จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 108
ใครก็ตามที่อยู่ที่นี่
ไม่ว่าจะเป็นถังเจิ้งเฟิงบนผิวทะเล หรือว่าฝ่าบาทผู้สูงส่งและคนอื่นๆที่อยู่บนชายฝั่ง
ก็ช็อกกันทั้งหมด!
พลังอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนั้น กำลังไร้เทียมทานไม่ใช่หรอกเหรอ?
ยากที่จะจินตนาการได้ นี่เป็นเพียงแค่พลังแห่งหมัดของเย่อู๋เทียน!
“แย่แล้ว!”
ถังเจิ้งเฟิงบนผิวทะเล สัญญาณเตือนในใจถึงขีดสุดแล้ว ไม่กล้าแม้แต่จะชกหมัดออกไปด้วยซ้ำ
ฝืนบังคับยั้งหมัด แล้วถอยไปอย่างรวดเร็ว!
เมื่อทุกคนบนฝั่งเห็นสิ่งนี้ ก็พากันอ้าปากค้างทั้งหมด
โดยคาดไม่ถึงว่า ถังเจิ้งเฟิงที่ท่าต่อสู้ยังฮึกเหิมอยู่เมื่อกี้นี้ จะล่าถอยโดยไม่มีการต่อสู้!
ในเวลานี้ ทุกคนเห็นแค่เย่อู๋เทียนหยุดอยู่ตำแหน่งที่ถังเจิ้งเฟิงเพิ่งจะหายตัวถอยไป ชกไปในกลางอากาศ และกระแทกตรงไปที่ผิวทะเล
ทันใดนั้นคลื่นยักษ์ก็ปะทุขึ้นทั้งสองด้าน ตัวอย่างเช่น สึนามิกำลังจะถล่มเมือง!
ในเวลาเดียวกัน ถังเจิ้งเฟิงได้ถอยออกไปหลายร้อยเมตร ทำให้คนธรรมดาบนชายฝั่ง ทำได้เพียงมองดูร่างของเขาจากระยะไกลเท่านั้น
เย่อู๋เทียน จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ไม่หยุด
เหมือนดาวตกที่ไล่ตามดวงจันทร์ พุ่งไปทางถังเจิ้งเฟิงอย่างรวดเร็ว
กางแขนทั้งสองออกพร้อมกัน กดฝ่ามือทั้งสอง เพื่อรวบรวมเมฆที่อยู่รอบๆไว้ที่จุดเดียว
ฝ่าเท้าออกแรง ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง ราวกับมังกรที่กำลังลอยอยู่บนท้องฟ้า ขับเคลื่อนก้อนเมฆให้เป็นมือใหญ่ข้างหนึ่งที่ปกคลุมท้องฟ้า
บดขยี้ไปตำแหน่งที่ถังเจิ้งเฟิงอยู่อย่างรวดเร็ว
“ตูมมม!”
ตามด้วยมือใหญ่ที่เกิดจากเมฆตกลง เหมือนกับอุกกาบาตที่กระทบทะเล ทำให้เกิดคลื่นขนาดใหญ่ เพียงพอที่จะใช้คำว่าคลื่นใหญ่สองคำนี้มาบรรยาย
ครั้งนี้ ทะเลมีลมแรงฝนตก และคลื่นซัดเข้าหาฝั่ง
ภายใต้แรงกดดันของคลื่น ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกบนฝั่ง
แม้ว่าจะเป็นโรงแรมว่างไห่ซึ่งอยู่ห่างจากชายฝั่งหลายร้อยเมตร ก็ได้รับผลกระทบ
ทุกคน จมอยู่ในน้ำทะเลทั้งหมด
แต่เมื่อน้ำทะเลลดลง ทุกคนเห็นแค่ว่า บนทะเลห่างไกลออกไปเกือบพันเมตร มีคนคนหนึ่งยืนเอามือไพล่หลังอยู่
เย่อู๋เทียน!
