฝ้า จะต้องให้ฉันอดหลับอดนอนตลอด"

สำหรับเด็กสาวแล้ว การนอนตอนกลางคืนช่างล้ำค่าเสียนี่กระไร เป็นเวลาที่ดีสุดๆ ในการบำรุงรักษาใบหน้า

เมื่อก่อนตอนที่เย่ซือซือทำงานอยู่ที่โรงพยาบาล ก็ให้ความสำคัญกับการดูแลบำรุงร่างกายมากที่สุด กำหนดการเวลาผ่าตัดก็พยายามหลีกเลี่ยงเวลากลางคืนให้มากที่สุด

โห้หลีเฉินให้เธอมาเฝ้าตลอดทั้งคืน ช่างเป็นอะไรที่ทำร้ายสุขภาพของเธอได้อย่างใหญ่หลวงที่สุด

โห้หลีเฉินจ้องเธอ หลังผ่านไปครู่หนึ่ง ก็เอ่ยเสียงเบา

"คุณรู้ตัวเองดีนี่"

รอยยิ้มมุมปากของเขาเย็นเยียบ "นี่เป็นเพียงบทลงโทษที่เธอไม่ฟังกำหนดการ ไม่เข้าร่วมการรักษา ทำให้ความคืบหน้าของอาการฉันล่าช้าลง หลังจากนี้ถ้าเธอยั่วโมโหฉันอีก ก็ต้องมาเฝ้าฉันทั้งวัน"

"งั้นฉันก็ไม่ต้องนอนแล้วงั้นสิ?"

เย่ซือซือโกรธเกรี้ยวจนกรีดร้อง คนคนนี้จะไร้ยางอายเกินไปแล้ว!

โห้หลีเฉินยกมุมปาก เยาะหยัน "ดูท่าคุณคิดจะยั่วโมโหฉันต่อสินะ"

"ฉัน ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น"

เย่ซือซือกลัวหงอ สบถแม่งเอ๊ยหมื่นคำในใจอย่างบ้าคลั่ง ทว่าสุดท้ายก็จำต้องเดินไปข้างกายโห้หลีเฉินอย่างฝืนทน ประคองเขาไปยังเตียง

เมื่อชิดใกล้เขา ร่างกายของเธอก็เกร็งทันที มือเล็กๆ ที่ยื่นออกไป ยังแตะไม่ถึงแขนของโห้หลีเฉินสักที

คล้ายว่าการสัมผัสเขาสำหรับเธอเป็นเรื่องที่ต้องฟันฝ่าอันตราย

แววตาของโห้หลีเฉินเย็นเยียบอึมครึม เอ่ยแกมหัวเราะหยัน

"ทำไม แค่ประคองผู้ชายคนอื่นแป๊บเดียว ก็กลัวว่าจะเป็นการนอกใจเสิ่นเคอหานเหรอ?"

"ไม่ใช่สักหน่อย หานหานของฉันใจกว้างมากๆ ไม่หึงโดยไร้สาเหตุหรอก ฉันมีปัญหาด้านการสัมผัสนิดหน่อย ไม่ค่อยชินเวลาเจอคนแปลกหน้า"

เมื่อครู่ ตอนกอดแรบบิทเธอก็พูดแบบนี้เช่นกัน

ทว่ารอยยิ้มของโห้หลีเฉินเย้ยหยันยิ่งกว่าเดิม "ตอนคุณผ่าตัด จำเป็นต้องสัมผัสคนไข้มากกว่านี้อีกไม่ใช่เหรอ?"

ว่ากันกว่าต่อหน้าแพทย์ไม่ว่าชายหญิง ถึงขั้นเป็นคนที่ได้เห็นร่างกายคนอย่างชัดเจน และมีโอกาสได้สัมผัสอย่างลึกซึ้งจากผิวนอกไปอวัยวะภายในมากกว่าด้วยซ้ำ

เรื่องแบบนี้ คนที่เกลียดการสัมผัสตัวจะสามารถทำได้เหรอ?

มองสบสายตาของโห้หลีเฉินที่บ่งบอกว่าสงสัยระดับความเป็นมืออาชีพของเธอชัดเจนขนาดแล้ว เย่ซือซือพลันไม่ยอมแพ้

"การขยับมีดเพื่อผ่าตัด การตรวจสอบอาการ ทั้งหมดนี้ไม่เหมือนกันเลย นั่นเขาป่วยจริง ฉันมืออาชีพมาก ไม่มีความขัดข้องใดๆ ทั้งสิ้น เป็นเพราะคุณ ไม่ได้มารักษา แต่ทำตัวงี่เง่า"

กล่าวจบ เย่ซือซือถึงรู้สึกตัวว่าตนพูดอะไรออกไป เธอรู้สึกลนลานอึดอัดไปชั่วขณะเล็กน้อย

กลัวว่าโห้หลีเฉินจะโมโหเพราะเรื่องนี้

สีหน้าของโห้หลีเฉินแย่ลงเล็กน้อยอย่างที่คิด สายตาที่เดิมทีก็อันตรายอยู่แล้ว ดูเย็นชาอึมครึมยิ่งกว่าเดิม

เขายกแขนขึ้น แต่ละประโยคแต่ละคำออกมาจากช่องฟันที่ขบแน่น

"รีบๆ ชินเข้าล่ะ ฉันยังมีเรื่องให้งี่เง่าอีกเยอะ"

เย่ซือซือ "..."

ขนที่หลังถึงลุกเกรียวขึ้นมา ทำไมกันนะ

ผู้ชายที่รอยยิ้มอันอ่อนโยนยังไม่เคยมีเลยแม้แต่ครั้งเดียว น่ากลัวมาก

เธอไม่กล้าวุ่นวายอีก กัดฟันกุมแขนของโห้หลีเฉินมาวางไว้บนไหล่ตน แล้วประคองหลังของเขา เริ่มออกแรง "ตามฉันมาค่ะ"