ส่วนถังเจิ้งเฟิง
ได้ลอยอยู่ในทะเลเหมือนคนตายแล้ว
ลม พัดกรรโชกไม่หยุด
ในลม ก็อบอวลไปด้วยกลิ่นเค็มของน้ำทะเล
เสิ่นรั่วชิงบนชายฝั่ง แม้ว่าจะมีเฉาจ้านหยางกับโล่หวางและคนอื่นๆคุ้มกันอยู่ แต่กลับเปียกปอนไปทั้งตัว
อย่างไรก็ตาม เสิ่นรั่วชิงไม่ได้สนใจสภาพที่น่าอับอายในเวลานี้ของตัวเอง
ในสายตามีเพียงแผ่นหลังของเย่อู๋เทียนอยู่คนเดียว
คนอื่นๆก็กำลังประหลาดใจกับความแข็งแกร่งราวกับมังกรของเย่อู๋เทียน มีเพียงเสิ่นรั่วชิงคนเดียว อยากร้องไห้
เจ็ดปีก่อน เย่อู๋เทียนไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนี้
เจ็ดปีก่อน ก่อนที่เสิ่นรั่วชิงจะหมดสติ เย่อู๋เทียนพูดกับเธอว่า
“รอฉัน ฉันจะช่วยเธอให้ได้!”
“ต่อให้เมืองยมบาลตัดหัวเจ้ายมบาล ก็ต้องช่วย!”
เจ็ดปีต่อมา
เขาทำได้แล้ว
เสิ่นรั่วชิงรู้ว่า ถ้าหากเย่อู๋เทียนทำได้เร็วกว่านี้ เขาจะต้องกลับมาที่เมืองเจียงไห่เร็วกว่านี้
อย่างไรก็ตาม เขาจากไป ก็คือเจ็ดปี
ยาวนานถึงเวลาเจ็ดปี ผู้ชายคนนี้ต้องผ่านความทุกข์ทรมานของโลกแบบไหนมาบ้าง…….
น่าจะมีเพียงตัวของเย่อู๋เทียนเองที่รู้
หญิงสาวน้ำตาไหลพราก
ไม่ใช่เพื่อคนทั่วไป แต่เพื่อคนเดียวเท่านั้น
ในตอนนี้
เสิ่นรั่วชิงอยากจะใส่ชุดแต่งงาน โผเข้าหาผู้ชายคนนี้ราวกับแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ
แต่ในเวลานี้ หญิงสาวคนหนึ่งที่ปิดหน้าด้วยผ้าคลุมในฝูงชน เดินไปทางเสิ่นรั่วชิง และยกมือขึ้นกดไหล่ของเธอไว้
เสิ่นรั่วชิงนิ่งไปเล็กน้อย และหันหน้ามองไป
อีกฝ่ายเป็นหญิงสาวที่มีจุกแต้มสีชาดจุดหนึ่งระหว่างคิ้ว
ดวงตาสวยเป็นอย่างมาก
แต่กลับไม่รอให้เสิ่นรั่วชิงตั้งสติได้ หญิงสาวที่ปิดหน้าด้วยผ้าคลุมก็ตีให้เสิ่นรั่วชิงสลบไปในทันที
อย่างไรก็ตาม หญิงสาวแบกเสิ่นรั่วชิง และบินไปที่ผิวทะเล
ยืนอยู่บนคลื่นสีขาวปั่นป่วนไม่หยุด
เย่อู๋เทียนดูเหมือนเพิ่งจะสังเกตเห็น และหันกลับมามองในทันใด
ในเวลาเดียวกัน หญิงสาวมองไปทางเย่อู๋เทียน
พูดแค่ประโยคเดียว
“ปล่อยตัวถังเจิ้งเฟิง ไม่อย่างนั้น ภรรยาของนาย จะตาย”
คำพูดทำให้คนตกใจเป็นอย่างมาก!
รอบตัวของเย่อู๋เทียนแผ่ซ่านความอาฆาตแค้นมหึมาออกมา ดวงตาเหมือนน้ำแข็ง
อุณหภูมิโดยรอบดูเหมือนจะลดลงเป็นศูนย์ในขณะนี้
ทั่วทั้งสถานที่เงียบสงัด!
ใครก็คาดไม่ถึงว่า เรื่องราวจะพลิกผันเช่นนี้
ทุกคนบนชายฝั่ง
กลั้นหายใจในวินาทีนี้ทั้งหมด
หญิงสาวคนนี้เป็นใครกันแน่?
ปรากฏตัวตั้งแต่เมื่อไหร่?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